دانشمندان بر اين باورند كه احتمالاً يك روش جديد نويدبخش براي درمان بيماري‌هاي قلبي در آينده كشف كرده‌اند.

به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، مطالعات انجام شده بر روي موش‌ها نشان مي‌دهد كه فيبرهاي پروتئيني كوچك حاوي يك ماده شيميايي محافظ در ماهيچه‌هاي قلب ممكن است بتوانند از طريق جلوگيري از مرگ سلول‌هاي كليدي درگير در حملات قلبي به نام Cardiomyocytes، آسيب‌هاي ناشي از اين نوع حملات را كاهش دهند.

اين مطالعه اولين گام براي درمان بيماري قلبي با استفاده از روشي جديد در آينده مي‌باشد.

سلول‌هاي Cardiomyocyte، لايه ماهيچه‌يي مياني ديواره قلب به نام myocardium را تشكيل مي‌دهند كه عمل پمپ خون را انجام مي‌دهند.

در ماهيچه طبيعي قلب، سلول‌هاي Cardiomyocyte توسط شبكه پيچيده‌اي از رگ‌هاي كوچك خوني (مويرگ‌ها) تغذيه مي‌شوند. اين رگ‌ها به وسيله سلول‌هايي احاطه مي‌شوند كه نوعي ماده شيميايي به نام PDGF-BB از خود ترشح مي‌كنند. اين ماده شيميايي سلول‌هاي Cardiomyocyte را سالم نگه مي‌دارند، با اين حال، زماني كه اين رگ‌هاي خوني باريك شده يا مسدود شوند (حالتي كه در بيماري cardiovascular پيش مي‌آيد)، سلول‌هاي Cardiomyocyte كمبود اكسيژن پيدا كرده و مي‌ميرند. در نهايت اين امر مي‌تواند به از كار افتادن قلب منجر شود.

تيم تحقيقاتي هاروارد روشي طراحي كرده است كه در آن فيبرهاي نانو يا ميكرومقياس پوشيده شده با PDGF-BB به myocardium موش‌هايي كه دچار حمله قلبي شده بودند، تزريق مي‌شود.

اين مطالعه نشان داد كه پس از انجام اين تزريق، فيبرهاي پوشيده شده با ماده شيميايي، به تدريج اين ماده را در ناحيه آسيب‌ديده رها مي‌كنند.

اين سلول‌هاي Cardiomyocyte كه به ميزان بيشتري از آسيب محافظت شده‌اند، آسيب وارده را به حداقل رسانده و كمك كردند تا قلب در بهترين حالت ممكن خود كار كند.

تيم هاروارد به رهبري دكتر Richard Lee و Patrick Hsieh بيان كردند كه نانوفيبرها قابليت بالايي براي استفاده به عنوان عواملي كه دارو را مستقيماً در بافت آسيب ديده رها مي‌كنند، دارند.

دكتر Lee مي‌گويد: اين مطالعه مي‌تواند سرآغاز روش جديدي براي درمان بيماري باشد.

او مي‌گويد: «براي ساليان متوالي ما در انديشه پرورش بافت‌هاي بزرگ، و حتي كل يك عضو، و سپس جايگزيني آن در بدن بيمار بوده‌ايم. ولي اخيراً به فكر توسعه ترميم بافت از طريق كنترل سلول‌ها در سطح نانو و ميكرو افتاده‌ايم. بنابراين رهاسازي كنترل‌شده دارو يا كنترل ترميم بافت به وسيله خود بافت، تازه آغاز شده است و مي‌تواند براي بافت‌هاي قلبي و ساير بافت‌ها به كار رود.

پروفسور Peter Weissberg مدير بخش پزشكي سازمان قلب انگلستان مي‌گويد: اين مطالعه جالبي است كه فناوري نانو و زيست‌شناسي سلولي را براي محافظت از قلب، گرد هم آورده است.

به گزارش ايسنا از ستاد ويژه توسعه فن‌آوري نانو، وي مي‌گويد:«مطالعات زيستي بنيادي در چند سال اخير مولكول‌هايي را شناسايي كرده است كه مي‌توانند قلب را از آسيب‌هايي كه زمان قطع خون قلب صورت مي‌گيرد (همانند زماني كه حمله قلبي اتفاق مي‌افتد)، محافظت ‌كنند.

اين مطالعه، اولين گام در توسعه روش‌هاي جديد براي درمان بيماري قلبي در آينده است. با اين حال، مساله اصلي اين است كه بتوانيم مولكول‌هاي مناسب را در محل آسيب‌ديدگي به نحوي رها كنيم كه بتوانند به مدت چند روز عمل محافظت را انجام دهند.

اين گروه تحقيقاتي نشان دادند كه با اتصال مولكول‌هاي محافظ به نانوفيبرها، مي‌توان از سلول‌هاي قلب، زماني كه خون به آنها نمي‌رسد، محافظت كرد.

نتايج اين تحقيق در مجله Clinical Investigation به چاپ رسيده است.

انتهاي پيام