«علي اصغر زحمتكش» يكي از دانشجويان پيرو خط امام(ره) گفت: واقعه‌ي سيزده آبان نتيجه تصميم گيري حكومت نبود و واقعه‌ي اجتماعي و حتمي ‌الوقوع بوده كه جامعه نيز با اكثريت قاطع از آن حمايت كرد. به گزارش خبرنگار سياسي ايسنا، وي در ادامه‌ي ميزگرد «بازخواني واقعه‌ي 13 آبان؛ تسخير سفارت آمريكا، چرا و چگونه؟» كه از سوي انجمن اسلامي دانشجويان دانشكده‌ي ادبيات دانشگاه تهران در اين دانشكده برگزار شد، افزود: مدتي قبل از وقوع حادثه‌ي سيزده آبان، «ابراهيم اصغرزاده» با من تماس گرفت و از من خواست تا در تحصن دانشجويي سيزده آبان شركت كنم، البته در آن زمان ارتباطم را با تحكيم و انجمن اسلامي قطع كرده بودم اما با اين حركت موافقت كردم ولي روش نرم‌تري پيشنهاد كردم چرا كه روشي كه مورد نظر آنها بود منجر به كشته شدن تعداد زيادي از ما مي‌شد. وي افزود: حركت اعتراضي ما قرار بود 48 ساعت بيشتر طول نكشد، قرار بود از چهار دانشگاه به صورت سازماندهي شده به سمت سفارت حركت كنيم و 48 ساعت آنجا بمانيم، مسووليت عمليات با من بود. براي دعوت دانشجويان به اين تحصن توضيح زيادي راجع به برنامه به آنها نمي‌داديم، قبل از آغاز اين حركت متوجه شديم كه 20 نفر كه مخالف اين اقدام ما هستند از ماجرا خبر دارند، به همين دليل با يك كار دقيق از رابطان آنها خواستيم تا به آنها بگويند كه برنامه لغو شده است. زحمتكش گفت: تصميم گرفتيم عليه دولت بازرگان هيچ كاري نكنيم و براندازي در كار ما نباشد، البته مي‌دانستيم كه استعفا مي‌دهند. ما هرگونه بيانيه‌اي عليه شوراي انقلاب را تحريم كرديم. حركت اعتراضي ما از خيابان طالقاني شروع شد، روبروي در سوم سفارت دستور حمله داديم، در مدت يك ساعت و نيم ساختمان اشغال شد، عده‌اي نيز دور سفارت حلقه زده بودند. وي افزود: موسوي خوييني‌ها قرار بود با آغاز كار ما اين اقدام را به اطلاع امام(ره) برساند اما به دليل اينكه معتقد بود اگر از امام(ره) در اين باره بپرسد ايشان مخالفت مي‌كنند، در تناقض مانده بود و اين كار را نكرد. ظرف مدت كمي عده‌ي زيادي از مردم دور سفارت جمع شدند، تمام احزاب و گروه‌هاي سياسي به جز نهضت آزادي همه از اين حركت حمايت كردند. زحمت‌كش گفت: اين پديده از ديد من يك حركت اجتماعي خود جوش بود كه ارتباطي با حكومت نداشت. البته بعد از 48 ساعت توسط مردم و حكومت ادامه پيدا كرد، امام(ره) تا آغاز اين ماجرا از اين اقدام كاملا بي‌اطلاع بود و بعد از آن نيز حمايت اوليه را از ما دريغ كردند. بعد از تحقيقات و توضيحات درباره‌ي اين حركت از دانشجويان، ايشان از حركت ما حمايت كردند و نام آن را انقلاب دوم گذاشتند. وي در ادامه گفت: حادثه‌ي لانه‌ي جاسوسي در سال 58 بعد از جنگ‌هاي اسرائيل و ويتنام بود، تا پيش از آن تظاهرات در دانشگاه يا عليه شاه بود و يا عليه آمريكا و فضا كاملا ضد آمريكايي بود. در طول راهپيمايي‌هاي انقلاب اين فضا بين مردم توسعه پيدا كرد، فرصت تعميق انقلاب نبود اما مدتي بعد از پيروزي انقلاب انتشار كتاب در سطح وسيعي صورت مي‌گرفت، به دليل اينكه هم شاه رفته بود و هم دولت جديد كاملا مستقر نشده بود، همه نوع كتابي منتشر مي‌شد و عمده‌ي فشار تبليغاتي آن‌ها بر آمريكا و شاه بود. زحمتكش درباره‌ي نوع برخورد دانشجويان با گروگان‌هاي سفارت اظهار داشت: مرتبا از داخل سفارت به مردم گزارش داده مي‌شد، امام(ره) نيز مرتبا به ما توصيه مي‌كرد كه كسي از گروگان‌ها آسيب نبيند. ما با گروگان‌ها با احترام برخورد مي‌كرديم و حتي اجازه‌ي ارتباط نامه‌يي با خانواده‌هايشان را البته به صورت كنترل شده به آنها مي‌داديم. در 444 روزي كه آمريكايي‌ها گروگان ما بودند هيچ كس آسيب جدي و بيماري روحي نديد. وي افزود: ابراهيم يزدي اخيرا گفته كه ما اكنون مضرات اشغال سفارت در سال 58 را پرداخت مي‌كنيم اما حكومت و آمريكا مي‌توانستند با حفظ منافع در اين سال‌ها به نوعي با هم كار كنند. در صورتي كه مسووليت دو روز اول تسخير سفارت با ما بود و بقيه آن اگر تبعاتي داشته مسووليت آن با ما نيست. زحمت‌كش در پايان درباره‌ي رابطه‌ي محسن رضايي در تسخير لانه‌ي جاسوسي گفت: ما او را از اين موضوع مطلع كرده بوديم و از او خواسته بوديم كه اگر خبري در مورد اشغال سفارت به آنها رسيد به كمك نيروي انتظامي نيايند. انتهاي پيام