اين سرزمين در گذار تاريخ چندين هزار ساله خويش فرارا و فرودها را در نورديده و از هر مكتب و هر دوره دستچيني در اختيار اين نسل نهاده است ، آنچه به نام ميراث فرهنگي مي‌شناسيم تنها ارزش زيبايي شناسي نداشته بلكه هر كدام متضمن تاريخ ،‌فرهنگ ، تمدن ‌و شيوه زندگي نسلي است. پيوند توفيقي، كارشناس صنايع دستي و هنرهاي سنتي در يادداشتي كه براي بخش «صنايع دستي» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) ارسال كرده آورده است: متفاوت از دوران معاصر صنعتي، امروزه در دنياي پر هياهوي صنعت مدرن به درستي مي‌توان شاهد سادگي، خلوص و ايمان نسلي بود كه همه دست آفريده‌هاي خويش را به نسل امروز وانهاده است. دست آفريده‌هايي كه با رنج و مشقت آغشته اما با ايماني راسخ و بلند خلق گشته‌اند تا بيانگر مرداني باشند كه ساليان دراز است گمنام خفته‌اند. پس چرا ارج ننهيم آفريده‌هاي دستشان را؟ چرا و چرا ملاكي در محبت، تكريم و حفاظت اين ثروت‌هاي فرهنگي و هنري نداشته باشيم؟ مردمان اين خطه با توجه به نوع معيشت خود كه مبتني بر كوچ مي‌بوده است آثار معماري و بناهاي بر جا و مستحكمي را در دوره‌هاي اوليه قرون اسلامي ساخته و سياه چادرهاي دستباف خويش را مامن ساخته‌اند وليكن با توجه به موقعيت كه مردمان بختياري در دستگاه اتابكان. لرستان، يافته بودند اكثر يافته‌هاي باستان شناسي اين مردمان در سرزمين خوزستان از جمله شهر ايذه كشف گشته‌اند. اما از قرون نهم هجري به بعد شاهد بناها و معماري‌هاي به حق قابل توجه هستيم كه شامل (مساجد، مدرسه، منازل شخصي، رباط و كاروانسرا) ،‌قلعه‌ها، گرمابه‌، امامزاده‌ها و پل‌ها ) مي‌باشند. و البته هر كدام از بناهاي كهن پا برجاي استان خود مجموعه‌اي از دست آفريده‌هاي ريز و درشت خود براي داده‌اند كه ظرافت ، محاسبات ، و پركاري آنها تحسين برانگيز است و از اين نمونه‌ها مي‌توان به دست بافته‌ها ( پارچه، فرش و ... ) آثار چوبي ( درها و پنجره‌ها ) ، كنده كاري‌هاي تزئيني و ... ) سفال ( انواع ظروف مورد استفاده مانند پيد سوز، كوزه و ... ) آجر كاري‌هاي كاشيكاري و آيينه كاري‌ها، زينت آلات فلزي، سنگ نوشته‌ها ، كتيبه‌ها و معماري‌ها اشاره كرد. با مهاجرت اقوام مهاجر (مانند ارامنه‌) به اين سرزمين در دوران صفويه رنگ و بوي هنرهاي بيگانه در كنار هنرهاي بومي استان و حتي گاه تلفيق آنها در كنار هم ما را به آثاري بكر و منحصر به فرد هدايت مي‌كند كه نمونه بارز آن در دست بافته‌ها و حجاري ارامنه مي‌توان يافت. افزون بر ميراث دوران اسلامي ،‌از دوران قبل از اسلام نيزآثار ارزنده‌ و قابل توجهي در دست است كه از جمله آنها مي‌توان به بردگوري‌ها يا همان سنگ گبري اشاره كرد. از انجايي كه آيين زرتشت تقديس خاك را فراتر از آن كه مدفن مردگان باشد اعلام مي‌دارد ( چرا كه كالبد را جايگاه شياطين و نيروهاي پست مي‌دانستند) مردگان را در محفظه‌هايي سنگي به نام «استودان» يا همان استخوان دان دفتن مي‌نمودند. بختياري‌ها اين محفظه‌ها را بر گوري نام نهادند. نمونه‌هايي از اين بردگوري‌ها در مناطق مختلف استان كشف گشته‌اند كه بر غناي ميراث فرهنگي استان افزوده است. پس ميراث فرهنگي اين كتاب مجسم، ‌اين تاريخ غني باقي مانده از اعصار كهن را ارج نهيم. حفاظتش را نه تنها وظيفه بلكه تعصب خويش بدانيم . فخري كه در تاريخ اين مرز و بوم رقم خورده است را جاودانه نگه داريم و همچنان بباليم بر آنچه هويت فرهنگي و ملي ماست. انتهاي پيام