سيدعلي صالحي: بي‌انصافي است كه فعاليت‌هاي فرهنگي و هنري همين شركت‌هاي شريف را در حلبچه، رواندا و بوپال فراموش كنيم!
بايد انصاف داد كه پدرخوانده‌هاي اين شركت‌هاي چندمليتي نيز در كنار كارهاي اقتصادي، نسبت به توسعه‌ي فرهنگي و هنري در جوامع امروز بشري، به‌ويژه در ميان ملل جهان سوم بي‌تفاوت نبوده‌اند! سيدعلي صالحي ـ شاعر و نويسنده ـ در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) با بيان اين مطلب درباره‌ي اينكه آيا فعاليت‌هاي فرهنگي - هنري شركت‌هاي خارجي كه عمدتاً نهادهاي اقتصادي - تجاري - صنعتي جهان غرب به شمار مي‌روند، در جوامعي مثل ايران ضرورت دارد؟ گفت: نمونه‌ي اين نوع خدمات آشكار، شيوه‌ي مرگ عمومي - با كمترين درد ممكن - در حلبچه بود. شركت سازنده و صادركننده‌ي گاز خردل، با شركت در قتل عام كودكان حلبچه، در توسعه‌ي فرهنگ مرگ - از نوع سريع و عاري از رنج آن - نقش پيشرفته و مؤثري داشته است. كشتن قريب به يك ميليون گرسنه رواندايي به همت يكي از همين شركت‌هاي نفتي، با چنان ظرافت هنري انجام گرفت كه حسادت سران ديگر شركت‌هاي “هفت خواهران” را برانگيخت. جشنواره‌ي رقص مرگ در بوپال هند نمونه‌ي ديگري از فعاليت‌هاي فرهنگي و هنري همين شركت‌هاي شريف بوده است. بي‌انصافي است كه اين همه تلاش فرهنگي و هنري را فراموش كنيم! وي همچنين با طرح اين پرسش كه اين نوع شركت‌هاي بزرگ و سرمايه‌دار جهاني، با چه اهدافي در كشورهاي فقير يا در حال رشد، دست به تلاش‌هاي فرهنگي و هنري مي‌زنند؟ افزود: نبايد بدبين بود؛ لزومي ندارد كه براي شكار عامل و منبع خبري، تياتر روحوضي راه بياندازند. يارگيري و نفوذ و جاسوسي هم فقط توهم است. دعوت به استحاله و حذف هويت ملي هم در كار نيست. سوء تفاهم است كه خيال كنيم حالا امسال مي‌كارند كه 20 سال ديگر درو كنند. اين بيلبوردها و تابلوهاي تبليغاتي در سطح شهرهاي بزرگ با هدف آب كردن كالاهاي بنجل بورژوازي نيست، فقط رنگ است و نور است و زيبايي! صالحي ادامه داد: بالا بردن سطح زيبايي‌شناسي مردم، در جاي خود يك عمل خيرخواهانه، پسنديده و فرهنگي و حتا هنري است. اصولاً همه‌ي دنيا براي خدمت به مردم و جامعه و كشور ما بسيج شده است. حالا چند شركت بزرگ نفتي آستين بالا زده و مي‌خواهند آب روي دستمان بريزند، اين همه حرف و حديث ندارد كه. خب ما نتوانستيم با جهان ديالوگ برقرار كنيم، طبيعي است كه آنها براي ما منولوگ كوك كنند. سرعت پروژه نوع‌دوستي و اشاعه فرهنگ و هنر از سوي همين شركت‌هاي دلسوز به حدي است كه احتمال دارد در آينده وزارت ارشاد خودشان را به تهران منتقل كنند! با اين حال آينده‌ي درخشاني منتظر اهل قلم و ارباب نشر است. نبايد بدبين بود. به قول سعدي: شل نيا تا شل نيايد! انتهاي پيام