كيوان ساكت: برخي گوشه‌هاي موسيقي ايراني با برپايي مراسم سوگواري به حيات خود ادامه داده‌اند
سرپرست اركستر وزيري معتقد است كه با ورود اسلام به ايران، برخي سنت‌هاي اعراب و آداب و رسوم خاص آنها نيز، تحت تاثير فرهنگ ايراني قرار گرفته است. كيوان ساكت به خبرنگار سرويس موسيقي ايسنا گفت: حتي حكايت مي‌كنند شخصي به نام طويف آوازهاي ايراني را ياد گرفته و در مدينه مي‌خواند و شهرتي هم از اين بابت به هم زد. وي اضافه كرد: بعدها در ميان ايرانيان بزرگاني چون فارابي، صفي‌الدين اورموي، ابراهيم موصلي، بوعلي سينا، زرياب و ... در صحنه موسيقي ايراني رشد كردند كه همه‌ي آنها اصالت ايراني داشتند. به گفته ساكت، در رواج و تكامل موسيقي آن دوره، فرهنگ خاص آن زمان كه آميزه‌اي از فرهنگ ايراني و عربي بود، تاثير به سزا داشت طوري كه هنوز هم در اندلس، نام “زرياب” و خود او مورد احترام موسيقيدانان و مردم اندلس است و براي اطلاع بيشتر از فرهنگ و موسيقي اين دوره مي‌توان به كتب تاريخي مرجعه كرد. رهبر اركستر وزيري، در بخش ديگري از سخنان خود با اشاره به اينكه بعدها ايرانيان داراي فرهنگ و موسيقي خاص خود شدند تاكيد كرد: اين فرهنگ موسيقي از سوي عرفان كه خاص تفكر شرقي بود سرچشمه مي‌گرفت. سخن راندن پيرامون عرفان شرقي خاصه عرفان ايراني- اسلامي و تاثيرگذاري آن در تفكر مردم ايران و منطقه به فرصت بيشتري نياز دارد، اما كافي است بدانيم كه تاثير دو فرهنگ ايراني و عربي با ايدئولوژي جديد آن زمان يعني اسلام تفكري متفاوت را به وجود آورد .متفاوت از كشورهايي مثل مصر، شام، عراق، لبنان و ... كه آنان نيز دين اسلام را پذيرا شده بودند. وي ابراز داشت: درسال‌هاي بعد به خاطر وجود شرايط و تفكرات خاص اجتماعي، سياسي و فرهنگي كه از سوي زمامداران وقت ايران اعمال مي‌شد برخي از هنرها مورد بي‌مهري و كم توجهي حاميان قبلي آنها قرار گرفتند. كيوان ساكت، هنر موسيقي را ازجمله اين هنرها ذكر كرد و خاطرنشان شد: در دوره‌اي روي آوردن به موسيقي از جانب برخي مردم و طبقات بسيار ناپسند جلوه مي‌نمود و هنرمندان واقعي در كنج خانه‌ها يا پستوي زيرزمين‌ها در نگاه داشت موسيقي ملي ايران به طور شفاهي كوشش مي‌كردند. اين موسيقيدان، آميختن موسيقي با احساسات مذهبي در هنگام سوگواري‌ها را جلوه ديگري از احياي موسيقي از سوي مردم با ذوق ايراني توصيف كرد. ساكت به ايسنا گفت: در هنگام مراسم عزاداري بر ائمه اطهار، نمايش‌هايي از سوي مردم ايران برپا مي‌شد كه به آن شبيه‌خواني مي‌گفتند. هر كس به تناسب نقشي كه در آن مراسم ايفا مي‌كرد، يكي از گوشه‌هاي موسيقي ايراني را به آواز براي مردم مي‌خواند البته با شعري كه داراي مضامين مذهبي بود. وي با اشاره به اينكه اغلب اين خوانندگان تعزيه‌ها سعي داشتند به آموزش موسيقي سنتي نيز بپردازند، تصريح كرد: بديهي است آن كس كه با مهارت، لطافت و حس بيشتري مي‌توانست نغمه‌هاي غم‌انگيز را به گوش مردم دلسوخته برساند در كار خود از ديگران پيشي مي‌گرفت. سرپرست اركستر وزيري يادآور شد كه برخي از هنرمندان قديمي هم در واقع، كار خود را با خواندن نوحه و چيزهايي از اين قبيل آغاز كرده بودند كه از آن ميان مي‌توان شادروان تاج اصفهاني و جناب دماوندي را نام برد. وي معتقد است كه احتمالا برخي گوشه‌هاي موسيقي ايراني با برپائي و تداوم مراسم سوگواري در درازمدت توانسته‌اند به حيات خود ادامه دهند. در دوره‌اي كه خط نت براي ثبت آثار موسيقايي وجود نداشته است. انتهاي پيام