در جنگ، پاي انسان درميان است. ادبيات جنگ، ادبيات انساني است. پس ماندگاري ادبيات جنگ هم با ماندگاري انسان برابر است. مرتضي سرهنگي ـ مسؤول دفتر ادبيات انقلاب اسلامي حوزه‌ي هنري سازمان تبليغات اسلامي ـ با بيان اين مطلب به خبرنگار گروه ادبي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) گفت: درست است كه بسياري از جنگ‌ها به‌خاطر مرزها اتفاق مي‌افتد؛ اما ادبيات آن بي‌مرز است. وي افزود: البته ما چه بخواهيم و چه نخواهيم، ادبيات جنگ در كشورهايي كه آتش جنگ گوشه‌اي از دامن‌شان را سوزانده است به‌وجود مي‌آيد. اين ادبيات در دل كلمه‌هاي خود، اميدها، رنج‌ها و قهرماني‌هاي يك ملت را پنهان كرده است كه روزي گدازه‌ي يك آتشفشان از حلقوم اين جوامع، آرام آرام بالا مي‌آيد. حالا اين ادبيات، چه ادبيات پايداري باشد كه عموما در كشورهاي داراي جنگ دفاعي به‌وجود مي‌آيد؛ چه ادبيات ضد جنگ باشد كه در كشورهاي متجاوز و مغلوب به‌وجود مي‌آيد. اين نويسنده در ادامه با بيان اينكه خاطره‌نويسي از قوي‌ترين و مؤثرترين‌ گونه‌هاي ادبي جنگ است، اظهار داشت: خاطره‌نويسي، يعني حادثه‌اي كه “من“ در دنياي جنگ ديده‌ام و حالا دارم به‌عنوان يك شاهد عيني آن را براي شما روايت مي‌كنم. او با اشاره به اينكه به خاطره‌نويسي جنگ چندان بهايي داده نشده است، اذعان داشت: اگر كساني كه در مصدر ادبيات جنگ قرار دارند به اين حد از بلوغ رسيده باشند كه به خاطره‌نويسي جنگ اهميت بدهند، بايد به آينده‌ي اين ادبيات بيش از امروز اميدوار باشيم. سرهنگي درباره‌ي تفاوت موجود بين دوره‌هاي مختلف ادبيات جنگ، گفت: در جوامع جنگديده، ادبيات جنگ متولد مي‌شود و طبيعي است كه دوره‌هاي مختلف رشد را پشت سر بگذارد. ادبيات پايداري ما در گذر از مرحله‌ي تبليغ به تعقل است و با گذشت بيش از 20 سال از آغاز جنگ عراق با ايران، بايد براساس مستندات حرف زد. اين پژوهشگر ادبيات جنگ، در پايان گفت: هر جنگي در روز و ساعت معين و در جغرافياي معيني آغاز مي‌شود و با همين تناسب هم به پايان مي‌رسد؛ اما دامنه‌ي اجتماعي و انساني آن تا سال‌ها باقي مي‌ماند. بنابراين ادبيات جنگ وظيفه دارد كه كوچكترين تاثيرهاي جنگ در زندگي انسان‌ها را بكاود. به همين خاطر، اين ادبيات به دوران جنگ محدود نمي‌شود؛ اتفاقا نقش مهم اين ادبيات را بايد پس از پايان ظاهري هر جنگي ديد. انتهاي پيام