غلامرضا ظریفیان در گفت‌وگو با ایسنا با بیان اینکه آموزش عالی کشور مهمترین کانون توسعه در هر کشور است، اظهار کرد: جامعه ما هم از این قاعده مستثنا نیست. بخش مهمی از توسعه علمی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هر کشوری معطوف به نهاد دانشگاه است و اگر این نهاد از تحولات توسعه‌ای و سیاسی و اجتماعی حذف کنیم، آنچه رخ می‌دهد بی معنا خواهد بود. نهاد دانشگاه در ایران چه قبل و چه بعد انقلاب، نقش مهمی در تحولات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی داشته است.
وی ادامه داد: دانشگاه محل اجتماع نخبگان جامعه در سطوح مختلف است. در همه جای دنیا به دلیل اینکه دانشگاه یک نهاد ویژه بوده و نقش پیشران توسعه را دارد، قواعدش با سایر بخش‌ها متفاوت است. داشتن استقلال یکی از این قواعد است. دانشگاه این توانایی را دارد که قواعد جذب و ارتقای اساتید و ایجاد فضای مناسب فرهنگی و اجتماعی برای دانشجویان و استقلال مالی را داشته باشد. دانشگاه علاوه بر استقلال، نیازمند محیطی امن است نه امنیتی. به میزانی که محیط دانشگاه امن می‌شود، دانشگاه بیشتر به وظیفه ذاتی خود یعنی پرسشگری و یافتن راه‌حل علمی برای مسائل کشور می‌پردازد.
این فعال سیاسی افزود: نوع نگاه به دانشگاه مهم است که آیا دانشگاه یک فرصت است یا تهدید؟ اگر با نگاه تهدید به دانشگاه نگریسته شود، تلقی این خواهد بود که باید دانشگاه تحت کنترل شدید باشد و بیرون از دانشگاه برای این نهاد تصمیم بگیرد که حاصل این خطای استراتژیک، پدیده خطرناک مهاجرت خواهد بود. استاد و دانشجو وقتی احساس امنیت نکند، به فکر مهاجرت خواهد افتاد. نیروی انسانی متخصص و نخبه، بزرگ‌ترین سرمایه مادی و معنوی هر جامعه است و بسیاری از کشورهای توسعه یافته دنبال جذب نخبگان سایر کشورها هستند زیرا آنها ارزش افزوده فرهنگی و اقتصادی ایجاد می‌کنند. این یک وافعیت است که میزان مهاجرت نخبگان حتی به کشورهای همسایه افزایش یافته و این کشورها به دنبال جبران عقب‌ماندگی خود با استفاده از نیروهای متخصص ما هستند.
ظریفیان همچنین با اشاره به اهمیت جلوگیری از برخورد سلیقگی در دانشگاه، تصریح کرد: در همه جای دنیا، دانشگاه قواعدی برای اداره خود دارد. به هرحال دانشگاه فقط یک نهاد ملی نیست و چون موضوع دانشگاه، علم است و علم هم یک مساله جهانی است، دانشگاه هم یک نهاد جهانی محسوب می‌شود. در دنیا برای دانشگاه مهم نیست چه کسی با چه گرایش سیاسی مدیریت دانشگاه را بر عهده می‌گیرد بلکه این مهم است که مدیر دانشگاه، قواعد دانشگاه را اجرا کند. دانشگاه را نمی‌توان با سلیقه و جریان سیاسی اداره کرد. اگر قواعد دانشگاه توسط مدیریت این نهاد رعایت نشود، دانشگاه کارکرد خود را از دست خواهد داد.
وی با تاکید بر اینکه دانشگاه هم معصوم نیست، تصریح کرد: دانشجو یا استاد هم می‌تواند خطا کند ولی باید در خود دانشگاه و بر اساس قواعد دانشگاه با این خطا برخورد شود. کمیته انضباطی یا انتظامی اساتید برای همین برخورد در چارچوب دانشگاه ایجاد شده‌اند؛ البته اگر استاد یا دانشجویی خارج از محیط دانشگاه خطایی کرد، مشمول قواعد قضایی قرار می گیرد ولی نباید با استاد یا دانشجو به خاطر امضای یک نامه یا موضع‌گیری در برابر یک واقعه سیاسی و اجتماعی برخورد شده و اخراج شوند.
این فعال سیاسی در پایان خاطرنشان کرد: جامعه دانشگاهی از تخلف دفاع نمی‌کند، اما وظیفه پرسشگری، دفاع از حقوق مدنی، استقلال و پیشرفت کشور و کارآمدی نظام را دارد و نباید به خاطر پیگیری این مسئولیت‌ها با استاد یا دانشجو برخورد شود. دانشگاه یک فرصت است و اگر استاد یا دانشجویی در محیط دانشگاه خطایی کرد باید بر اساس قواعد دانشگاه با او برخورد شود.
انتهای پیام