محمد حائری شیرازی استاد حوزه و دانشگاه در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده است، نوشت: میان یاران وفادار اباعبدالله الحسین(ع)، نام حبیب بن مظاهر همچون نگینی درخشان می‌درخشد. او کهنسالی بود دلاور، پرچمدار عشق و شهادت، که با قامتی خمیده و قلبی سرشار از ایمان، در رکاب سیدالشهدا به میدان نبرد حق و باطل گام نهاد.
حبیب، از یاران خاص امیرالمؤمنین علی(ع) بود و در جنگ‌های متعدد، شجاعت و دلاوری خود را به اثبات رسانده بود. اغلب تاریخ‌نگاران متقدم و متأخر از جمله: طبری به نقل از ابومخنف، دینوری، بلاذری و ابن اثیر، حبیب بن مظاهر را فرمانده و پرچمدار جناح چپ لشکر اباعبدالله الحسین(ع) دانسته‌اند.
در نقلی آمده است: نزد امام(ع) دوازده پرچم قرار داشت که آن حضرت یک پرچم را به حضرت ابوالفضل العباس(ع) و ده پرچم دیگر را به رئیس گروه‌های مختلف از اصحاب دادند. یکی از یاران امام(ع) درخواست کرد که ایشان یک پرچم باقی‌مانده را به او بدهد.
امام حسین(ع) به او فرمود: تو مرد خوبی هستی ولیکن این پرچم از آن شخص دیگری است. سپس فرمود: «اعنی بذلک الرجل الفاخر و العنصر الطاهر حبیب بن مظاهر» در این سخن امام حسین(ع) به صاحب لواء بودن حبیب بن مظاهر در سپاه خویش اشاره فرموده و او را با تعابیری چون: «الرجل الفاخر» و «العنصر الطاهر» می‌ستایند و پس از الحاق حبیب به سپاه امام حسین(ع) او را پرچمدار میسره سپاه خود قرار دادند. نام حبیب بن مظاهر در روایاتی که مربوط به پرچم‌داری ایشان است آمده است.
نام حبیب بن مظاهر برای اولین بار در نامه‌ای که امام حسین(ع) در مسیر کوفه، پس از دریافت خبر شهادت مسلم بن عقیل نوشته‌اند، ذکر شده است. متن این نامه به شرح زیر است:
"من الحسین بن علی بن أبی طالب إلی الرجل الفقیه حبیب بن مظاهر... أمّا بعد، یا حبیب، فأنت تعلم قرابتنا من رسول الله صلی الله علیه و آله و أنت أعرف بنا من غیرک و أنت ذو شیمه و غیره، فلا تبخل علینا بنفسک یجازیک جدِّی رسول الله صلی الله علیه و آله یوم القیامه" (موسوعه الامام الحسین (ع)، ۱۳۷۸: ۱۵، ۵۱۴).
در این نامه، امام حسین(ع) حبیب بن مظاهر را با عنوان "مردی فقیه" خطاب می‌کنند که نشانگر جایگاه والای او نزد امام(ع) است. مضمون این نامه در قولی دیگر با عبارات زیر آمده است:
"بسم الله الرحمن الرحیم من الحسین بن علی الی حبیب بن مظاهر الاسدی، اما بعد یا حبیب: فقد اتینا العراق و قد بانت الخیانه من اهل الکوفه، کما خانوا بأبی و أخی من قبل، فإن کنت ترید السعاده الأبدیه و الدوله السرمدیه فبادر إلینا و ائت لنصرتنا فی کربلاء" (القصیر، ۱۴۳۱: ۸۱ به نقل از البلادی: ۸۹).
در این متن امام حسین(ع) به آشکار شدن خیانت مردم کوفه اشاره کرده و سعادت ابدی را در یاری رساندن به نهضت خویش می‌دانند.
حبیب در روز عاشورا، با رشادت و فداکاری بی‌نظیر، حماسه‌ای جاودانه آفرید. او در نبردها بارها با شجاعت تمام با دشمنان جنگید و رشادت‌های بسیاری از خود نشان داد. حبیب بن مظاهر در نهایت در سن ۷۵ سالگی، به دست مزدوران یزید به شهادت رسید.
اما شهادت حبیب، پایانی بر رشادت‌ها و فداکاری‌هایش نبود. خونِ او، همچون بذر عشق و ایمان، در زمین کربلا ریشه دواند و تا ابد، ندای "هیهات من الذلة" را در گوش بشریت طنین انداز کرد.
حبیب بن مظاهر، الگوی ایثار و فداکاری در راه حق و حقیقت است. او به ما آموخت که چگونه با شجاعت و ایمان، در برابر ظلم و ستم بایستیم و از جانمان در راه دفاع از ارزش‌های والای انسانی دریغ نکنیم.
یاد و خاطره‌ی حبیب بن مظاهر و دیگر یاران اباعبدالله الحسین(ع)، تا ابد در قلب مسلمانان جهان زنده خواهد ماند و مشعل راه آزادی‌خواهان و عدالت‌طلبان در سراسر گیتی خواهد بود.
انتهای پیام