به گزارش مدیکال دیالوگز، درک چگونگی شکل‌گیری و عملکرد بافت چربی برای پرداختن به چاقی و بیماری‌های متابولیک مرتبط بسیار مهم است، با این حال، بافت چربی یا چربی بدن، بر اساس محل قرارگیری آن در بدن، رفتار متفاوتی دارد.
سلول‌های چربی که اغلب به‌عنوان سلول‌های چربی شناخته می‌شوند، با توجه به مکان‌شان در بدن، رفتارهای متمایزی از خود نشان می‌دهند. چربی زیر پوستی که درست زیر پوست یافت می‌شود، به‌عنوان ذخیره انرژی عمل می‌کند و عایق در برابر تغییرات دماست. این نوع چربی از نظر متابولیسمی فعال‌تر است و در صورت نیاز می‌تواند اسیدهای چرب را برای انرژی آزاد کند.
در مقابل، چربی احشایی که اندام‌های داخلی مانند کبد، لوزالمعده و روده‌ها را احاطه کرده، از نظر هورمونی فعال‌تر است و مواد التهابی ترشح می‌کند که می‌تواند به مقاومت به انسولین، سندرم متابولیک و بیماری‌های قلبی عروقی کمک کند. چربی احشایی به سیگنال‌هایی که تجزیه چربی را تنظیم می‌کنند کمتر پاسخ می‌دهد و در افراد مبتلا به چاقی یا اختلالات متابولیک به‌راحتی تجمع می‌یابد.
در این تحقیق، محققان از توالی‌یابی RNA تک سلولی پیشرفته برای تجزیه و تحلیل سلول‌ها از ذخایر مختلف چربی انسانی، جداسازی زیرجمعیت‌های مختلف سلولی و آزمایش توانایی آنها برای تبدیل به سلول‌های چربی جدید استفاده کردند.
این تحقیق که توسط چندین موسسه پزشکی پشتیبانی می‌شود، شامل بیش از ۳۰ اهداکننده انسانی برای مقایسه دقیق در نقاط مختلف چربی بود.
این تحقیق زیرمجموعه‌ای از سلول‌های مزوتلیال را در بافت چربی نشان داد که به سمت خواص مزانشیمی تغییر یافته و به‌طور بالقوه بر پتانسیل چربی‌زایی بافت تأثیر می‌گذارند. این تغییر پویا بین حالت‌های سلولی به این سلول‌ها امکان می‌دهد تا محیط میکروسکوپی را تنظیم کنند، گسترش بافت چربی را محدود کرده و عوارض متابولیک مرتبط با تجمع چربی را کاهش دهند.
لازم به‌ذکر است که سلول‌های مزانشیمی سلول‌های چندتوانی هستند که می‌توانند به انواع سلول‌ها تمایز پیدا کنند.
رادیانا فررو، یکی از محققان اصلی این تحقیق، گفت: مهمتر از همه، حداقل بخشی از مکانیسم مولکولی را کشف کردیم که توسط آن، این جمعیت سلولی جدید بر چربی‌زایی تأثیر می‌گذارد.
به‌طور خاص، سلول‌ها سطوح بالایی از پروتئین اتصال‌دهنده فاکتور رشد شبه‌انسولین ۲ را بیان می‌کنند، پروتئینی که برای مهار چربی‌زایی شناخته شده است و این پروتئین را در ریزمحیط سلولی ترشح می‌کند و به نوبه خود بر گیرنده‌های خاص روی سلول‌های بنیادی و پیش‌ساز چربی مجاور تأثیر می‌گذارد و به‌طور موثر از تبدیل شدن آنها به سلول‌های چربی بالغ جلوگیری می‌کند.
یافته‌های این تحقیق در مجله Cell Metabolism منتشر شد.
انتهای پیام