آقایان! خانم‌ها! دوستان من!
بشکنید این سکوت غمبار را؛ فریاد بزنید. برای هر شهیدی در جغرافیای کشور مشت‌تان را گره کنید. برای آن کودک ۶ ساله‌ای که حتی نمی‌توانیم عکس او را ببینیم؛ برای آن زن، برای آن مرد؛ برای هر کس که در این محدوده جغرافیایی پردشمن توسط نیروی خارجی کشته می‌شود.
آقایان! خانم‌ها! دوستان من!
زمان بسیار است برای کنایه زدن درباره امنیت، برای انتقاد از این و آن، برای هرچیز دیگر. اما زمان کم است برای اینکه نشان دهیم این پرچم هرچه که هست، برای تک تک ماست. برای اینکه نشان دهیم اگر در روی هم در انتقاد به وضعیت فرهنگی، اجتماعی یا سیاسی فریاد می‌زنیم اما اجازه نمی‌دهیم خون مظلوم پایمال شود.
آقایان! خانم‌ها! دوستان من!
آیا می‌دانید حمله تروریستی امروز به کرمان با صد و اندی شهید زن و مرد و کودک غیرمسلح، بعد از حمله تروریستی به هواپیمای ایرباس ایرانی، بزرگترین حمله تروریستی در خاک ایران عزیزمان است؟ آیا می‌بینید که سخنگوی فارسی‌زبان اسرائیلی و اکانت‌های منفور مجاهدین چگونه هلهله می‌کنند؟ آیا می‌بینید که افسر موساد نوشته است که «همانند دو هزار سال قبل، در ایران جوی خون راه می‌اندازیم؟» آیا می‌بینید که آن زن که امروز چشم‌انتظاراتی برای او تبریک روز مادر نوشته بودند، اکنون در تابوت غمناک آرمیده است؟
آقایان! خانم‌ها! دوستان من!
آن کودکی که امروز در کرمان به دست نیروی انتحاری خارجی، پر پر شد؛ هنوز به سنی نرسیده بود که انتخاب کند ساسی مانکن گوش کند، شجریان را پلی کند، یا سراغ خواننده‌های این طرف آبی و آن‌طرفی آبی برود. یا اصلا نمی‌داند عمو پورنگ در تلویزیون هست یا نه؟ برایش پخش کردن کارتون از تلویزیون یا فلان پلتفرم فرقی داشت؟
دشمن خارجی و عامل انتحاری مگر از آن زن و مرد جوان و پیری که امروز با بمب‌گذاری کور شهید شدند، پرسید که آخرین سریالش را از شبکه سه نگاه کرد یا بیننده فلان شبکه ماهواره‌ای بود؟ آخرین موسیقی که گوش داد چه بود؟ آخرین شوی کمدی که دید را کدامیک از شما بازی کرده بودید؟ آخرین کتابی که خواند مجوز وزارت ارشاد را داشت یا زیرزمینی منتشر شده بود؟
آقایان! خانم‌ها! دوستان من!
بشکنید این مارپیچ سکوت را. اجازه ندهید مردم قربانی بازی‌های سیاسی شوند. به صورت آن زن و مرد و کودک کشته شده نگاه کنید؛ ایرانی بودند... هر کدامشان هم طرفدار یکی از فراوان هنرمندان این کشور. مشت‌تان را گره کنید. نگذارید دشمن خارجی از ذهنش بگذرد که می‌تواند با حمله تروریستی که در همه جای جهان محکوم است، هموطنان‌مان را به خاک و خون بکشد و ارتش سایبری‌اش با حملات سازماندهی شده به هرکس که سکوت نمی‌کند، پرخاش می‌کند و آب هم از آب تکان نمی‌خورد.
آقایان! خانم‌ها! دوستان من!
بشکنید این سکوت را؛ برای آن کودک ۶ ساله که معصومانه پر پر شد، فریاد بزنید. او هنوز به سن زنده‌باد و مرده‌باد نرسیده بود...
انتهای پیام