به گزارش ایسنا، «مردم» در سیره و اندیشه حکومتی امام خمینی (ره) از جایگاه ویژه‌ای برخوردار و دارای نقش محوری بودند.
ایشان انقلاب اسلامی را دستاورد مردم و از الطاف غیبی الهی می‌دانستند و مردم را ولی‌نعمت انقلاب می‌خواندند و به کارگزاران و مدیران نظام اکیدا توصیه می‌کردند «خدمت هر چه بیشتر به مردم» داشته باشند.
رهبر فقید انقلاب اسلامی تا آخرین لحظه حیات، خود را قدردان و خادم مردم می‌دانستند. ایشان حتی در وصیت‌نامه‌شان با عذرخواهی از خداوند و ملت به دلیل تقصیرها و کوتاهی‌ها برای آنان دعا کردند.
در حکومت اسلامی مدنظر امام، حمایت از مردم به خصوص محرومان یکی از وظایف الهی دولتمردان به شمار می‌رفت و این همه اصرار امام بر اهمیت و نقش مردم در صحنه، در تمامی دوران زندگی، مبتنی بر اهمیتی است که در دین مبین اسلام به مردم داده شده است.
امام از ابتدای شروع نهضت مبارزاتی‌شان علیه رژیم پهلوی همواره بر اتکای‌شان به مردم تاکید داشتند.
ایشان در ماجرای تصویبنامه انجمنهای ایالتی و ولایتی که با چراغ سبز محمدرضا شاه به اسدالله عَلَم نخست‌وزیر وقت رژیم پهلوی در مهر ۱۳۴۱ آغاز شد، پس از فرستادن چند تلگراف هشدارآمیز به محمدرضا شاه و نخست‌وزیرش، در دیداری که در نهم آذر ۱۳۴۱ با جمعی از مردم تهران که به قم سفر کرده بودند خطاب به شاه و عَلَم متذکر شدند: «ما تا به حال با اینها مماشات نموده و به نصیحت و تذکر اکتفا کردیم و نگذاشتیم ملت عصبانی شود و اگر یک روز ملت با حالت عصبانی از خانه خارج شود مطلب صورت دیگری پیدا خواهد کرد.
آن روز است که سرباز به نفع اسلام سرنیزه را بیندازد و ژاندارم تفنگ را، آن روز است که دیگر نه کاخی برای عَلَم باقی خواهد ماند و [نه ]کاخی مرتفعتر از آن. من که با شاه ارتباطی ندارم، لذا شفاهاً پیام می‌دهم که مملکت در معرض خطر است.
به آقای عَلَم امر کند که به خواسته‌های ملت توجه کند یا به کنار رود تا ما با خود آنها مذاکره نماییم و اگر می خواهد لجاجت کند، بداند که چند نفر معدود نمی‌توانند با یک ملت لجاجت کنند. »
ایشان در اعلامیه مشترکی که در اسفند ۱۳۴۱ با همراهی و مشارکت چند نفر از مراجع و علمای وقتِ قم صادر کردند «شرکت زنان در انتخابات مجلس» را غیر قانونی و استفاده ابزاری از زنان و دختران را خلاف منزلت و کرامت آنان دانستند و نوشتند: «ملت ایران نیز با این نحو تصویبنامه ها مخالف است؛ به دلیل آنکه در دو ـ سه ماه قبل که فشار و ارعاب قدری کمتر بود، تبعیت خودشان را از علمای اسلام به وسیلۀ تلگرافات و مکاتیب و طومارها از اطراف و اکناف ایران اعلام نموده، و لغو تصویب نامۀ غیرقانونی دولت را راجع به انتخابات انجمنهای ایالتی و ولایتی خواستار شدند. و دولت نیز قبول درخواست ملت را کرده و احاله به مجلس نمود.
اینک که به وسیلۀ حبس و زجر و اهانت به طبقات مختلفۀ ملت ـ از روحانیین و متدینین ـ تسلط خود را بر ملت احراز نموده، بدون اعتنا به قوانین اسلام و قانون اساسی و قانون انتخابات، دست به کارهایی زده که عاقبت آن برای اسلام و مسلمین خطرناک و وحشت آور است. خداوند ان شاءالله دولتهای ما را از خواب غفلت بیدار کند و بر ملت مسلمان و مملکت اسلام ترحم فرماید. »
امام امت پس از ماجرای قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۳ و بعد از آزادی از زندان ساواک در ۲۶ فروردین ۱۳۴۳ در مسجد اعظم قم در جمع اقشار مختلف مردم، علما، روحانیون، بازاریان و دانشجویان بیان کردند: «ما می‌گوییم بودجۀ مملکت را بابا اینقدر خرج نکنید؛ اینقدر مهمانی می‌کنید چه کنید؟ این ارتجاع است که ما می‌گوییم که شما آقا باشید؛ اینقدر دست پیش مردم دراز نکنید؛ اینقدر خرج نکنید تا دست دراز کنید؛ خرجهای بیجا.
یک سازمانهای عریض و طویل درست کرده‌اند. شما به احکام اسلام اعتقاد پیدا کنید، ما همه جزو سازمان شما همۀ ملت، همۀ ملت جزو شما. مگر ما به این ملت یک پولی داده ایم که با ما دوستند؟ مگر ما به این ملت یک رشوه‌ای داده‌ایم که با ما رفیقند، ما را می‌خواهند؟ اینها فهمیده‌اند، اعتقاد به این معنا پیدا کرده اند، که این آقایان، این مراجع بزرگ اسلام، این طلبۀ خمینی، اینها می‌خواهند مردم را؛ دوست دارند مردم را؛ صلاح حال ملت را می‌خواهند؛ صلاح حال مملکت را می‌خواهند؛ این اعتقاد در قلب مردم است؛ انسان هم تابع احساسات قلبش هست؛ همه تبعیت می‌کنند.»
بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی تکیه بر ملت برای سرنگونی رژیم پهلوی را از نشانه‌های بیداری و رشد سیاسی مردم برشمردند.
ایشان در پیامی که در مهر ۱۳۵۴ از نجف اشرف برای هفتمین کنگرۀ اتحادیۀ انجمنهای اسلامی دانشجویان آمریکا و کانادا نوشتند، تاکید کردند: «از رشد ملت است که نقشه های شوم اجانب که به دست شاه باید اجرا شود مواجه با مخالفت ملت می شود؛ رشد ملت است که حزب ساختگی شاه را با آن همه رعد و برق و عربده رسوا کرد و شاه را گرفتار آشفتگی و هیجان کرد؛ رشد ملت است که با همۀ ارعاب و تهدید در انتخابات مفتضح شرکت نکرد، مگر مشتی جیره‌خواران و بستگان به دستگاه.
رشد سیاسی دانشجویان قدیم و جدید است که به تبلیغات چند صد سالۀ اجانب و نقشه های تفرقه انداز استعمار پشت پا زده و در صف واحد در مقابل رژیم، مردانه ایستاده و از حقوق ملت مظلوم دفاع می کنند، و از شکنجه ها و حبس‌ها و محرومیت‌ها هراس ندارند.
رشد دانشجویان قدیم و جدید است که در بزرگداشت ۱۵ خرداد، روز رستاخیر ملت، در سراسر کشور به تظاهراتی دست زدند که شاه را دچار سرگیجه نمود و دستور حملۀ وحشیانه به مدرسۀ فیضیه و دارالشفا، مهد تربیت اسلامی و کانون انفجار در مقابل ظلم و استبداد، صادر و محصلین قرآن و فقه اسلام را به اسم کمونیست پس از زجر و ضرب و جرح به زندانها و سربازخانه ها کشاند که سرنوشت آنها معلوم نیست.
با همۀ اعمال ضد اسلامی و رفتار وحشیانه با علمای اسلام، دست از تظاهرات ریاکارانه بر نمی دارند و در این ماه مبارک رمضان دستگاههای ناشر فحشا و مراکز رادیو که در طول سال به پخش مطالب ضد مذهبی مشغولند، برای اغفال ساده لوحان، به پخش اذان و دعا و مناجات اشتغال دارند. لکن ملتی که از ناله های جان‌فرسای شکنجه‌گاه‌ها و شیون مادرهای جوانْ از دست داده مطلع است، نباید از این تظاهرات مزوّرانه اغفال شود.
دعا که وسیلۀ مناجات با خداوند عدالت‌گستر است، اکنون وسیلۀ بسط ظلم و اغفال نادانان برای چاپیدن هرچه بیشتر ذخایر ملت شده است. »
ایشان در پنجم مرداد ۱۳۵۷ نیز در پیام دیگری از نجف به آحاد مردم، بیان کردند: «... ما از این غیورانی که در راه هدف مقدس اسلام فداکاری می کنند و از جان و مال دریغ ندارند، و تن به ظلم نمی دهند و سکوت مرگبار را شجاعانه با اهدای جان خود می شکنند، و راه و رسم پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله ـ و امامان تشیع را یافته و بدانان اقتدا نموده اند، تشکر نموده و به آنان تبریک می گوییم.
امروز که ملت، بپاخاسته و راه خود را خوب و درست یافته است، سکوت و امر به سکوت، مخالف مصالح عالیۀ اسلام است و خلاف طریقۀ شیعۀ جعفری است، و امر به تحرک و استنکار و افشای فجایع خانمانسوز و اسلام بر بادده دستگاه شاه، موافق سیرۀ مبارکۀ انبیا و خصوصْ رسول معظم خاتم است. اکنون که ماه مبارک رمضان در پیش است و ماه مبارک امسال نمونه است که ملت معظم ایران از سویی خاطرات چندین ماهه اخیر از کشتارهای وحشیانۀ دسته جمعی و اختناق و حبس و تبعید در قلبش زنده است، و از سوی دیگر برای انتقام از بیدادگریهای رژیم منحط پهلوی و شاخه های آن، کارگزاران اجانب استعمارگر با بیداری و همبستگی بی سابقه بپاخاسته است.»
منبع:
صحیفه امام، ج ۱ و ۳
انتهای پیام