به گزارش ایسنا؛ یاد این شعر کوتاه از" حسین منزوی" می افتم که گفته است:" پاییز کوچک من، دنیای سازش همه رنگ‌هاست با یکدیگر/ تا من نگاه شیفته‌ام را/ در خوش ترین زمینه به گردش برم/ و از درخت‌های باغ بپرسم، خواب کدام رنگ، یا بی رنگی را می بینند/ در طیف عارفانه پاییز؟..."
اما این پاییز کجا و پاییز ما کجا؟! این روزها، انگار دنیا دیگر با ساکنانش اهل سازش نیست؛ سال‌های گذشته پاییز برگ ریز هزار رنگ، عطر خاک نم خورده می‌داد و میان رقص برگ‌هایش در وزش دل انگیز نسیم، عاشقانه‌های زیادی را برای ساکنان زمین به همراه داشت، اما اکنون دیگر اینگونه نیست...
پاییز امسال بوی گَس خون می‌دهد، همه جا سیاه است و قرمز؛ دیگر نوای دل انگیز خش خش برگ‌ها به گوش نمی‌رسد؛ بلکه غرش مهیب گلوله‌ها و تانک‌ها و بمب‌ها و تخریب ساختمان‌ها و از همه دلخراش‌تر صدای گریه و ضجه کودکان و زنان غزه و فلسطین و صدای شکسته شدن تاب و توان مردان در لابلای این حجم از وحشی‌گری اسرائیل و آمریکا ، گوش جهان را پُر کرده است.
حدود ۴۰۰۰ کودک مظلوم در حملات ددمنشانه اخیر اسرائیل به غزه به شهادت رسیدند، چه کسی می‌داند چند نسل باید بگذرد تا جای خالی این حجم از انسان پر شود؟ چند پاییز دیگر باید بیاید تا مادران و پدرانی خنده به خون نشسته کودکانی را که الان زیر خروارها خاک به ناحق و مظلومانه مدفون شدند، ببینند، بشنوند و دلشان آرام بگیرد؟
من خبرنگار، شمای مخاطب این مطلب، چقدر باید بنویسیم، بشنویم، اشک بریزیم، فریاد بزنیم، چه تعداد عکاس باید بیایند و از ظلمی جهان فرسا تصویر بسازند؟! تصاویری که تاریخ هرگز حجم سنگین تلخی وحشی‌گری آن را فراموش نخواهد کرد... اکنون بشریت در کجای جهان و تاریخ ایستاده است؟!
چقدر حکایت این روزهای پاییز جهان، تلخ و غمبار است، کاش زودتر باران ببارد، کاش آسمان به کمک قلب‌های شکسته زنان و مردان و کودکان فلسطین و غزه بیاید تا این حجم عظیم از "غم جهان فرسا " را بتوانند زمین بگذارند...
هنرمندان واقعی پاییز امسال، کودکان و زنان و مردان غزه و فلسطین هستند که با خون پاک خود " غاصب بودن رژیم منحوس اسرائیل" را برای جهانیان به تصویر می کشند.
آنچه مسلم است، این است که تاریخ " پاییز برگریز کودکان غزه" را فراموش نمی‌کند؛ قطعا همین چند سطر از منِ خبرنگار در شهر ملایر برای دردمندی با انسان‌هایی مظلوم و ستمدیده در هزاران کیلومتر فراسوی مرزهای ایران کافی نیست، اما شاید ادای دینی باشد به همه خبرنگارانی که شجاعانه رفتند تا جنگ را به تصویر بکشند، تا تاریخ بفهمد که اسرائیل چه به روز غزه و فلسطین آورده است، اما این خبرنگاران مظلومانه به شهادت رسیدند.
امروز همه جهان بیدار شده است؛ فریادها و اشک‌های کودکان غزه، کره زمین را بیدار کرده است، امروز دیگر سکوت خبری معنا ندارد، اکنون من از ملایر می‌نویسم برای غزه و فلسطین، دیگری در دل آمریکا تظاهرات می‌کند، میلیون‌ها نفر مسلمان و غیرمسلمان در کشورهای جهان علیه ظلم غاصب اسرائیل و آمریکا به خروش درآمده‌اند و این مسیر همچنان چون سیلی خانه مان برانداز ادامه دارد و هدف نابودسازی «خانه عنکبوت » است، دنیا بداند تاریخ بشر هرگز وحشی‌گری اسرائیل بر مردم جهان از یاد نمی برد...
به قول "مهدی اخوان ثالث": " پاییز جان! چه سرد، چه درد آلود.../ چون من تو نیز تنها ماندستی/ ای فصل، فصل های نگارینم/ بیا تا سکوت سرد خود را بسراییم،/ پاییزم! ای قناری غمگینم!..."
پاییز امسال، جهان آبستن حوادث بزرگی است و در هر کوی و برزن ندایی آشنا به گوی می رسد:" یَا مَوْلانا یَا صاحِبَ الزَّمان، الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ، أَدْرِکْنِی أَدْرِکْنِی أَدْرِکْنِی، السَّاعَةَ السَّاعَةَ السّاعَةَ، الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ ...
یاداداشت: از مهناز روزبهانی- خبرنگار ایسنا
انتهای پیام