به گزارش ایسنا، برامس انتظارات بالایی از خود داشت و هر اثری را که فکر می‌کرد به قدر کافی خوب نبود، نابود می‌کرد. او طی دوران کاری خود آثار سمفونی‌، کنسرتو، موسیقی مجلسی و قطعات پیانو نواخت.

در ادامه می‌توانید با خواندن این مطلب با یکی از بزرگترین آهنگسازان جهان آشنا شوید.

او یک کودک اعجوبه بود

او حرفه موسیقی را از هفت سالگی و با نواختن پیانو آغاز کرد. برای خانواده او خیلی زمان نبرد تا متوجه استعداد موسیقایی او شدند و بلافاصله پس از آن آموزش موسیقی را نزد استادی به نام Otto Cossel آغاز کرد.

زمانی که یک اسپانسر موسیقی آمریکایی از کنسرت عمومی برامس در سال ۱۸۴۳ باخبر شد، برامس را که کودکی بیش نبود برای برگزاری تور در آمریکا دعوت کرد.

برامس که برای رفتن به آمریکا خیلی جوان بود، با یک معلم سرشناس از هامبورگ به نام Eduard Marxsen به آنجا فرستاده شد.

او نواختن رسیتال‌های پیانو و آهنگسازی را در ۱۸۴۸ آغاز کر و در همین راستا تعدادی از آثارش را برای یکی از دوستان آهنگساز خود به نام «رابرت شومان» فرستاد تا نظر او را درباره کارش جویا شود. اگرچه که شومان بدون اینکه بسته‌ای که برامس برایش فرستاده بود، باز کند به او بازگرداند.

او زمانی که به بزرگسالی رسید، بسیاری از آثار اولیه خود را از سر خجالت از بین برد.

خانواده‌اش را حمایت کرد

برامس در یک خانواده فقیر به دنیا آمد. او به عنوان یک نوجوان، از استعداد موسیقی خود برای کمک به خانواده‌اش با نواختن پیانو در سالن‌های رقص، مسافرخانه‌ها، میخانه‌ها و در کنار اسکله‌های شهر استفاده کرد. واقعیتی که زندگینامه‌نویسان اولیه، چنان آن را تکان‌دهنده می‌دانستند که اغلب از داستان زندگی او حذف می‌کردند.

او و رابرت شومان دوستان خوب یکدیگر بودند

شومان اوایل کار برامس او را نادیده گرفت، ولی زمانی که آهنگسازی او را شنید، چنان تحت تأثیر قرار گرفت که مقاله‌ای با عنوان «مسیر جدید» در ستایش برامس جوان نوشت.

برامس به شومان و همسرش کلارا بسیار نزدیک بود تا حدی که بخشی از خانواده آنها به شما می‌آمد و زمانی که شومان به طرز غم‌انگیزی درگذشت، با کلارا دوست صمیمی باقی ماند.

بسیار خودانتقادگر بود

برامس به شدت از خود انتقاد می‌کرد و معروف بود به اینکه آهنگ‌هایی را که انتظارات او را برآورده نمی‌کرد، از بین می‌برد. او سال‌ها زمان صرف نوشتن اولین سمفونی خود قبل از اجرای آن کرد؛ زیرا مردم انتظار داشتند که او بتهوون بعدی باشد. کم‌رویی و فروتنی او را آزار می داد و برخلاف دیگر آهنگسازان، در ارائه کار خود خوب نبود.

او در نامه‌ای به یکی از دوستان نزدیکش در نیویورک، کنسرتو خود را برای ویلن، ویلنسل و ارکستر (اپوس ۱۰۲) «یک اثر احمقانه» خواند.

جنگ رمانتیک‌ها

برامس درگیر خصومت بین مکتب جدید آلمانی و آهنگسازان رمانتیک محافظه کار مانند خودش بود. مکتب آلمانی جدید می‌خواست مرزهای موسیقی را از بین ببرد و پی گرفتن رویکردی رادیکال به موسیقی را تشویق می‌کرد ولی مخالفان این مکتب، از جمله برامس، موسیقی را بیش از حد دراماتیک می‌دانستند. با این حال، هر دو گروه معتقد بودند که کار بتهوون را ادامه می‌دهند.

محافظه‌کاران معتقد بودند که هیچکس نمی‌تواند از عظمت بتهوون پیشی بگیرد، در حالی که مکتب آلمانی معتقد بود موسیقی او آغاز یک عصر جدید موسیقی است.

۲۰ سال طول کشید تا نخستین سمفونی خود را تمام کند

برامس خلق نخستین سمفونی خود (Opus ۶۸ in C minor) را در سال ۱۸۵۴ آغاز کرد اما به خاطر کمال‌گرایی او، مردم باید ۲۲ سال برای شنیدن اثر صبر می‌کردند. آهنگساز از این اثر خود راضی نبود تا اینکه ویرایش‌های جدی روی آن انجام داد. در ابتدا سمفونی خیلی موفق نبود؛ اگرچه که او مخاطبانی در وین برای سمفونی خود پیدا کرد، جایی که به عنوان پایتخت موسیقی کلاسیک شناخته می‌شود.

مورخان معتقد بودند که او عاشق کلارا شومان بود

برامس با کلارا شومان که ۱۴ سال از او بزرگتر بود، رابطه نزدیکی داشت. اگرچه که مورخان معتقد هستند که برامس عاشق کلارا بود.  مورخان ادعا می‌کنند که این دو نامه‌های عاشقانه‌ای که برای هم فرستاده‌اند را از بین برده‌اند. در طول نامزدی کوتاه برامس با زن دیگری، او رابطه نزدیک خود را با کلارا حفظ کرد. در نهایت، برامز نامزدی را قطع کرد و هرگز ازدواج نکرد.

مرثیه‌ای که از غم الهام گرفته شد

پس از اینکه مادرش درگذشت، «مرثیه آلمانی» تبدیل به بلندترین اثر برامس شد. برامس پس از مرگ مادرش غرق در غم و اندوه بود و مورخان معتقدند غم و اندوه او الهام بخشش برای سرودن مرثیه آلمانی بود. اولین نمایش این آهنگ با شکست مواجه شد؛ زیرا تیمپانیست با اشتباه نواختن خود، موجب سردرگمی سایر نوازندگان شد. با این حال، این اثر تبدیل به کاری شد که برامس را در میان بزرگترین آهنگسازان تاریخ قرار داد.

در کنار دیگر آهنگسازان بزرگ به خاک سپرده شد

برامس در سال ۱۸۹۷ در ۶۳ سالگی براثر سرطان درگذشت. آخرین حضور او در اجرای سمفونی شماره ۴ خود بود. او در قبرستان مرکزی وین در منطقه‌ای است که برای افراد برجسته از جمله بتهوون، موتزارت، شوبرت و ... در نظر گرفته شده، دفن شده است.

۵۷ سالگی آهنگسازی را کنار گذاشت

در زمانی که برامس ۵۷ ساله شد، آماده بود که آهنگسازی را کنار بگذارد. او به یکی از دوستانش گفت: «به اندازه کافی به موفقیت رسیده‌ام. حال می‌خواهم دوران پیری بی‌دغدغه‌ای داشته باشم و بتوانم در آرامش از آن لذت ببرم.» البته برامس نتوانست سر حرف خود بماند و در اواخر عمرش چندین شاهکار را خلق کرد.

سرگرمی‌های برامس

برامس زمانی که برای برگزاری تور در سفر نبود، اغلب در طبیعت پیاده روی طولانی می‌کرد. او از تعطیلات در سوئیس و ایتالیا لذت می‌برد تا در تنهایی و به دور از حواس پرتی‌های روزمره، به آهنگسازی بپردازد. همچنین به سیرک می‌رفت و عاشق چرخ و فلک بود. او در اعماق وجودش کودکی بود که در پیاده‌روی‌هایش با خود آبنبات می‌برد تا به بچه‌های همسایه‌ بدهد.

کلام آخر

برامس در طول حرفه طولانی خود سونات‌های مختلف پیانو، بیش از ۲۰۰ لید، چندین آنسامبل زهی و قطعات مجلسی تولید کرد. البته او همچنین به واسطه خلق و خویش هم شناخته می‌شد و یک بعد بخشنده داشت. برامس یکی از سه آهنگساز مطرح جهان در کنار باخ و بتهوون است و میراث خود را به عنوان یکی از بزرگترین آهنگسازان تاریخ برای همیشه تثبیت کرده است.

انتهای پیام