به گزارش ایسنا، پایگاه خبری The Australian در گزارشی به ضدحمله ناموفق اوکراین پرداخته و هشدار می‌دهد که کی‌یف باید هرچه سریعتر به این جنگ پایان دهد، حتی به قیمت اعطای امتیاز به روسیه.

رسانه استرالیایی می‌نویسد: اوکراین در ضدحمله دوماهه خود قلمرو ناچیزی رابه بهایی نامعلوم به دست آورده است. این در حالی است که اوکراین ماه‌ها صرف آموزش نیروهایش توسط غرب کرد و از یک ماه قبل از آغاز حمله روسیه در فوریه ۲۰۲۲، جریان تسلیحات ناتو به اوکراین ادامه دارد. به گزارش وال استریت ژورنال، بین ۲۰ تا ۵۰ هزار سرباز اوکراینی از آغاز جنگ قطع عضو شده‌اند.

حتی قبل از آغاز ضدحمله که خود تلفات زیادی در پی داشته، حدود ۱۰۰ هزار تن از نیروهای ارتش اوکراین از بین رفتند اما با توجه به اینکه رسانه‌های غربی همواره سعی در ارائه تصویری پیروزمند از اوکراین دارند، آمار واقعی باید بیشتر از این‌ها باشد.

برای درک این عدد، باید توجه داشت که در زمان جنگ ویتنام، آمریکا با جمعیت ۲۰۰ میلیونی وقت خود حدود ۶۰ هزار تن از نیروهایش را از دست داد. در افغانستان هم آمریکا در بازه زمانی ۲۰ ساله، تنها ۲۴۰۰ تن از سربازانش را در نبرد با طالبان از دست داد.

در سال گذشته میلادی «ایلان ماسک» چهره شناخته‌شده آمریکایی پس از آنکه پیشنهاد واگذاری شبه‌جزیره کریمه و برگزاری همه‌پرسی سازمان ملل برای تعیین تکلیف چهار منطقه اشغالی زاپوریژیا، خرسون، لوهانسک و دونتسک را مطرح کرد، مورد هجمه گسترده‌ای از انتقادات قرار گرفت و به پول گرفتن از کرملین متهم شد.

او گفته بود: این بالاخره اتفاق می‌افتد. مسئله فقط این است که پیش از آن، چند سرباز دیگر جان خود را از دست بدهند.

حال با گذشت یک سال، به نظر می‌رسد که پیشنهاد ایلان ماسک در واقع یکی از بهترین گزینه‌های محتمل است.

مزیت نظامی روسیه قابل وصف نیست و این در حالی است که مسکو هنوز فرمان بسیج عمومی صادر نکرده است. علاوه بر این، نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که ۸۰ درصد از مردم روسیه تاثیر تحریم‌های غرب را مستقیماً احساس نمی‌کنند. این یعنی اهرم تحریم‌های اقتصادی غرب هم کارگر واقع نشده است.

فارغ از این‌ها، ناتو با دادن وعده عضویت به اوکراین پس از پایان جنگ، به مسکو انگیزه‌ای داده تا این جنگ را بیش از پیش ادامه داده و مناطق بیشتری از این کشور را تصرف کند تا در صورت پیوستن آن به ناتو، خطر کمتری روسیه را تهدید کند.

دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری سابق آمریکا در مصاحبه‌ای در ماه مه هدف انتقاد کارشناسان سیاست خارجی قرار گرفت، چرا که از اعلام اینکه خواستار «پیروزی» اوکراین است خودداری کرده و گفت: «من می‌خواهم که دیگر کسی نمیرد. روس‌ها و اوکراینی‌ها دارند می‌میرند. می‌خواهم این متوقف شود.» ترامپ هدف موجی از انتقادات قرار گرفت، اما نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که او حرف دل مردم آمریکا را زده است.

نظرسنجی اخیر سی‌ان‌ان نشان می‌دهد که ۵۵ درصد از شهروندان مردم آمریکا با ارسال سلاح‌های بیشتر به اوکراین مخالف هستند، در حالی که این آمار در ابتدای جنگ ۱۷ درصد بود. با این وجود، کاخ سفید چندی پیش از کنگره خواست تا با تصویب بودجه ۲۴ میلیارد دلاری مضاعف برای اوکراین موافقت کند.

میچ مک‌کانل، رئیس اقلیت سنای آمریکا در حمایت از تخصیص این بودجه گفت: حتی یک آمریکایی را هم از دست نداده‌ایم. بیشتر پول‌هایی که خرج کرده‌ایم در واقع در همین آمریکا برای پر کردن دوباره انبارهای تسلیحاتی برمی‌گردند. پس این پول در واقع در آمریکا و برای بهبود ارتش و ایجاد شغل صرف می‌شود.

با این وجود، مشخص نیست که خود مردم اوکراین تا چه حد خواستار ادامه جنگ هستند. احزاب اپوزیسیون ممنوع شده‌اند، انتخابات‌ها تعلیق شده و تمامی رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران مستقل از ژانویه تحت نظارت دولت قرار دارند.

چند ماهی است که تصاویر مختلفی از کشیده‌شدن جوانان اوکراینی به ماشین‌های نظامی و اعزام اجباری آن‌ها به خطوط مقدم در شبکه‌های مجازی دست‌به‌دست می‌شود. ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهوری اوکراین ۲۴ افسر ارشد عضوگیری ارتش را در پی دریافت رشوه ۱۰ هزار دلاری از خانواده‌های ثروتمند برای چشم‌پوشی از مردان جوان آن‌ها بازداشت کرد.

منافع دولت‌ها و شهروندان در دوران جنگ به‌شدت از هم جدا می‌شوند، چرا که هزینه‌های جنگ عمدتاً متوجه دسته دوم می‌شود.

در سال ۲۰۰۸، ولادیمیر پوتین به طور خصوصی به جورج بوش گفت که اگر اوکراین به دنبال عضویت در ناتو باشد، تجزیه خواهد شد. اگر نیمه‌شب در خیابان به سراغ یک دسته تبهکار رفته و با شاخ و شانه کشیدن، بگویید که از لحاظ قانونی کاری از دست آن‌ها بر نمی‌آید، شدیداً آسیب می‌بینید یا حتی خواهید مرد. گرچه این عادلانه نیست، اما حقیقت جهان است.

حقیقت تلخ این است که اوکراین باید همانقدر مواضع و منافع روسیه را لحاظ کند که در قبال آمریکا انجام می‌دهد.

اگر این بدین معناست که مناطق تصرف‌شده اوکراین توسط روسیه باید به مسکو واگذار شود، یا حتی اوکراین باید تضمین دهد که عضو ناتو نخواهد شد، باز هم بهتر از این است که ۱۰۰ هزار سرباز دیگر جان خود را از دست بدهند یا اینکه مسکو و پکن بیش از این به یکدیگر نزدیک شوند. تا ابد هم اوضاع به همین منوال نخواهد بود. زمان نشان خواهد داد که اگر مردم این مناطق خود خواهان حکومت روسیه نباشند، مسکو نمی‌تواند بر آن‌ها حکومت کند.

اگر دوباره فرصتی برای صلح پیش بیاید، شاید شرایطش به اندازه گذشته خوب نباشد اما نتیجه‌اش هرچه باشد، از این ضدحمله بی‌جان بهتر خواهد بود.

انتهای پیام