معصومه توانگر در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص چالش‌هایی که توسعه گردشگری پایدار را تهدید می‌کند، اظهار کرد: در کشور ایران ما مشکلات قانونی و تداخل وظایف سازمانی داریم و تعدد سازمان‌ها و نهادهایی که درگیر حوزه گردشگری هستند، زیاد است و هر کدام از نهادها قوانین، آیین‌نامه‌ها و حوزه اختیارات و وظایفی دارند که تداخل پیدا می‌کند. بنابراین یکی از مسائل مهم در رفع چالش‌های مدیریت گردشگری در ایران و به تبع آن خراسان رضوی، اصلاح قوانین و سیاست‌گذاری‌ها است که می‌تواند بستری را برای افزایش آگاهی و فرهنگ‌سازی در حوزه گردشگری ایجاد کند.
وی افزود: مشکل دیگری که در این زمینه وجود دارد، بحران نگاه مسئولانه نسبت به منابع گردشگری است. اکنون ما در حوزه مدیریت گردشگری صرفا بحث مدیریت رویدادها و تامین زیرساخت‌ها را در نظر می‌گیریم، در حالی که سایر بحث‌ها در گردشگری پایدار نیازمند افزایش آگاهی و نگاه مسئولانه نسبت به محیط اطراف است.
توانگر ادامه داد: در نتیجه آموزش باید از سطوح پایین آغاز و سیاست‌های تشویقی در سطح سازمان‌های تصمیم‌گیرنده و جامعه اتخاذ شود تا از سوی مدیران برنامه‌ریز بتوانیم این احساس مسئولانه را نسبت به محیط طبیعی و گردشگری در سطح جامعه ایجاد کنیم.
وی خاطرنشان کرد: یکی دیگر از مسائلی که چالش‌هایی را به وجود می‌آورد، اسناد توسعه راهبردی گردشگری است که عمدتا این اسناد دچار عدم تحقق هستند؛ به عنوان مثال سند راهبردی توسعه گردشگری کشور در سال ۱۳۹۸ توسط وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی تهیه و تصویب شد، اما انجام دستورالعمل‌های آن راه طولانی را در پیش دارد و در حال حاضر شاهد این هستیم که گردشگری با رویکرد حفاظت از محیط زیست و جامعه محلی و اقتصاد، چندان جایگاهی در کشور ندارد.
برنامه راهبردی توسعه گردشگری استان تاکنون مورد استفاده قرار نگرفته است
توانگر ادامه داد: بنابراین این موارد می‌تواند از نشانه‌های عدم توجه و احساس مسئولیت متولیان مدیریت گردشگری در کشور ما نسبت به اسناد تدوین شده باشد. حتی برنامه راهبردی عملیاتی توسعه گردشگری استان که توسط پژوهشکده گردشگری جهاددانشگاهی در سال ۱۴۰۰ تهیه شد به دلیل تداخل وظایف سازمان‌ها، تضاد و تعارض منافعی که بین این سازمان‌ها و افراد و گروه‌ها وجود دارد، تاکنون مورد استفاده قرار نگرفته است.
مدیر گروه پژوهشی مدیریت و برنامه‌ریزی گردشگری پژوهشکده گردشگری جهاددانشگاهی خاطرنشان کرد: بنابراین اگر قوانین پشتیبان، سیاست‌های تنبیهی و تشویقی و سیستم‌های نظارتی کارآمد سالم نداشته باشیم عملا این اسناد چه در سطح ملی و چه در سطح منطقه‌ای درصد تحقق پایینی دارند و سیاست‌گذاری‌های ما منطبق بر مطالعات نخواهد بود. بنابراین غیر واقع‌گرایانه است و آینده‌نگری در آن به چشم نمی‌خورد و دچار نوعی مدیریت همراه با روزمرگی خواهیم بود که در درازمدت باعث تخریب منابع زیست محیطی و فرهنگی می‌شود و صدمات جبران‌ناپذیری را به بدنه مدیریت گردشگری کشور و استان‌ها وارد می‌کند.
انتهای پیام