جعفر عباسی، در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: به‌صورت کلی اگر بخواهیم در مورد ادبیات دینی در کشور صحبت کنیم، باید بگوییم که از نظر کمیت آثار زیاد و قابل قبول است، اما به لحاظ کیفیت و به جهت شاخصه‌ها جای بحث و کار دارد.
وی با بیان اینکه ادبیات آیینی یک ادبیات مطهر محسوب می‌شود، تصریح کرد: لازم است بیشتر از سایر حوزه‌ها در نظام اسلامی مورد توجه قرار گیرد.
این شاعر آیینی افزود: قبل از هر امری ابتدا یک اثر آیینی باید مقیاس‌های هنری بودن و هنری شدن را داشته باشد تا بتوان نام اثر هنری بر روی آن نهاد. شعر آیینی نیز از آسیب‌های رایج دور نمانده و از آسیب‌های معمول و رایج این نوع شعر می‌توان به تعیین حکم برای یک معصوم و غلو و اغراق مقام ممدوح نام برد که گاهی خواننده را در یک سردرگمی فرومی‌برد.
عباسی با بیان اینکه شعر آیینی هم از آسیب‌های زمان دور نمانده است، تصریح کرد: به‌صورت کلی حوزه شعر آیینی معاصر نمونه‌های درخشان و نمونه‌های آسیبی دارد و قضاوت کلی راجع به آن درست نیست.
وی بیان کرد: در ادبیات دو دهه اخیر نگاه اسطوره‌ساز که تنها به منزلت اهل بیت(ع) پرداخته بیشتر بوده و نگاه اسوه‌ساز کمتر مشاهده می‌شود که باید شاعران بیشتر به آن توجه داشته باشند، چراکه راه جذب مخاطب همین نوع نگاه ترکیبی است.
این شاعر آیینی یادآور شد: در مجموع در شعر آیینی به تلفیق دو نگاه الگوساز و اسطوره‌ساز نیاز داریم که شاعران باید مورد توجه قرار دهند تا بتوانند مخاطب را جذب کنند؛ در غیر این صورت مخاطب دچار بی‌معنایی و سردرگمی خواهد شد و کشش خود را به سمت این نوع نگاه از دست خواهد داد.
انتهای پیام