به گزارش ایسنا، زمان دور بودن از تمرین و مسابقه ناشی از پیچ خوردگی یا اسپرین مچ پا به گونه‌ای است که زمان قابل توجهی از زندگی حرفه‌ای ورزشکاران را تحت تاثیر قرار می‌دهد و پژوهش‌های در دسترس دلایلی از جمله ضعف عضلات، نقص در عملکرد گیرنده‌های عمقی و محدویت دامنه حرکتی مچ پا از مهمترین علل بروز آسیب مچ پا هستند و در این میان برخی از محققان، تغییرات ساختاری پا و مچ پا را نیز از علل بروز آسیب اسپرین مچ پای ورزشکاران می‌دانند.
به نظر می‌رسد شناخت عوامل خطرزای آسیب، مثل تغییرات ساختاری مچ پای ورزشکاران، بخش مهم مدیریت پیشگیری و بازتوانی آسیب‌های این مفصل را شامل شود زیرا برهم خوردن راستای آناتومیک مچ پا، معادله اعمال نیرو بر سطوح مفصل را تغییر داده و فشار مضاعفی را بر عوامل نگهدارنده مفصل، همچون عضلات و لیگامان‌ها وارد می‌کند.
بر اساس این مطلب که از سوی محمدحسین علیزاده، استاد دانشکده علوم ورزشی و تندرستی دانشگاه تهران منتشر شده، آمده است: در شرایطی که مچ پا قابلیت حرکات مختلفی همچون چرخش داخلی، چرخش خارجی، دورسی یا پلانتار فلکشن را دارد، نقش عوامل نگهدارنده فعال و غیرفعال در ورزشکارانی که مبتلا به ناهنجاری‌های ساختاری هستند، بسیار تعیین‌کننده خواهد بود زیرا باید فشار بیشتری را تحمل و نیروهای وارده را مدیریت کنند.
در همین رابطه نه تنها تغییرات ساختاری و آناتومیک مچ پا بلکه بخش‌های مرتبط با آن همچون شکل کف پا را نیز می‌توان به عنوان یک عامل خطر بروز آسیب مچ پا در نظر گرفت.
از این رو تغییرات ساختاری مچ پا و بخش‌های مرتبط و ناتوانی عوامل نگهدارنده، عملکرد ورزشکار را تغییر داده و احتمال بروز آسیب مچ پا و حتی آسیب مجدد آن‌ها را افزایش می‌دهد. از این رو شناسایی دقیق نقش هر یک از عوامل مذکور، تاثیر قابل توجهی در تدوین برنامه‌های موثر عملکردی در پیشگیری از آسیب و بازگشت به ورزش پس از آسیب ورزشکاران دارد که توصیه می‌شود مطالعات بیشتری در این زمینه صورت پذیرد.
انتهای پیام