به گزارش ایسنا، پایگاه میدل ایست مانیتور در مطلبی در خصوص عوامل توجیه کننده جنایات رژیم صهیونیستی مینویسد: «با این حال، بُعد دیگری به روایت اسرائیل اضافه شده است؛ مسالهای که نشان میدهد با وجود به حاشیه رفتن به اصطلاح "توافق قرن" به عنوان یک میراث به جای مانده از دولت دونالد ترامپ از سوی دیپلماسی غالب مربوط به توافق دو کشوری، کلیت میراث دونالد ترامپ را نمیتوان کنار گذاشت. اسرائیل چندین دهه تلاش داشته مقاومت فلسطینیها را در هم بشکند. افزودن به اصطلاح "توافقات ابراهیم" به این ترکیب نشان میدهد که اسرائیل چگونه از تمامی اشکال استثمار، اجبار و خشونت برای در هم شکستن مبارزه مشروع ضد استعماری فلسطینیها استفاده میکند.
لاپید در سخنرانی خود خطاب به فلسطینیان غزه پس از دور جدید بمبارانهای هوایی اسرائیل علیه این منطقه که اولین بمبارانهای رخ داده از این دست در دوره نخست وزیری او بود، هشدار داد: "راه دیگری برای زندگی وجود دارد. مسیر توافقات ابراهیم، اجلاس نقب، نوآوری و اقتصاد، توسعه منطقهای و پروژههای مشترک. انتخاب با شماست. آینده شما به شما بستگی دارد!"
در حال حاضر این فشار بر تشکیلات خودگردان فلسطین وارد میشود تا تسلیم توافقات ابراهیم شود. با این وجود محمود عباس، رهبر تشکیلات خودگردان فلسطین تاکنون با درخواستهای آمریکا برای روی آوردن به عادی سازی روابط با اسرائیل مخالفت کرده است گرچه باید گفت خشمی که دو سال پیش در رامالله ابراز شد، رفع شده است. چشم اندازهای اقتصادی حداقلی که بنی گانتس، وزیر دفاع اسرائیل ارائه کرد تا تشکیلات خودگردان را قادر به باقی ماندن در قدرت کند، ممکن است آغازی باشد برای دیگر مسائلی که محمود عباس با آنها در راستای حفظ ارتباط و موقعیت خود موافقت خواهد کرد.
برای اسرائیل، اینکه غزه بتواند مسیر در پیش گرفته شده از طریق تشکیلات خودگردان فلسطین در کرانه باختری اشغالی را اتخاذ کند امری سادهتر خواهد بود. در حالی که جامعه بینالملل چندان از بابت خشونتهای استعماری اخیر اسرائیل در غزه خشمگین نشده، اما اگر توافقات ابراهیم به بنیان جدیدی برای فعالیتهای استعماری دولت اسرائیل تبدیل شود، این خشونتها و خود اسرائیل کمتر با حساسیتها مواجه خواهند شد. به هر حال، اگر فلسطینیها با عادی سازی موافقت میکردند، تمام جهان در یک صفحه سیاسی مشترک قرار میگرفت. نابودی فلسطین از طریق چشماندازهای اقتصادی که به استعمارگری اسرائیل آسیب نمیرساند، یک وضعیت برد-برد برای اسرائیل و جامعه بینالمللی است. این امر به معنای پایان معضلات در حوزه روابط عمومی برای این دولت اشغالگر خواهد بود، در حالی که حتی اقداماتش در راستای نقض قوانین بینالمللی و جنایات جنگیاش حتی کمتر از آنچه که به صورت عمومی برجسته میشوند برجسته خواهند شد. اگر از روایت اسرائیل درباره مساله امنیتش برای توجیه تجاوزات قبلی استفاده شده است، چرا دیگر جامعه بینالمللی بخواهد به استفاده از موضوع توافقات ابراهیم برای توجیه این فصل جدید خشونت علیه فلسطینیان در غزه اعتراض کند؟
لاپید در موضعی متناقض اعلام کرد که اسرائیل بازدارندگی خود را تجدید کرده و به تمام اهداف خود دست یافته است. با این حال، اجبار کردن فلسطینیان به موافقت با توافقات ابراهیم، هدف نهایی اسرائیل است. سازمان ملل صرفاً در مورد یک فاجعه انسانی صحبت میکند که مدتها قبل از این دور فعلی تجاوزات وجود داشته است. آیا این سازمان بینالمللی اکنون میآید به استفاده از توافقات ابراهیم به عنوان اساس جدیدی برای روا داشتن خشونت علیه مردم فلسطین صحبت کند؟»
انتهای پیام