به گزارش ایسنا، در سال ۲۰۱۰ یعنی تقریباً ۵۰ سال پس از درخواست "جان اف کندی" رئیس جمهور اسبق آمریکا برای فرستادن انسان به کره ماه، "باراک اوباما" رئیس جمهور وقت آمریکا سال ۲۰۲۵ را به ناسا برای فرود انسان بر روی یک سیارک پیشنهاد کرد.

این گفته در سال ۲۰۱۰ یک شاهکار غیرمحتمل به نظر می‌رسید. در واقع حتی تعیین یک جدول زمانی برای فرود انسان بر روی یک سیارک حتی پوچ به نظر می‌رسید.

اما ۱۰ سال بعد در سال ۲۰۲۰، کاوشگر "OSIRIS-Rex" متعلق به ناسا برای مدت کوتاهی بر روی یک سیارک باستانی به نام "بنو"(Bennu) فرود آمد و گرد و غبار و سنگ‌ریزه‌های سطحی آن را نمونه برداری و جمع‌آوری کرد تا در سال ۲۰۲۳ به زمین بیاورد. این اولین اقدام ناسا برای نمونه‌برداری از یک سیارک بود.

اکنون دانشمندانِ موشکی در یک خبر هیجان‌انگیز پیش‌بینی کرده‌اند که ماموریت‌های فضایی انسان به کمربند سیارک‌ها می‌تواند ظرف ۵۰ سال آینده انجام شود، البته به شرطی که انسان تا سال ۲۰۳۸ به مریخ برسد. این بدان معناست که فرود انسان بر روی اجرام آسمانی دیگر فراتر از ماه و مریخ می‌تواند توسط بسیاری از کسانی که امروزه زنده هستند، مشاهده شود.

"جاناتان جیانگ" دانشمند "آزمایشگاه پیشران جت ناسا"( JPL) و همکارانش، یافته‌های خود را در مطالعه‌ای با عنوان "تأثیر محدودیت‌های اقتصادی بر چارچوب زمانی پیش‌بینی‌ شده برای اکتشاف اعماق فضا با خدمه انسانی" منتشر کرده‌اند که در حال حاضر تحت بررسی همتا است. مدل آنها بر اساس تحلیل اقتصادی نرخ افزایش بودجه‌های فضایی در طول زمان و سرعت پیشرفت فناوری از آغاز عصر فضا است.

جستجوی دنیاهای دیگر، یک نیاز است

"جیانگ" می‌گوید، یکی از محرک‌های انجام مطالعه در مورد اکتشافات اعماق فضا و مأموریت‌های سرنشین‌دار به جهان‌های دیگر، عکسی از زمین بود که توسط مریخ‌نورد "کنجکاوی" ناسا از مریخ گرفته شده بود. وی می‌گوید: زمین در این عکس، یک نقطه‌ی کوچک است که توسط تاریکی احاطه شده است و درک فعلی ما از فیزیک به ما ‌می‌گوید که ما در این نقطه کوچک با منابع محدود و تغییرات آب و هوایی گیر افتاده‌ایم و دیر یا زود، این محدودیت‌ها یک خطر برای ما خواهد بود.

"جیانگ" می‌گوید: من احساس می‌کنم که برخلاف توانایی‌های تکنولوژیکی ما، انسان‌ها مانند کودکان رفتار می‌کنند. من گمان می‌کنم که اگر تمدن دیگری از زمین بازدید کند، از دیدن انسان‌هایی که سلاح حمل می‌کنند تا در جنگ شرکت کنند و یکدیگر را نابود کنند، شگفت‌زده می‌شود.

نگرانی در مورد افزایش جمعیت، مبارزه برای منابع، احتمال جنگ بر سر منابع و حتی انقراض نهایی، همگی باعث شده است که به ایجاد مستعمرات در فضا و یافتن خانه‌های جدید در خارج از زمین سوق پیدا کنیم. کسانی که این را به عنوان راه حل پیشنهاد می‌کنند، احساس می‌کنند که ایجاد مستعمرات در جهان‌های دیگر تقریباً بقای طولانی مدت انسان‌ها و دوری از انواع بلاهایی را که ممکن است برای سیاره زمین پیش بیاید، تضمین می‌کند.

"جیانگ" به هشدار پروفسور "استیون هاوکینگ" اشاره می‌کند که می‌گفت اگر می‌خواهیم زنده بمانیم، بشر باید در ۲۰۰ سال آینده زمین را ترک کند. این فیزیکدان معتقد بود که خطر نابودی حیات بر روی زمین توسط یک حمله سیارکی، هوش مصنوعی متخاصم یا تهاجم بیگانگان وجود دارد. وی همچنین اشاره داشت که جمعیت بیش از حد، تجاوزات انسانی و تغییرات آب و هوایی می‌تواند باعث خودویرانی بشریت شود.

"هاوکینگ" فقید معتقد بود که قرار دادن تمام تخم‌ مرغ‌های بشر در یک سبد بسیار خطرناک است و نسل‌های آینده باید زندگی جدیدی در فضا ایجاد کنند.

با این حال، انجام چنین مأموریت‌هایی مستلزم برنامه‌ریزی کارآمد است که دارای چندین عامل تأثیرگذار است.

"جیانگ" می‌گوید: اولین گام ما پیش‌بینی چارچوب‌های زمانی برای اولین پرتاب‌های سرنشین دار از زمین به منظومه شمسی بوده است. این مدل بر اساس روندهای داده‌های تجربی اکتشاف فضا و قدرت محاسباتی در طول شش دهه اول عصر فضا ایجاد شد و تاریخی که اولین پرتاب ممکن را برای مأموریت‌های سرنشین‌دار انسانی پیش‌بینی می‌کند، از قدرت محاسباتی این مدل استفاده کرده است.

وی افزود: اکنون بر اساس مطالعات قبلی و تجزیه و تحلیل متغیرهای چندگانه، نتیجه‌گیریِ دقیق‌تری مورد نیاز بود که منجر به بازنگری جدول زمانی شد.

اول عوامل اقتصادی

مطالعه حاضر ابتدا به بررسی بودجه ناسا از زمان تشکیل آن در سال ۱۹۵۸ پرداخته است. سه قله در منحنی بودجه ناسا از آغاز فعالیت تاکنون وجود دارد که مربوط به افزایش قابل توجه هزینه‌ها است. اولین قله زمانی رخ داد که ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی به شدت درگیر جنگ سرد و مسابقه فضایی بودند.

مورد دوم را می‌توان در دهه ۱۹۹۰ مشاهده کرد که در مورد تصمیم برای مشارکت با بخش خصوصی برای ایجاد یک جایگزین برای "شاتل فضایی" بوده است. در سال ۱۹۸۹ جورج بوش پدر، رییس جمهور اسبق آمریکا، چیزی را اعلام کرد که به عنوان ابتکار اکتشاف فضایی شناخته شد. او امضای یک سیاست فضای تجاری جدید را تشویق کرد و در سال ۱۹۹۱ قراردادی با روسیه برای همکاری در ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS) امضا کرد.

قله بعدی در سال ۲۰۱۸ بود که نتیجه انتشار "گزارش فعالیت‌های اکتشاف فضایی ملی" توسط دولت ایالات متحده بود که به برنامه "آرتمیس" برای بازگرداندن انسان‌ها به ماه و همچنین ارسال آنها به مریخ اشاره داشت.

بودجه اختصاص داده شده توسط دولت ایالات متحده به ارتش، ۸۰۱ میلیارد دلار است. در مقابل، بودجه ناسا برای اکتشافات فضایی صلح‌آمیز تنها ۲۴ میلیارد دلار است. این بدان معناست که اغلب منابع، اطلاعات، فناوری و پول ما برای توسعه سلاح‌هایی استفاده می‌شود که انسان‌های دیگر را خواهد کشت.

پیشرفت تکنولوژیک

دومین عاملی که در مدل جدید مورد توجه قرار گرفته است، پیشرفت تکنولوژی است.

بر اساس این مقاله، به طور ضمنی فرض شده است که فناوری مربوط به اکتشافات فضایی با سرعتی سریع در حال توسعه بماند و در نتیجه تحقیقات و توسعه بیشتر ادامه خواهد یافت.

این مطالعه، رشد فناوری را با شمارش تعداد مقالات علمی منتشر شده در مورد اکتشافات اعماق فضا در ایالات متحده در هر سال اندازه‌گیری می‌کند. سپس از این شاخص به عنوان یک عامل اساسی برای سنجش سطح کلی پیشرفت فناوری‌های پیشرفته در این حوزه‌ی پیچیده استفاده شده است.

با بهبود فناوری و بهره‌وری، انتظار می‌رود که هزینه فرآیندهای ساخت‌وساز کاهش یابد و در نتیجه سرمایه‌گذاری مورد نیاز برای ماموریت‌های فضای عمیق انسانی آینده کاهش یابد.

اکتشافات اعماق فضا تحت تأثیر سرمایه‌گذاری در مقیاس ملی یا بین‌المللی است، به این معنی که بودجه همیشه بر اجرای برنامه‌های پرواز فضایی تأثیر می‌گذارد. در عین حال، موانعی نظیر وقوع جنگ‌های هسته‌ای و تغییرات آب و هوایی در نظر گرفته شده‌اند. "جیانگ" می‌گوید، بیماری‌های همه‌گیر مانند کووید نیز می‌توانند این پیشرفت را کند کنند.

ماه، مریخ، کمربند سیارکی، مشتری، زحل، به ترتیب اولویت

فاکتور نهایی مورد استفاده در این برآورد جدید، شعاع فعالیت انسان در فراسوی زمین است. ماه نزدیکترین جرم آسمانی به زمین است و فضانوردان قبلاً این فاصله را طی کرده‌اند که معادل با فرود روی جرمی در فاصله ۰.۰۰۲۶ واحد نجومی است.

اکنون مرحله بعدی، تاسیس یک پایگاه داده در کره ماه خواهد بود که مورد نظر ماموریت "آرتمیس" ناسا و برنامه اکتشاف ماه در دهه ۲۰۲۰ است. ایجاد یک پایگاه در ماه، نقش برجسته‌ای در آماده‌سازی برای ماموریت‌های سرنشین‌دار به مریخ خواهد داشت.

سپس انسان‌ها می‌توانند در حدود سال ۲۰۳۷ به مریخ برسند که در آن نقطه، شعاع فعالیت انسان به ۰.۳۷۶۳ ​​واحد نجومی افزایش خواهد یافت.

با فرض موفقیت‌آمیز بودن این ماموریت، می‌توان پایگاهی در مریخ برای پشتیبانی از برنامه‌های اکتشافی سرنشین‌دار دیگر در اجرام آسمانی دیگر در منظومه شمسی ایجاد کرد.

بر اساس این مقاله، اگر همه چیز خوب پیش برود، انسان‌ها می‌توانند در سال ۲۰۷۳ روی سیارک‌ها، در سال ۲۱۰۳ روی سیاره مشتری و در سال ۲۱۳۲ روی سیاره زحل فرود بیایند.

به گفته این تیم تحقیقاتی، نتایج تاکنون نشان می‌دهند که اجرام منظومه شمسی ما در طول تاریخ بشر صرفاً از لحاظ مشخصات نوری در آسمان شب و نهایتا با عکس‌هایی که توسط تلسکوپ‌های زمینی و فضایی گرفته شده، بررسی شده است، اما در آینده نه چندان دور این اجرام در دسترس ما خواهند بود.

انتهای پیام