مهرنام رستگاری ـ آهنگساز و نوازنده ویولن و کمانچه ـ در گفت و گویی با ایسنا درباره علت تمایل افراد به خواننده شدن در ایران بیان می‌کند: بیشتر آدم‌های دنیا میل به دیده شدن یا ستاره شدن دارند؛ حتی در برنامه‌های استعدادیابی کشورهای دیگر هم حضور افراد بیشتر در حیطه خوانندگی است. ولی علت مسکوت ماندن سایر بخش‌های موسیقی در این برنامه‌ها در ایران، تا حد زیادی به سانسور سازها برمی‌گردد و البته کم بودن فضای آکادمیک برای رواج موسیقی.

او ادامه می‌دهد: در بیشتر کشورهای جهان، موسیقی همچون ورزش در برنامه درسی دانش‌آموزان وجود دارد و با آموزش مباحثی از موسیقی به دانش‌آموزان در مدارس، به مرور گوش عامه مردم تا حد زیادی با موسیقی خوب آشنا می‌شود و قدرت تشخیص شنیداری آنها بالا می‌رود. ولی در مدارس ایران آموزش موسیقی نداریم؛ به همین دلیل افراد آشنایی چندانی با این رشته‌ها ندارند و کمتر به سمت شاخه‌هایی چون نوازندگی یا آهنگسازی می‌روند.

خواننده محور هستیم؟

این نوازنده کمانچه در پاسخ به این سوال عنوان می‌کند: اتفاقا در سال‌های اخیر به علت اینکه در حوزه موسیقی پاپ مدام خوانندگان جدید معرفی و وارد بازار می‌شوند، اسم‌ و چهره‌ این افراد به سختی در ذهن مخاطبان باقی می‌ماند. از طرفی تعداد آهنگسازان، تنظیم‌کنندگان و تهیه‌کنندگان محدود است که این امر باعث شده خیل عظیم خوانندگان با همین عده محدود برای ساخت کارهایشان همکاری کنند. در حقیقت ستاره و خواننده شدن از یک برهه به بعد با تقاضا و حضور بالای افراد رو به رو شد که نتیجه این امر اشباع شدن خوانندگی بود؛ در نتیجه شاخه‌های دیگر موسیقی را افراد محدودی تشکیل دادند که همین تعداد محدود در ساخت بیشتر آثار موسیقی حضور دارند.

خواننده شدن آسان شده!

او درباره آسان شدن خوانندگی می‌گوید: امروزه خوانندگی راحت شده است؛ چون افراد با پرداخت پول حداقل در حوزه پاپ می‌توانند خواننده شوند. ولی این روند در گذشته آسان نبود و بسیاری از خوانندگان قدیمی آهنگساز بودند، خیلی عالی ساز می‌زدند و یا حداقل روی یک ساز مسلط بودند. تسلط بر نواختن یک ساز، به دیدگاه اجراکننده موسیقی بسیار کمک می‌کند و بر قدرت شنیداری موسیقی هم تأثیر به سزایی دارد. امروزه اگر برخی از خوانندگان اثر قوی‌تری ارائه می‌دهند و تفاوت چندانی بین کیفیت اجرای زنده و یا صدای ضبط شده آنها وجود ندارد؛ علت آن دانستن موسیقی است.

همچنین از این هنرمند درباره نحوه مراقبت از استعدادها می‌پرسیم. بیان می‌کند: متأسفانه به این استعدادها به چشم یک کالا نگاه می‌شود و سرنوشت خوبی در انتظار اکثر آنها نیست. فردی را در نظر بگیرید که زحمت بسیار کشیده، استعداد دارد و پس از موفقیت در این برنامه‌ها با هیاهوی طرفداران و افرادی که قصد همکاری دارند مواجه می‌شود ولی بعد از مدت کوتاهی آن حجم از هیاهو به یک باره خاموش می‌شود.

او ادامه می‌دهد: امروزه شهرتی که یک شبه به دست می‌آید به همان آسانی یا حتی آسان‌تر از دست می‌رود. تا به حال ندیده‌ و نشنیده‌ام که برگزیدگان برنامه‌های استعدادیابی و یا جشنواره‌های رقابتی مدتی طولانی در میدان باقی بمانند و شاهد پیشرفت روز افزون آنها باشیم. این برگزیدگان معمولا چون شهاب سنگ هستند، پرنور و خیلی هم زیبا ولی به سرعت خاموش می‌شوند.

رستگاری درباره راهکار پیشنهادی خود برای مراقبت از استعدادها بیان می‌کند: باید عوض اینکه هر سال ۱۰ استعداد را معرفی و بعد رها کنند و به دنبال ۱۰ نفر بعدی بروند، استعدادهای محدودی را طی یک برنامه‌ریزی درست و مدون پرورش دهند. اگر روی یک نفر به صورت مداوم کار شود، هم موفقیت‌های زیادی نصیب مارکت موسیقی می‌شود، هم آن شخص به خاطر رها شدن به بیهودگی نمی‌رسد و سرمایه‌گذاری صورت گرفته طی سال‌های بعد هم بازدهی خواهد داشت.

گلچین کردن هنرمندان و نتایج آن

از او درباره محدودیت های موسیقی در کشور و تاثیرات آن بر این فضا می پرسیم که پاسخ می‌دهد: نتیجه این محدودیت‌ها تاکنون سرخوردگی هنرمندان و تغییر شغل آنها بوده است و در آینده هم شاهد یک بی‌تفاوتی خواهیم بود؛ یعنی به مرور ارتباط نسل جوان و آینده با جریان موسیقی و اساتید آن دوره قطع می‌شود و دیگر پرویز مشکاتیان و جلیل شهناز را نخواهند شناخت.

او ادامه می‌دهد: این مسئله باعث می‌شود که نسل‌های آینده دچار بی‌تفاوتی و بی‌خبری شوند و ندانند زمانی چنین هنرمندان و موسیقی‌ای وجود داشته که به دنبال آنها بروند و در نهایت به علت ناآگاهی و آشنا نبودن با هنرمندان و موسیقی ایرانی آثاری را که در ایران تولید می‌شود، گوش نخواهند داد. من شاگردان زیادی در بین دهه هشتادی‌ها دارم که به ندرت آثار موسیقی فارسی زبان را گوش می‌دهند و ترجیحشان آهنگ‌های انگلیسی و کره‌ای است که البته همین مسئله، سانسور و تکنولوژی به مرور باعث قطع شدن ارتباط نسل‌های آینده با زبان مادری خواهد شد.

در پایان از رستگاری درباره نحوه داوری در برنامه‌های استعدادیابی می‌پرسیم. پاسخ می‌دهد: داوری‌ها ابدا نباید به دست افراد غیرمتخصص موسیقی باشد گرچه که همیشه افرادی درباره موسیقی نظر می‌دهند که یک خط هم درباره آن نمی‌دانند. این امر همانند این است که من تنها سه کلاس سواد داشته باشم و بخواهم امتحان بچه‌های سال سوم دبیرستان را تصحیح کنم که یک کار نشدنی است.

مهرنام رستگاری نوازنده ویولن، کمانچه، آهنگساز و مدرس موسیقی است. در کارنامه کاری این هنرمند جایزه بهترین آهنگسازی برای فیلم کوتاه «تاسیان» از جشنواره مستقل ملبورن (MCIFA ۲۰۱۷)، کاندیدای دریافت بهترین موسیقی برای فیلم کوتاه «پوسیده» از جشنواره کادومای ژاپن، آهنگسازی فیلم سینمایی «پل هوایی»، آهنگسازی فیلم کوتاه «و فقط دو نفر بیشتر»، آهنگسازی تئاتر «ماربازی» ۱۳۹۸، شرکت در فستیوال وومکس ٢٠١٩ در کشور فنلاند -کنسرت در کشورهای آلمان ، فرانسه و سوئیس ۲۰۱۹، اجرا در تئاتر «نامه‌های عاشقانه از خاورمیانه» ۱۳۹۶ (کارگردان: کیومرث مرادی)، انتشار قطعاتی چون «راه»، «بال»، «موج» و ... دیده می‌شود.

انتهای پیام