حجت‌الاسلام سیدمحمد باقر حجتی، شاگرد و همکار شهید مطهری در شماره ۶۸۲ نشریه درس‌هایی از مکتب اسلام، منتشر شده در اسفند ۱۳۹۶، درباره اخلاق معلمی وی گفته است: «مطهری قبل از آنکه موضوعی را در جلسات تدریس مطرح کند، مدت‌ها حول آن تفکر و تمرکز کرده‌بود، به این ترتیب هرگز مسئله‌ای طرح نمی‌کرد که برای خود او کاملاً روشن نشده باشد. به همین دلیل استاد شهید هیچوقت در برابر هیچ پرسشی، دچار لکنت زبان نمیشد.

کلاس‌های درس استاد مطهری مملو از دانشجویان شیفته علم بود. او شاگردانش را با طرح مطالب جذاب و کاربردی سر شوق می‌آورد. مطهری علاوه بر عمق و وسعت معلومات، بیان گرم و دلنشینی هم داشت و خود این امر بیش از پیش سبب گرمی محضر او می‌شد. مطالب درسی در کلاس او همیشه به‌روز بود. استاد هرگز مطالعه را قطع نمی‌کرد. مدام به مجلات مختلف سر می‌زد و به اندیشه‌های معاصرین توجه بسیار داشت و این خصوصیت، درس او را نو می‌کرد.

مطهری به تعلیم و تدریس عشق می‌ورزید. بسیار با حرارت و جدی درس می داد. در هنگام تدریس با تمام وجود سخن می‌گفت و کلمات را بسیار رسا و غرّا بیان می‌کرد گویی در نقل اندیشه‌های دیگران و جرح و تعدیل آنها، حریف را به مبارزه می‌طلبد و با او می جنگد. به این دلیل یک ساعت درس او به اندازه چند ساعت درس دیگر اساتید از ما نیرو می‌گرفت و همزمان به ما نیرو می‌بخشید. نتیجه این جدّیت و انرژی این بود که ما هیچ‌گاه مجلس درس استاد را کسالت‌آور و یکنواخت نمی‌یافتیم.

مطهری اگر استعدادی در شاگردان می‌دید، بسیار خوشحال میشد و به آن‌ها کمک می‌کرد تا آن استعداد را پرورش دهند. درست مثل پرنده‌ای که با اشتیاق و صبوری به بچه‌هایش پرواز کردن یاد می‌دهد. مثل برزگری که به امید آینده دانه می‌افشاند. مطهری یک متفکر حقیقی و معلمی شفیق بود. در ذهن مشتاق شاگردان بذر می‌نشاند و به امید آینده گام برمی‌داشت.»

انتهای پیام