عباس قنبری عدیوی در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص تاثیر فضای مجازی بر نگارش کلمات و افزایش غلط املایی، اظهار کرد: خط و نگارش یکی از گونه‌های فرهنگی در کشور محسوب می‌شود که عملا می‌توان آن را به‌عنوان میراث فرهنگی، تاریخی و هویت ملی یک کشور قلمداد کرد، به اعتقاد بنده خط بر اساس یک شیوه‌نامه یا قرارداد رسمی پذیرفته می‌شود، در کشور ایران معیار پذیرش خط فارسی، فرهنگستان زبان و ادبیات است.
رئیس بنیاد ایران‌شناسی شعبه چهارمحال و بختیاری افزود: اگر به بحث خط و زبان به‌عنوان عامل پیوند ارتباط اجتماعی و فرهنگی توجه کنیم، باید به معیارهای آن در همه سطوح نوشتاری چه به‌صورت رسمی در نامه‌های اداری، کتب و بخشنامه‌ها و چه به صورت مجازی در سایت‌ها، خبرگزاری‌ها و نوشتار فضای مجازی نیز توجه داشته باشیم.
وی با اشاره به استفاده سهوی یا عمدی از خط خودساخته و غیراستاندارد توسط کاربران جوان و یا استفاده کنندگان از فضای مجازی برای نوشتن، یادآور شد: این مسئله در بلندمدت می‌تواند به خط فارسی و نگارش آن ضربه بزند، برای مثال زمانی‌که از خط صحبت می‌کنیم، یعنی اینکه چرا باید کلمه آیا که یک کلمه فارسی است به‌صورت "عایا" نوشته شود یا چرا کلمه عمو به‌صورت "آمو" نوشته شود و همچنین اشتباه خوانده شود.
قنبری با تاکید بر اینکه هر کلمه‌ای برای خود دارای هویت و ساختار است، تصریح کرد: باید در واژگان هویت و ساختار آن‌ها را رعایت کنیم، اگر در خط چارچوب‌ها و شیوه‌های فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی را رعایت کنیم، قطعا در املا، نگارش و شکل‌دهی خط اشتباه نخواهیم کرد.
مدرس دانشگاه فرهنگیان ادامه داد: در نگارش کلمات می‌توانیم از شیوه‌های مرسوم نامه‌نگاری و یا خصوصی استفاده کنیم، اما نباید غلط املایی داشته باشیم، غلط املایی در بلندمدت موجب می‌شود هویت زبان آسیب ببیند، آسیب‌پذیری زبان تنها به خود زبان و خط بر نمی‌گردد، بلکه به فرهنگ، تاریخ، تمدن، هنر و دیگر ویژگی‌های انسانی نیز آسیب خواهد زد.
وی بیان کرد: گاهی در پیام‌رسان‌ها افراد از شکلک برای انتقال پیام استفاده می‌کنند، این نمادها یک قرارداد برای انتقال مفهوم هستند، اما نمی‌توانیم خط را از بین ببریم و املای آن را بر هم بزنیم، استفاده از این کلمات و شکلک‌ها باعث انتقال غلط مفاهیم و تخریب می‌شود.
قنبری در خصوص تبعات ورود برخی از کلمات بیگانه به زبان فارسی، عنوان کرد: شاهد ورود برخی از کلمات از سایر زبان‌ها مانند انگلیسی، فرانسوی، عربی، چینی، ترکی و .... به زبان فارسی هستیم، این کلمات به دو صورت به زبان آسیب می‌زند، یکی اینکه کلمه را به‌صورت خاص بکار می‌بریم، در گذشته نیز کلماتی مانند شوفر، سماور، ماشین، تلفن و ... وارد زبان شدند و جا افتادند.
رئیس بنیاد ایران‌شناسی شعبه چهارمحال و بختیاری اضافه کرد: بزرگترین آسیب برای یک زبان، دستکاری در شیوه‌های دستور زبان است، یعنی اگر کلمه فارسی مانند "فرمایش" را با " ات" جمع ببندیم، این موضوع آسیب‌زا است، باید کمک کنیم که واژه‌های فارسی ساخته جایگزین کلمات پرکاربرد بیگانه و اشتباه در فضای مجازی شود.
وی با بیان اینکه فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی نباید از سرعت کاربرد واژه‌های بیگانه عقب بماند، یادآور شد: این فرهنگستان زمانی‌که می‌بیند یک کلمه بیگانه در فضای عامه و مجازی فراوانی پیدا می‌کند، باید برای اصلاح آن اقدام کند، اگر این کار را نکند، کاربران فضای مجازی تاثیر می‌پذیرند.
قنبری تاکید کرد: مراکز آموزشی، رسانه‌های مکتوب، شنیداری و تصویری همه باهم باید دست به دست هم بدهند تا بهسازی و انتخاب واژه‌ها برای کاربرد صحیح کلمات گسترش پیدا کند، در سالیان گذشته شاهد ساخت واژه‌های زیادی بودیم، در کشور قابلیت واژه‌سازی مانند گذشتگانی هم‌چون سعدی، حافظ و ... وجود دارد، باید تا آن‌جایی که امکان دارد از کلمات فارسی استفاده کنیم و کلمات را به‌گونه‌ای به‌کار ببریم که اقتصاد زبان حفظ شود.
این مدرس دانشگاه فرهنگیان خاطرنشان کرد: در ساخت واژه‌ها باید خوش‌تراشی و میزان هجاها در نظر گرفته شود تا این ساخت واژه تاثیر داشته باشد، عموما تا زمانی‌که کاربران از یک واژه استفاده می‌کنند امکان حسن و یا سوءاستفاده از واژه وجود دارد، باید درست نویسی و سالم‌نویسی به‌عنوان عناصر مهم از طریق آموزش مورد توجه قرار بگیرد.
انتهای پیام