به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، مطالعات اخیر نشان داده است که تزریق پلاسمای خون از موش‌های جوان به موش‌های مسن می‌تواند سلول‌های آنها را جوان کرده و برخی از اثرات پیری را در آنها معکوس کند.

اکنون در یک مطالعه جدید، محققان دانشگاه "پیتسبورگ" یک جزء خاص از خون جوان را شناسایی کرده‌اند که عملکرد ترمیم عضلات از دست رفته را بهبود می‌بخشد و به طور بالقوه منجر به توسعه درمان‌های جدید ضد پیری می‌شود.

با افزایش سن، متابولیسم کُند می‌شود و بسیاری از عملکردهای ترمیم سلولی کارآیی خود را از دست می‌دهند و در نتیجه سلامت و قدرت بدنی ما با پیری کاهش می‌یابد. بنابراین تصور می‌شود که تزریق خون از جوانان می‌تواند به بازگرداندن نشاط جوانی در افراد مسن کمک کند.

در سال 2014 یک گروه از محققان همین ایده را آزمایش کردند و با تزریق پلاسما از موش‌های جوان به موش‌های مسن‌تر دریافتند که موش‌های پیر در وظایف مربوط به حافظه فضایی، بهتر از موش‌های هم سن و سال خود عمل می‌کنند. مطالعات بعدی پروتئین‌های خاصی را در خون و پلاسمای موش‌های جوان شناسایی کردند که طول عمر موش‌ها را افزایش می‌دهند و یا پیشرفت زوال شناختی در بیماری آلزایمر را کاهش می‌دهند.

اکنون مکانیسم جدیدی کشف شده است. تیم محققان دانشگاه "پیتسبورگ"، وزیکول‌ها یا ریزکیسه‌های خارج سلولی(EVs) که ذرات مبتنی بر لیپید هستند که پروتئین‌ها و سایر مولکول‌ها را میان سلول‌ها حمل می‌کنند، به صفر رساندند. محققان ریزکیسه‌های خارج سلولی را که به نظر می‌رسید در ترمیم عضله نقش دارند، بررسی کردند.

وزیکول یا ریزکیسه یک حباب درون یا بیرون سلول است که حاوی مایع یا سیتوپلاسم بوده و پوسته آن یک غشای دولایه لیپیدی است. به‌ طور دقیق‌تر، وزیکول یک کیسه پوسته مانند درون سلولی است که به ترابری و اندوختن مواد می‌پردازد. وزیکول دست کم از یک لایه دوجداره فسفولیپیدی تشکیل شده ‌است.

"آمریتا ساهو" نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: ما به این فکر کردیم که آیا وزیکول‌های خارج سلولی ممکن است به بازسازی ماهیچه‌ها کمک کنند، زیرا این حامل‌ها از طریق خون و سایر مایعات بدن بین سلول‌ها حرکت می‌کنند. ریزکیسه‌های خارج سلولی مانند نامه‌ای در یک بطری شناور روی سطح دریا، اطلاعات را به سلول‌های هدف می‌رسانند.

محققان ابتدا سرم خون موش‌های جوان را جمع‌آوری کردند و آن را به موش‌های مسن که آسیب‌های عضلانی داشتند تزریق کردند. همانطور که انتظار می رفت، موش‌های تحت درمان نسبت به موش‌هایی که دارونما دریافت کردند، ظرفیت بازسازی عضلانی بیشتری از خود نشان دادند، فیبرهای عضلانی بزرگتر در آنها دوباره رشد کرد و قدرت بیشتری به دست آوردند. اما زمانی که ریزکیسه‌های خارج سلولی از سرم حذف شدند، اثرات ترمیمی نیز ناپدید شدند.

محموله ریزکیسه‌های خارج سلولی عامل مهمی هستند. محققان در یک بررسی دقیق‌تر دریافتند که این ریزکیسه‌های خارج سلولی، "آران‌های پیام‌رسان"(mRNA) را منتقل می‌کنند که پروتئینی به نام "کلوتو"(Klotho) را رمزگذاری می‌کند که تنظیم کننده بازسازی در سلول‌های بنیادی عضلانی است. ریزکیسه‌های خارج سلولی موش‌های جوان، نسخه‌های بیشتری از این "آران‌های پیام‌رسان کلوتو" را نسبت به موش‌های مسن حمل می‌کردند، بنابراین تزریق ریزکیسه‌های خارج سلولی جوان، ماهیچه‌های موش‌های مسن‌تر را قادر به بازسازی بهتری کرد.

در حالی که هنوز روزهای اولیه این تحقیقات است و تاکنون فقط بر روی موش‌ها آزمایش شده است، این تیم می‌گوید که این کشف در نهایت می‌تواند منجر به توسعه درمان‌های جدیدی برای ضعف‌ها یا آسیب‌های مرتبط با افزایش سن شود.

"فابریسیا آمبروزیو" نویسنده مسئول این مطالعه می‌گوید: ریزکیسه‌های خارج سلولی ممکن است برای تقویت ظرفیت بازسازی عضلات در افراد مسن و بهبود عملکرد پس از آسیب مفید باشند. یکی از ایده‌هایی که ما واقعاً مشتاق آن هستیم، مهندسی ریزکیسه‌های خارج سلولی با محموله‌های خاص است تا بتوانیم پاسخ سلول‌های هدف را دیکته کنیم.

این مطالعه در مجله Nature Aging منتشر شده است.

انتهای پیام