به نقل از ویفروم، محققان بانک جهانی دریافتند که افراد در شرایط خشکسالی پنج برابر بیشتر از زمان سیل یا دوره‌های ترسالی مهاجرت می‌کنند.
ایشا زاوری، محقق اصلی این تحقیق گفت: آب می‌تواند الگوهای مهاجرتی را شکل دهد؛ افراد همیشه در کنار رودها، دریاچه‌ها و سواحل سکونت داشته‌اند و منطقی است که کمبود آب در یک مکان، عاملی برای مهاجرت آنان شود.
تغییرات آب‌وهوایی، بارندگی‌ها در سراسر کره زمین را متغیرتر خواهد کرد. در مدیترانه، جنوب آفریقا، جنوب‌غربی ایالات‌متحده و مکزیک، خشکسالی‌ها در حال حاضر شدیدتر از ۶ دهه قبل است و اگر جامعه به سوزاندن سوخت‌های فسیلی و جنگل‌زدایی‌ها ادامه دهد، انتظار می‌رود که چرخه‌های خشک تشدید شود و در مناطق مرطوب‌تر مانند کارائیب و آمازون گسترش یابد در نتیجه سالانه صدها میلیون نفر تحت تاثیر قرار گیرند.
بر اساس گزارش بانک جهانی، اکثر مردم در کشورهای کم درآمد، در زمان خشکسالی به علت عدم تمایل یا تمکن مالی مهاجرت نمی‌کنند و بیشترین فشارهای زیست‌محیطی بر افرادی در مناطق روستایی اعمال می‌شود که برای امرار معاش به کشاورزی تکیه دارند.
تنوع زیادی در کشورها و مناطق وجود دارد و مهاجرت را نباید تنها به عوامل زیست‌محیطی مرتبط کرد بلکه ممکن است ریشه‌های اجتماعی و سیاسی نیز داشته باشد و این عوامل می‌تواند از هرگونه نتیجه‌گیری گسترده جلوگیری کند. با این وجود، محققان به بسیاری از سوالات افراد توجه کردند و با وجود آمار صدها میلیون نفر که در ۱۵۰ کشور در سه دهه مهاجرت کرده‌اند و پایگاه داده الگوهای بارش، منابع آب آشامیدنی شهری و جمعیت‌شناسی را در نظر گرفتند.
افراد با تصور بهبود زندگی و دسترسی به امکانات لازم مهاجرت می‌کنند و معمولا مهاجرت در داخل کشورهاست. روستائیان بعد از چندین بار شکست در تولید محصول معمولا برای زندگی بهتر به مناطق دیگر مهاجرت می‌کنند. بارندگی بر درآمد تاثیر می‌گذارد اما درآمد بر مهاجرت نیز تاثیر خواهد گذاشت.
سیل به دلایل متعدد به اندازه خشکسالی باعث مهاجرت نمی‌شود و جوامع با توجه به چشم‌انداز بهتر آینده، نسبت به آن سازگار می‌شوند. شهرها مقصد اصلی مهاجران هستند و زندگی در انتظار آنان ممکن است با مهارت‌هایشان مطابقت نداشته باشد زیرا نیروی کاری ماهر در زمینه کشاورزی با مدارک تحصیلی کمتر در بازار مشاغل شهری با مشکل مواجه خواهد شد همچنین دستمزد آنان و دسترسی به مسکن و خدمات اولیه اجتماعی نیز کاهش می‌یابد.
بر اساس این گزارش، برای جلوگیری از مهاجرت می‌توان مناطق روستایی را تقویت کرد. ایجاد آب انبار به منظور دسترسی به آب در زمان خشکسالی می‌تواند نوعی بیمه برای آنان باشد. احیاء جنگل‌ها و حفظ تالاب‌ها نیز می‌تواند اکوسیستم را در زمان خشکسالی محافظت کند. گزینه دیگر بیمه محصولات کشاورزی یا کمک‌های غذایی است همچنین باید در آموزش، زیرساخت و خدمات مرتبط با این افراد سرمایه‌گذاری شود. البته هرکدام از موارد فوق با مشکلاتی همراه هستند و باید در نظر داشته باشیم که مقصد اصلی مهاجران (شهرها) نیز مصون از موضوع کمبود آب نیستند.
نتایج بررسی‌ها نشان داد که کمبود آب می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی رشد شهری را کاهش و آسیب‌پذیری مهاجران را افزایش دهد زیرا با توجه به خشکسالی‌های اخیر، مناطق شهری نیز در معرض تنش‌های آبی هستند.
انتهای پیام