زادگاهش منصوریه یکی از روستاهای شهرستان تربت‌جام است. داستان علاقه‌مندی‌اش به آواز، به کودکی برمی‌گردد؛ استادش سالار نعمت در همسایگی آن‌ها زندگی می‌کرده است و او با صدای حزین سالار نعمت که شب‌ها قبل از خواب سر می‌داده، عجین شده بود.

کریم کریمی درباره تاثیرگذاری صدای نعمت بر خودش می‌گوید: «این صدای خوش و حزین مرا سخت متاثر می‌کرد. من ناخواسته تقلید می‌کردم و در تحریر در همان عالم کودکی کم نمی‌آوردم. کم کم شرم من شکست و در محضر زنده یاد یاسین مریدار که انسان حاذقی بود شروع به خواندن کردم و ایشان مشوق من شد البته که سالار نعمت را نیز نباید از یاد برد.»

کریمی در جوانی بنّای قابلی شد و سر از تهران در آورد، او درباره تحصیلاتش عنوان می‌کند: «اگر چه بنّای قابلی بودم و در میان معماران سر درآوردم یک عنصر تعیین کننده در زندگی و آینده را کم داشتم و آن نعمت سواد بود که از من دریغ شده بود. در روستاهای تربت جام طاعون بی‌سوادی هنوز که هنوز است، بیداد می‌کند.»

مرحوم یاسین مریدار کریمی را با اشعار مرحوم قاضی جلال‌الدین سلجوقی که درس خوانده مکتب هرات بود، آشنا کرد. البته باید این را از نظر دور نگه نداشت که بسیاری از بخشی‌ها و پیشکسوتان هنر مقامی مصداق «نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت/ به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد» هستند. در این زمینه هم کریمی از استعداد و علاقه خودش این طور روایت می‌کند: «در عین بی‌سوادی خداوند این ضایعه را به طریق دیگری در من جبران کرد با شنیدن یک بار شعری آن را حفظ می‌کردم. اولین بار این اتفاق در حضور استادم مرحوم مریدار افتاد. که بعد از خواندن شعر توسط استادم که اولین بار آن را شنیده بودم برای ایشان از حفظ خواندم که آن بزرگوار صورت من را بوسید و دوباره با شعری دیگر امتحان کرد و باز هم آن شعر را از حفظ خواندم. به این طریق بیشتر خرمن شعر مرحوم قاضی جلال الدین را در سینه جا دادم.»

در تهران سخت کار می‌کرد و شب‌ها هم بعد از اتمام کارش و بی‌تردید از خستگی پناه می‌برد به دوتار و آواز مقامی. کم‌کم شنوندگانش بیشتر و بیشتر شدند و این شوق مخاطبان خستگی را از تن او به در می‌کرد.

از دایره مخاطبانش یک نفر او را به رادیو تهران معرفی کرد و صدای کریمی از رادیو نیز به گوش علاقه‌مندان رسید. جشن و پایکوبی‌های این خطه با ساز و آواز همراه است و کریمی نیز آن زمان با آوازش در مجالس، موسیقی مقامی را به سهم خود معرفی می‌کرد.

کریمی با اشعار کهن پارسی نیز پیوند عمیقی داشته و دارد و در آواز از اشعار بزرگانی همچون حافظ، سنایی و خواجه عبدالله انصاری استفاده می‌کند و در انتخاب اشعاری که می‌خواند حساسیت و وسواس به خرج می‌دهد.

اولین کاست او در سال ۱۳۴۷ به نام «از عشق تو لیلا» به بازار عرضه شد و مورد توجه شنوندگان قرار گرفت و حدود ۲۸ نوار کاست به بازار ارائه کرد. اشعار انتخابی آن از شاعران محلی گرفته تا سنایی، سهیلی و خواجه عبدالله انصاری است.

کریمی عنصر معرفت در موسیقی مقامی را شیخ جام می‌داند و می‌گوید: «امیدوارم تا زنده هستم بتوانم برای مردمی که دل در گرو عرفان دارند، آواز بخوانم»

انتهای پیام