بسم الله الرحمن الرحیم
«اَللّهُمَّ اجْعَلْنی فیهِ مِنَ الْمُتَوَکِّلینَ عَلَیکَ وَاجْعَلْنی فیهِ مِنَ الْفاَّئِزینَ لَدَیکَ وَاجْعَلْنی فیهِ مِنَ الْمُقَرَّبینَ اِلَیکَ بِاِحْسانِکَ یا غایةَ الطّالِبینَ»
«خدایا قرارم ده در این ماه از توکل‌کنندگان بر خودت و بگردانم در آن از سعادتمندان درگاهت، قرارم ده در آن از مقربان پیشگاهت به حق احسانت ای هدف نهایی جویندگان. »
به گزارش ایسنا، حجت الاسلام و المسلمین علوی تهرانی در تبیین این دعا می گوید:
خواسته‌های روز دهم ماه مبارک رمضان
مرا از متوکلین بر خود قرار بده.
مرا از رستگاران قرار بده.
مرا از مقربین درگاهت قرار بده.
«اللّٰهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُتَوَکِّلِینَ عَلَیْکَ»
در سوره نساء آیه ۲۸ فرمود: انسان موجود ضعیفی است.
چنین موجودی در مواجهه با حوادث و حالات روزگار که گاه سخت و سهمگین است، باید به دنبال تکیه‌گاه و پشتوانه امن باشد تا در هجمه‌ها به آن پناه ببرد.
تکیه‌گاه مطمئن در ادامه مسیر زندگی و امیدواری و ناامیدی انسان بسیار مهم و مؤثر و ضروری است. مانند کودکی که در شلوغی بازار است ولی تا وقتی دست در دست مادر دارد با خاطری آسوده و خیالی راحت به راه خویش ادامه می‌دهد.
در سوره طلاق آیه ۳ می‌فرماید: هر آنکه بر خدا توکل کند خدا او را بس است.
چون خدا پناه‌گاه شکست‌ناپذیر است.
در سوره انفال آیه ۴٩ می‌فرماید: هر کس بر خدا توکل کند [بی تردید پیروز می‌شود]؛ زیرا خدا توانای شکست‌ناپذیر و حکیم است.
خصوصیت پناه دهنده باید شکست‌ناپذیری باشد.
دانشمندان علم اخلاق در تعریف توکل چنین فرموده‌اند: آدمی برای نیل به مقصود خویش در کارها خدا را وکیل کند، او را قائم مقام خود قرار دهد، در واقع به او اعتماد کند و از غیر او منقطع باشد.
«وَاجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْفائِزِینَ لَدَیْکَ»
فوز به معنای پیروزی همراه با سلامت است.
این پیروزی چند نوع است:
گاهی نجات از جهنم است.
در سوره آل‌عمران آیه ۱۸۵ می‌فرماید: هر کس را که از آتش دور دارند و در بهشت درآورند مسلماً رستگار شده است.
گاهی انجام اعمال شایسته است.
در سوره جاثیه آیه ۳۰ می‌فرماید: کسانی که ایمان آوردند و اعمال شایسته انجام دادند، پروردگارشان آن‌ها را در رحمت خویش در آورد، این همان رستگاری آشکار است.
گاهی سربلندی در امتحانات و ابتلائات است.
امیرالمؤمنین (ع) هنگام شهادت در محراب عبادت، زمانی که فرق مبارکشان به خون سر رنگین شد، فرمودند: «فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَةِ؛ به خدای کعبه رستگار شدم.»«وَاجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ إِلَیْکَ»
مقربین جمعِ مقرب به معنای نزدیک شدگان است. یعنی کسی که در پیشگاه خداوند متعال از منزلت و مقام رفیعی برخوردار است.
چون مقربان، به مقام قرب الهی نزدیک شده‌اند، متخلّق به اخلاق الهی گشته‌اند. صفات جمال و جلال خدا را در خود به وجود آورده‌اند. هرچه تجلی صفات خداوند در انسان بیشتر و بیشتر شود، به خدا نزدیک و نزدیکتر شده و به جایی می‌رسد که آینه‌ی تمام‌نمای الهی می‌شود. عین الله، اُذُن الله، خلیفة الله، حجة الله و ... می‌شود.
خداوند در حدیث قدسی می‌فرماید: بنده مؤمنم به چیزی مانند آنچه که انجامش را بر او واجب ساخته‌ام به من نزدیک نمی‌شود. بنده مؤمنم همواره نوافل را به جای می‌آورد و پیوسته به درگاه من زاری و دعا می‌کند تا دوستدارش می‌شوم و هر که من دوستدارش باشم، گوش و چشم و دست و پشتیبان او می‌شوم. اگر از من چیزی بخواهد عطایش کنم و اگر مرا بخواند پاداشش دهم.
قرب الهی یا موهبتی از ناحیه خداوند است آن چنانکه فرمود: «اللَّهُ اَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ مَوهِبَتَهُ» یا مرتبه‌ای اکتسابی است که انسان با سعی و تلاش به آن می‌رسد.
به برخی از راه‌های قرب که اکتسابی است و در احادیث معصومین آمده، اشاره می‌کنم:
حضرت امیر (ع) فرمودند: قرب به خدا در بریدن از مردم است.
امام عسکری (ع) می‌فرمایند: رسیدن به خدا سفری ا ست که جز با مرکب شب زنده‌داری طی نشود.
امیرالمؤمنین (ع) فرموده‌اند: قرب به خدا با خالص کردن نیت حاصل می‌شود.
«بِإِحْسانِکَ یَا غایَةَ الطَّالِبِینَ.»
این خواسته‌ها جز با احسان و لطف خداوند که هدف جویندگان قرب به حضرت حق است حاصل نمی‌شود.
انتهای پیام