‎گاه در تاریکی، روزنه نوری هست که هم امید را زنده می‌کند و هم باعث می‌شود سیاهی به چشم بیاید. اگر نوری نباشد، تاریکی هم دیده نمی‌شود. تیرگی و روشنی همیشه وقتی در کنار هم قرار می‌گیرند گویی مسیری را پیش روی زندگی می‌گذارند. حالا چند ماهی است که انگار تاریکی و سیاهی در زندگی‌هایمان بیشتر شده اما حتی در تاریک‌ترین نقطه هم می‌توان روزنه امید را جست. من، اینجا، در نقطه نقطه یک بیمارستان به دنبال همان روزنه‌ام. به‌سان مریض بدحالی که در جستجوی اوست، پزشکی که شاید در دستانش نوری دارد، همان عکاسی که، تنها به دنبال نور است. ‎تهران - بیمارستان امام - زمستان ١٣٩٩