فیلم سنگین بود، اما محض رضای خدا یک روزنامه نگار و خبرنگار نیومد فارغ از نگاه احساسی بنویسه، همه حیال کردند که مهدویان خواسته صحنه های تلخ تو فیلم بذاره و اشک مخاطب در بیاره و سیمرغ بگیره، در حالی که هفتم تیرماه که سردشت بمباران شد، در یادها در حال فراموشی بود. هیچ کسی از وستا قادر در طول این سال ها یاد نکرد، این فیلم انگار درد وستا قادر رو برای یک ملت به تصویر کشید و ایکه یک نفر نکرد برود در این سال ها با این پیشرفت ها، ازمایش DNA بگیرد. کسی از او یاد نکرد در حالی که در بوق و کرنا دم از دفاع از شهدا می کنیم. دم از حمایت از جانبازان می کنیم، البته که وستا قادر حتی جانبازی و شمیایی بودن خودش را هم اعلام نکرد، در نتیجه از همه می خواهم که بروند نقدها را بخوانند و ببیند که چه قد ر ناجوانمردانه نوشته شده، در طول این سال ها چه شد و چه کردند و وستا قادر که این گونه عزیز از دست داد