چیزی شبیه رویا یا یک خواب شیرین پاییزی. خزان است و خزان نیست؛ درختان پشت‌ تپهها، میان بهار و پاییز گرفتارند. سبزی و نارنجی برگهایشان، بوم نقاشی است که به دیوار کوه آویخته. آسمان خانه آنهاست؛ آنجا که سفیدی ابرها به خط الراس کوه‌ها می‌رسند و دست در دست هم، سبزی و نارنجی دشت‌ها را نظاره می‌کنند. اما بوته‌های سبز  آخرین نفس‌هایشان را می‌کشند و شاخه‌های خشکیده‌شان هنوز تقلای زندگی دارد. ارتفاعات سواد کوه و منطقه «آلاشت»، پُر از این بومهای نقاشی است؛ شهرستانی در استان مازندران که حدود چهار ساعت از تهران فاصله دارد. آلاشت در لغت به معنی آشیانه عقاب است.