در بین فراموشی‌های شهر تهران، در محله شوش زندگی به شکل دیگری در جریان است. از دروازه غار، دروازه شاه عبدالعظیم، لب خط، تیر دوقلو و… نه اثری باقی مانده است و نه نامی.شوش (شبیر) با کوچه‌های تنگ و خانه‌های فرسوده که یادگار زمین‌های وقفی شبیر و دیگر مالکان خیر محله محسوب می‌شود، اکنون به مثابه زخمی برای اهالی محل است.باغ آذری و محله شوش که روزگاری با کوره‌های آجرپزی‌شان، مناطق بالای شهر را رونق می‌بخشیدند، اکنون به حال خود رها شده‌اند.از همان دوران دارالخلافه ناصری که گرداگرد تهران دیوار کشیده شد، از همان دورانی که دروازه‌های شاه عبدالعظیم و دروازه غار، تهران را از شوش جدا کردند، این محله با محرومیت و انزوا آشنا شد؛ ویژگی‌هایی که ساکنان امروز شوش، میراث‌دار آن هستند.