زاینده‌رود، بزرگ‌ترین و پرآب‌ترین رودخانه فلات مرکزی ایران است که از کوه‌های زاگرس مرکزی به ویژه زردکوه در استان چهارمحال و بختیاری سرچشمه گرفته و در دشت مرکزی ایران به سمت شرق پیش می‌رود تا در نهایت به تالاب گاوخونی می‌ریزد، اما سالهاست چشم این رود به جریان دائمی آب در دل خودش خشک شده است. زانیده‌رود حدوداً از سال ۱۳۸۶ جریان دائمی خود در کل مسیر را از دست داده و خشک شدن آن در شهر اصفهان از نظر توریستی، اقتصادی و مسائل زیست محیطی بسیار تأثیر گذار بوده، ولی این رودخانه تا حدود شهر زرین‌شهر و شهرستان لنجان از توابع استان اصفهان همواره دارای جریان بوده‌ است.  زاینده‌رود ۱۱۸ اثر طبیعی است که توسط سازمان میراث فرهنگی در ۲۰ بهمن ۱۳۸۹ در فهرست میراث طبیعی ایران قرار گرفت. در سال‌های اخیر پس از هر باری که زاینده‌رود برای کشت کشاورزان شرق یا غرب اصفهان بازگشایی می‌شود، بستر رودخانه محل رشد پوشش‌های گیاهی مختلفی خواهد شد که این پوشش‌های گیاهی می‌توانند آبستن خطرات محیط زیستی و اجتماعی مختلفی باشند، حتی به گونه‌ای که گاهی آتش زدن این پوشش‌های گیاهی برای تخریب‌گران محیط زیست تفریح محسوب می‌شود، در ادامه این آتش‌زدن‌ها گاهی منجر به خطراتی جبران‌ناپذیر خواهد شد که در صورت عدم حضور به موقع آتش نشانان، خسارات گزافی بر جای می‌گذارند.