مسجد جامع ساوه از جمله مساجد اولیه ایران بوده که ساخت و تکمیل آن از قرون اولیه اسلام آغاز شده و تا دوره قاجار ادامه داشته است و به عنوان مجموعه‌ای با معماری ایرانی اسلامی در دوره‌های مختلف مورد توجه پژوهشگران است. تاکنون تاریخ ساخت مسجد جامع ساوه تعیین نشده، اما قدیمی‌ترین اسناد یافت شده، کتیبه‌هایی است که در قرن چهارم نوشته شده‌اند؛ که بر این اساس، این مسجد هزار سال عمر دارد و در بنا و معماری آن نمودهایی از سه مقطع تاریخی (قبل از اسلام، قرون اولیه اسلام و دوران صفوی) در آن دیده می‌شود. این اثر تاریخی و دینی ارزشمند شهر ساوه طی دوره‌های مختلف توسط هنرمندان ایرانی تزئین و مرمت شده‌ است. به طوریکه نوسازی‌های انجام‌شده موجب شده است که اثری از بنای اولیه مسجد در روزگار کنونی باقی نماند.  این مسجد تماما از خشت و گل ساخته‌ شده که در نوع خود بی‌نظیر است. مسجد مشتمل بر یک صحن و گنبد در جنوب، دو ایوان استاد و شاگرد، یک مناره، چند شبستان، ۲۴ محراب‌ با خطوط کوفی و دو محراب از دوره صفویه با خط ثلث است و آثار و بقایای موجود نشان می‌دهد که در مکان فعلی مسجد در دوران ایران باستان، آتشکده ای برپا بوده و در دوره اسلامی به مسجد تبدیل شده است.