یک روان‌شناس هشدار داد و گفت: علت ناخن ‌جویدن در کودکان، اغلب استرس و اضطراب است، همچنین می‌تواند ابزاری برای ابراز دلخوری‌، دلواپسی‌ها یا جلب‌ توجه باشد.

محمد جعفری در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه زنجان، با تأکید بر این مطلب، اظهار کرد: معمولاً کودکان مضطرب به ناخن جویدن مبتلا می‌شوند که گاهی تا وارد کردن صدمه جدی به انگشتان نیز پیش می‌رود، زیرا ناخن جویدن در کودکان منقلب و هراسان، تسکین ایجاد کرده و باعث آرامش آنان می‌شود.

وی با بیان اینکه این کودکان به محض اینکه دست از ناخن جویدن بردارند، دچار اضطراب می‌شوند، خاطرنشان کرد: کودکان اگر احساس کنند با ناخن جویدن به آرامش خواهند رسید، دوباره شروع به این کار می‌کنند، در این میان والدین نیز همواره نگران هستند که این رفتار در کودکشان به صورت عادت در آید که در آینده به سختی بتوانند آن را ترک کنند.

این کارشناس بالینی، عادت را رفتاری مقاوم شده دانست که به صورت متداول تکرار می‌شود و ادامه داد: عادت خوب و یا بد، گاه به عنوان یک سرگرمی و گاه راهی برای رهایی از اضطراب‌های روزانه کودک انجام شود، لازم به ‌ذکر است اغلب کودکان و نوجوانان طی دوران رشد خود، عادات و رفتارهای گوناگونی را تجربه می‌کنند که مورد تأیید والدین و اطرافیان نیست که مکیدن شست، انگشت در بینی کردن و مو تاب دادن، از جمله این عادات می‌باشد.

جعفری با بیان اینکه بعضی از عادات کاملاً غیر ارادی و ناخودآگاهانه صورت می‌گیرد، ابراز کرد: قصد کودکان از ناخن جویدن به هیچ وجه آزردن و برانگیختن والدین نیست، لذا در این موارد انتخاب شیوه مقابله و ترک این عادت از سوی والدین از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، زیرا می‌تواند تأثیر زیادی بر روند درمان یا وخیم‌تر شدن اوضاع داشته باشد.

وی، جویدن ناخن را یک اختلال و واکنش روانی دانست که اغلب در کودکان خردسال آغاز می‌شود و ادامه داد: ناخن جویدن ممکن است از سنین پایین حتی یک سالگی شروع شود و میزان بروز آن تا 12 سالگی افزایـش یـابـد، معمولاً تمام ناخن‌ها بـه یک نسبت جویـده می‌شونـد، در موارد شـدیـد کودک به ناخن‌ها صدمه جدی وارد کرده و حتی ممکن است منجر به عفونت انگشتان و ناخن‌ها شود.

این روان‌شناس خطاب به والدین تأکید کرد: تا آن جا که ممکن است رفتار ناشایست کودک، یعنی ناخن جویدن را نادیده بگیرند و کودک را تنبیه نکنند و محیط امنی برای کودک فراهم نمایند تا نیاز او به این‌گونه رفتارها کاهش یابد.

جعفری با اشاره به اینکه نباید توجه کودک را به رفتارش جلب کرد، تصریح کرد: باید کودک را تا هنگام خواب سرگرم نـگـه داشت، تـا حواسش از ایـن عادت به فعالیت دیگری منحرف شود، لذا گفتنی است، دارو درمانی در موارد بسیار حاد و در کودکان بالای 7 سال تجویز می‌شود.