محمدکاظم مزینانی از عدم پیوند داستان‌نویسی نسل جدید با زیست‌بوم انتقاد کرد و گفت: نسل جدید داستان خودشان را می‌نویسند و حوصله‌ی برقرار کردن ارتباط با دیگران را ندارند و کمتر می‌توانند فضاسازی کنند و در واقع آپارتمانی می‌نویسند.

به گزارش ایسنا، منطقه ایلام، «سیدمحمدکاظم مزینانی» در کارگاه تخصصی رمان‌نویسی در حوزه هنری استان ایلام اظهار کرد: طبیعت بکر و کوه‌های زیبای استان ایلام امکانات عجیبی برای نوشتن داستان فراروی نویسنده قرار می‌دهد اما  متاسفانه این فضا کمتر مورد استفاده داستان‌نویسان قرار گرفته است و در مجموع نسل داستان‌نویس امروز با تاریخ خود گسست دارد و با پیشینه‌ی خود ارتباط برقرار نمی‌کند و نمی‌تواند شخصیت‌ها را خلق و فضاها را بازآفرینی کند.

وی گفت: در رمان نویسی می‌توان تاریخ وزیست‌بوم خودمان را ببینیم و خیلی از مسائل را بیان کرد و در مجموع رمان عرصه میمون و مغتنمی است. من سال‌ها شعر کار کرده‌ام و متاسفانه شعر باتمام زیبایی‌هایش از امکاناتی که رمان دارد بی‌بهره است و می‌توان سوژه‌های زیادی را در رمان مورد بررسی قرار داد.

مزینانی تصریح کرد: در سال‌های اخیر نویسندگان جوان برای خودشان داستان می‌نویسند و اصلا وارد دیالوگ و گفتگو نمی‌شوند و بزرگترین ضعف داستان‌هایمان این است که مونولوگ شده‌اند و شاید دلیل مخاطبان کم ما و تعداد کم تجدید چاپ‌ها همین باشد چون مردم خودشان را در رمان ما نمی‌بینند و این میراثی است که از شعر به ما رسیده است چون و شعر تنها برای چند لحظه احساس کسی را برمی‌انگیزد اما رمان متفاوت است و به نظر من آن چنان مهم است که می‌تواند سرنوشت یک نفر را تغییر دهد.

وی ادامه داد:من خودم سال ها شعر گفته‌ام اماالان معتقدم برای اینکه یاد بگیریم فکر و هم‌اندیشی کنیم و جغرافیا و سیستم سیاسی خود را به چالش بکشیم باید به سمت رمان گرایش پیدا کنیم.

مزینانی با بیان اینکه نسل جدید داستان خودشان را می‌نویسند و حوصله‌ی برقرار کردن ارتباط با دیگران را ندارند و کمتر می‌توانند فضاسازی کنند و در واقع آپارتمانی می‌نویسند چون خانواده‌های آنها مانند نسل‌های گذشته گسترده نیست، تصریح کرد: نسلهای گذشته زندگی غنی و خاطرات تلنباری داشتند که می‌توانست دستمایه‌ی رمان‌های طویل و داستان‌های اثرگذار می‌بود.

وی درباره تفاوت داستان امروز و گذشته گفت: داستان در زمان گذشته مانند خود انسان ها خطی بوداما امروز متفاوت شده و نویسندگان اراده می‌کنند داستان‌هایی را بنویسند که در آن زمان رعایت نشود و بزرگترین عنصر داستان در دوره معاصر که همه روی آن تاکید دارند این است که داستان به یک اتفاق هنری تبدیل شده و مگر می‌شود یک داستان استعاره و تشبیه و فضا سازی نداشته باشد، بنابراین کارمان مشکل می‌شود.

مزینانی بر اهمیت تعلیق و گره‌افکنی در داستان تاکید کرد و گفت: متاسفانه نسل جدید داستان‌نویس ما به این موضوع اهمیت نمی‌دهد.نسل جدید باید یاد بگیرد در نوشتن رمان از زیست بوم خود بهره بگیرد و رمان‌ها آینه‌ی مشکلات و مسائل مردمشان باشد.

در این کارگاه محمدامین منصوری، فاطمه عبداللهی، موسوی و میلاد جعفری داستان‌های خود را قرائت کردند.