به گزارش ایسنا، ارمغان زمان فشمی در ادامه دلنوشته خود در ضمیمه جامعه روزنامه «اطلاعات» نوشت: دختر، دفتر خاطراتی داشت. لابه‏‌لای ورق‎های آن، گل خشک‎کرده‎ای بود که بوی ادکلن پسر را می‏‌داد. در یکی از صفحه‎ها هم طرحی زده بود از قدوبالای مردانه‎ای که بر درختی تکیه کرده و لابد عاشق بوده و گریه کرده.

بعدتر خانواده تشکیل می‎دادند. پسر مرد می‎شد و به جبهه می‏‌رفت یا برای یک‎ لقمه نان به جاده‎ها می‎زد یا به مأموریت اداری می‎رفت. دختر برایش نامه می‎نوشت و از صف نان و نفت و اجناس کوپنی حرف می‎زد. آخر نامه هم می‏‌گفت اگر توانستی چند روزی مرخصی بگیر، بچه‎ها دلشان برایت تنگ شده. مرد می‎دانست که زن، احساسات خودش را هم لابه‏‌لای شرح بی‎قراری بچه‎ها قایم می‎کند.

در خیلی از خانه‎ها صندوقچه‎ای هست که نامه‎ها و دفترهای خاطرات و یادگارهای گذشته در آن جا خوش کرده‎اند. هنوز از ورق‎ورقشان، خاطره چکه می‎کند روی گونه‎ آدم‎ها. این روزها اما کمتر کسی از دلبرش چنین یادگاری‎هایی دارد، حتی شاید خیلی‎ها دستخط طرفشان را هم نشناسند. ابراز علاقه‎ها با فونت‎های ریز و درشت چاپی و قلب‏‌ها و گل‎های شبیه هم، در موبایل‎ها و کامپیوترها جاخوش می‎کنند. قهر و آشتی‏‌ها به بلاک و آنبلاک‎شدن تبدیل شده است. حتی روی دسته‎گل‌های طبیعی هم یک کارت می‎چسبانند که از قبل، «دوستت دارم» را روی آن چاپ کرده‎اند، بدون هیچ بو و خاصیتی.

عجیب نیست اگر آخرِ عشقی که بوی گل مصنوعی می‎دهد، چند فحش و ناسزا باشد، پیش از آن‏که طرف را بلاک کنی. وقتی تار مویی از او لابه‏‌لای صفحه‏‌های کتابت نباشد و عطرش را روی هر چیزی که متعلق به اوست نشناسی و دستخطش را ندیده باشی، چه فرقی دارد با دیگران، با همه غریبه‏‌های توی خیابان؟

گاهی عشق را از تلگرام و اینستاگرام بیرون بیاور تا هوای تازه بخورد. برای کسی که دوستش داری کتابی بخر و صفحه اول کتاب، یادداشتی بگذار که بوی جوهر و اشک و گل خشک بدهد. یک نامه پر از دوستت دارم برایش بنویس، بگذار دستخطت را بشناسد، بگذار دوست‌داشتنت به تنش بنشیند، بگذار عطر خوش عشق را روی گل‎ها و نامه‎هایت حس کند. آن وقت شاید هیچ‎وقت لابه‎لای ای‎میل‎ها و ایموجی‎ها گمش نکنی.

انتهای پیام