به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، پژوهش جدیدی که به سرپرستی "دانشگاه بوستون"(Boston University) انجام شده است، نشان می‌دهد که توانایی ما در شنیدن موثر، تا حدود زیادی تحت تاثیر موقعیت چشمانمان قرار دارد. یافته‌های این پژوهش حاکی از این است که توجه شنیداری ما اساسا با توجه بصری در هم آمیخته است. به عبارت دیگر، نگاه کردن به منبع صدا می‌تواند به بهتر شنیدن آن کمک کند.

"کالین چری"(Colin Cherry) در اوایل ۱۹۵۰، این سوال را مطرح کرد: چگونه ما می‌توانیم صحبت‌های یک نفر را هنگامی که دیگران به طور همزمان صحبت می‌کنند، درک کنیم؟

پژوهشگران بیش از نیم قرن است که سعی دارند به این سوال پاسخ دهند. در این سال‌ها، چندین مدل فرضی ارائه شده‌اند که نشان داده‌اند بینایی ما، نقش مهمی در کمک به هدایت شنیداری بر عهده دارد. این مدل‌ها نشان می‌دهند که حرکات لب و صورت، توانایی پردازش شنوایی را به ویژه برای کسانی که مشکل شنوایی دارند، تقویت می‌کنند اما هنوز یک سوال مهم باقی مانده است. این که آیا نگاه کردن به یک جهت خاص، توجه شنوایی ما را به همان سمت هدایت می‌کند یا خیر.

پژوهشگران "دانشگاه دوک"(Duke University) طی پروژه‌ای که در سال ۲۰۱۸ انجام شد، رابطه عجیبی میان حرکت چشم و ارتعاشات لاله گوش یافتند. پژوهشگران دریافتند که حتی در صورت عدم وجود هر گونه صدا، هماهنگی متمایزی میان چشم و گوش وجود دارد که نشان می‌دهد لاله‌های گوش ما از نظر فیزیولوژیکی، نسبت به اطلاعات مکانی مربوط به چیزی که به آن نگاه می‌کنیم، واکنش نشان می‌دهند.

این پژوهش جدید که به سرپرستی "ویرجینیا بست"(Virginia Best)، پژوهشگر دانشگاه بوستون صورت گرفته است، برخی از واضح‌ترین شواهدی را که تا به امروز در مورد نحوه تاثیر توجه شنیداری بر چشم‌ها گردآوری شده‌اند، ارائه می‌دهد.

بست گفت: انگیزه اصلی ما این بود که ممکن است موقعیت چشم در چنین شرایطی که پوشش اطلاعاتی قوی در آن وجود دارد، بسیار مهم باشد. دومین انگیزه، علاقه ما به نوعی از هدایت بصری بود که در آن، از چشم‌ها برای هدایت شنوایی جهت‌دار استفاده می‌شود.

پژوهشگران در این پروژه، شرکت‌کنندگان را در برابر پنج اسپیکر قرار دادند و سپس، توالی اعداد را از بلندگوهای گوناگون پخش کردند. گاهی اوقات، شرکت‌کنندگان راهنمایی می‌شدند تا به اسپیکری که صدا از آن پخش می‌شود، نگاه کنند و سپس برای ثبات بصری، به یک اسپیکر بی‌صدا نگاه کنند.

هنگامی که پژوهشگران از شرکت‌کنندگان خواستند تا توالی اعداد را تکرار کنند، دریافتند افرادی که مستقیما به اسپیکر پخش‌کننده صدا نگاه می‌کردند، نتایج بهتری در عملکرد خود داشتند.

هنگامی که شرکت‌کنندگان به اسپیکر خاموش نگاه کردند، عملکرد آنها دچار مشکل شد.

این پژوهش، تاثیر موقعیت چشم را در تشخیص صدا هنگام ادغام صحبت چند گوینده مشخص می‌کند و نشان می‌دهد که عملکرد مطلوب، به هم‌ترازی فضای دیداری و شنیداری بستگی دارد.

این گونه پژوهش‌ها نشان می‌دهند که توجه شنیداری و دیداری اساسا به یکدیگر گره خورده‌اند. بست باور دارد که پردازش شنیداری مطلوب، به درجه‌ای از هماهنگی فضای میان گوش‌ها و چشم‌ها نیازمند است.

این پژوهش، در "Journal of the Acoustical Society of America" به چاپ رسید.

انتهای پیام