ناصر نورمحمدزاده در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه بسیاری از هنرمندان تبریزی و ترک زبان به سایر شهرها و به ویژه تهران رفته‌اند و تبریز از وجود این هنرمندان بی بهره مانده است، می‌افزاید: چراکه در تبریز خبری از فروش آثار هنری نبوده و این درحالی است که باید شرایط فراهم باشد تا هنرمند بتواند آثارش را به فروش برساند.
او که بعد از سال ۶۰، نمایشگاه انفرادی در تبریز برپا کرده و در شهری که فروش آثار هنری چندان معنایی نداشت، اقدام به عرضه و فروش آثارش می‌کند، ادامه می‌دهد: زمانی در تبریز چنین دیدگاهی حاکم بود که هنر، فروشی نیست، اما بعدها و به تدریج بعد از سال ۶۰ به بعد این دیدگاه تغییر کرد و با برپایی آثار هنری نشان دادیم که آثار هنری باید فروخته شود.
او با اشاره به تغییر نکردن وضعیت فروش آثار هنری و عدم مدیریت و توجه مردم به خرید آثار هنری در تبریز، می‌گوید: باید تبلیغ در جهت آشنایی مردم با جایگاه و ارزش آثار هنری در این شهر بیشتر شود، چرا حتی در تلویزیون برنامه‌ای نداریم که آثار هنری، هنرمندان بزرگ مثل کمال الملک و جایگاه و ارزش هنر را بیان کرده و بین مردم فرهنگ سازی کند؟
آثار هنری دارای ارزش افزوده هستند
این هنرمند نقاش با اشاره به اینکه آثار هنری دارای ارزش افزوده هستند، خاطرنشان می‌کند: در برخی کشورها گاه فقط روی یک اثر ساعت‌ها بحث و بررسی می‌شود و مخاطبان با آگاهی از جایگاه آثار هنری و هنرمندان، درمیابند که می‌توان در حوزه هنر نیز سرمایه گذاری کنند؛ اکنون، روال در تمام شهرهای پیشرفته جهان اینگونه است.
او بر اهمیت توجه به نسل جوان هنرمند و لزوم مدیریت صحیح این قشر نیز تاکید کرده و یادآور می‌شود: متاسفانه فرهنگ بد دیگری هم در جامعه و به ویژه در تبریز رایج شده و گاه هنرمندان جوان، آثار نقاشان بزرگ را نمی‌پسندند و از آن به عنوان بازگشت به عقب یاد کرده و دوری می‌کنند، در حالی که "نقاش شدن" آنقدرها هم راحت نیست، چراکه هر چیز الفبایی دارد و الفبای نقاشی هم آثار گذشتگان و بزرگان مکاتب هنری این شهر است.
او به راهکارهای فرهنگ سازی و آشنا کردن مردم با آثار هنری نیز اشاره کرده و می‌گوید: باید مردم را به گالری‌ها بکشانیم تا ببینند و عادت کنند. قیمت‌ها هم در اوایل کار باید به گونه‌ای باشد که مردم توان خرید داشته باشند. این روند فرهنگ سازی کرده و باعث می‌شود تا مردم به تماشای آثار هنری عادت کرده به ارزش آن پی ببرند. این بسترسازی باید رخ دهد و بسیار تبلیغ شود.
نورمحمدزاده که به مدت هشت سال در آفریقای جنوبی به فعالیت هنری پرداخته است، در مورد وضعیت فروش آثار هنری در شهر کیپ تاون نیز می‌گوید: در این شهر، اولین پنجشنبه هر ماه روز گالری‌گردی است و این فرهنگ بین مردم جا افتاده و همه در یک روز، دسته دسته و گروه گروه در خیابان‌ها به گالری‌گردی مشغول می‌شوند، این فرهنگ بسیار زیبایی است و حتی به صورت سیار و خیابانی نیز آثار هنری فروخته می‌شود.
او که بعد از هشت سال فعالیت هنری در کیپ‌تاون، اکنون یکی از نقاشان این شهر شناخته شده و مشتری و طرفداران خاص خود را دارد، در مورد نحوه فعالیتش در این شهر می‌گوید: اوایل فعالیتم در کیپ‌تاون، شناخته شده نبودم و از طریق گالری‌های سیار آثارم را به فروش می‌رساندم، اما علاقه داشتم آثارم در بهترین گالری‌های شهر باشد، تا اینکه بعد از چند سال فعالیت متوجه شدم هنرمندان آنجا در حوزه شهری(خیابان‌ها، ابنیه‌ها و...) اثر خلق نکرده‌اند، از این رو آثار شهری خلق کردم و این آثار بسیار مورد توجه قرار گرفت و شناخته شد.
نبود مدیریت و مدیران متخصص، حلقه مفقوده هنر نقاشی در تبریز
او، نبود مدیریت و نبود مدیران متخصص و هنرشناس را حلقه مفقوده هنر نقاشی در تبریز دانسته و تاکید می‌کند: برای نقاش شدن، آموزش تنها یک طرف قضیه است، چراکه باید این هنر در جوهره وجود فرد باشد تا بتواند تحت هر شرایطی هنرش را به منصه ظهور برساند؛ فرد باید علاقه مند باشد، تجربه کسب کند و با جدیت و تمرین و تکرار، کار کند؛ چراکه اینگونه نیست که کسی فقط کتاب بخواند و نقاش شود، بلکه استعداد، تلاش، تمرین و تجربه می‌خواهد.
این هنرمند نقاش با بیان اینکه یک فارغ التحصیل هنر نقاشی باید بعد از اتمام تحصیل، تلاش خود را بسیار بیشتر کند تا بتواند خود را به جایی در هنر نقاشی برساند، اضافه می‌کند: وقتی از ون‌گوگ حرف می‌زنیم باید توجه کنیم که او یکباره نقاش نشده، بلکه تمام آثارش را در ۱۰ سال آخر عمر خویش آفرید و زندگی‌اش را برای این هنر از دست داد.
او به استعدادهای خوب حوزه هنر نقاشی هم اشاره کرده و تاکید می‌کند: این استعدادها نباید رها شوند، بلکه باید خوب مدیریت شده و در مسیر درست هدایت شوند، متاسفانه در تبریز مدیریت در هنر نقاشی وجود ندارد. مدیر اگر هنرشناس باشد، شرایط را درک می‌کند و از اوضاع و احوال هنرمندان بی‌خبر نمی‌ماند. هنر نقاشی در تبریز از ضعف مدیریتی رنج می‌برد و اگر روند اینگونه ادامه داشته باشد، سایر نقاشان و هنرمندانش به سایر نقاط خواهند رفت.
نورمحمدزاده، گالری‌گردی را برای روحیه مردم نیز بسیار موثر دانسته و خاطرنشان می‌کند: این موضوع باید تبلیغ و مدیریت شود، در حال حاضر چنین چیزی در تبریز وجود ندارد و اگر مدیریت نشود، چشم‌انداز آن بسیار سخت خواهد شد. مدیران حتی اگر خود هنرمند نیستند، باید مشاوران هنری داشته و از طریق آنان درد جامعه هنری، چالش‌ها و مسیر پیش‌رو را بدانند.
او به وجود برخی تعارضات بین برخی از هنرمندان نیز اشاره کرده و می‌گوید: در سراسر دنیا هنرمندان با دیدگاه‌ها و سبک‌های مختلف کنار هم کار کرده و به هم احترام می‌گذارند و در اصل، زیبایی هنر به این است که آثار هنری برگرفته از دیدگاه‌های مختلف و متنوع به منصه ظهور برسد، اما اینجا، تعارض بین سبک‌های هنری، گاه بیداد می‌کند.
اسپانسرها از اکسپوی تبریز حمایت کنند
او در ادامه سخنانش به برپایی پنجمین دوره اکسپوی تبریز هم اشاره کرده و اظهار می‌کند: برگزاری اکسپو، حرکت زیبایی است، به ویژه در شهر تبریز؛ اما باید بسترسازی‌های لازم، تبلیغات و فرهنگ‌سازی در کنار آن انجام شود و همچنین اکسپو باید برود و هنرمندان را خانه‌ها خارج کرده و حتی اگر لازم باشد، التماس کند و آثارشان را بیاورد، هنرمندانی که سال‌های بسیاری از عمر خود را صرف این هنر کرده‌اند.
این هنرمند نقاش به اهمیت چیدمان آثار، بیمه آثار و نگهداری استاندارد آثار در اکسپوی تبریز نیز اشاره کرده و می‌گوید: این نمایشگاه باید به گونه‌ای برگزار شود که هنرمندان اعتماد کنند. باید بسترسازی کرد و رفته رفته وضعیت را بهبود بخشید؛ البته اسپانسرها هم باید حمایت کنند و باید میان اسپانسرها نیز فرهنگ‌سازی شده تا آنان برای سرمایه‌گذاری در این عرصه پیشقدم شوند.
او در خاتمه با تاکید بر اهمیت حمایت از این رویداد فرهنگی توسط مردم، هنرمندان، مسئولان و به ویژه اسپانسرها، ابراز امیدواری می‌کند که اگر اکسپوی تبریز حمایت شده و در مسیر استاندارد و درست پیش برود، حتی جلوتر از حراج تهران نیز خواهد رفت.
به گزارش ایسنا، ناصر نورمحمدزاده از جمله نقاشان شناخته شده تبریزی است که در ۴۰ سال فعالیت هنری خود در حوزه نقاشی به ویژه آب‌رنگ، بیش از ۱۰۰ شاگرد تربیت کرده و بیش از ۱۰۰ نمایشگاه گروهی و انفرادی برگزار کرده است.
به گفته خودش در خانه‌ای متولد شده که هنر فرش با تار و پود آن عجین بوده و همین رنگ‌ها و طرح‌ها انگیزه‌ای می‌شود تا او نقاش شود. او همه ساله نمایشگاه برگزار کرده و معتقد است: هرگز نمایشگاهی با موضوعات تکراری برگزار نکرده و هر سال آثاری با موضوعات جدید برای عرضه داشته است.
انتهای پیام
نظرات