به گزارش ایسنا، دکتر رسول اسمعیلی نیسیانی، عضو هیئت علمی گروه مهندسی مواد و پلیمر دانشگاه حکیم سبزواری و مشاور این طرح گفت: پوشش های پلیمری به طور گسترده‌ای برای کاهش هزینه های خوردگی مورد استفاده قرار می گیرند، اما به دلیل ماهیت ترد این مواد و وجود نقص در ساختار آنها، این دسته از مواد مستعد رشد ترک و در نتیجه کاهش عملکرد ممانعتی خود هستند.

وی افزود: برای غلبه بر این چالش، مواد خود ترمیم شونده از سال ۲۰۰۱ توجه جامعه علمی بین‌الملل را در جهت توسعه موادی با عملکرد بهتر، طول عمر بیشتر، هزینه تعمیر و نگهداری کمتر و ضریب اطمینان بالاتر را به خود جلب کرده است.

دکتر اسمعیلی نیسیانی ادامه داد: اما اکثر پوشش های خودترمیم شونده دارای عملکرد در شرایط واقعی (دمای پایین و زیر آب) نیستند و عامل ترمیم توانایی چسبندگی مناسب به زیر لایه فلز و ماتریس پلیمری را ندارند.

وی تصریح کرد: در این پژوهش از طریق استفاده از عامل ترمیم ایزوسیانات و پلی آمین قابلیت واکنش ترمیم بسیار سریع و از طریق اصلاح شیمیایی عامل ترمیم با مولکول کاتکل صدف دریا، قابلیت ترمیم در زیر آب و با چسبندگی بالا با زیر لایه فلزی در پوشش اپوکسی ایجاد شد.

بر اساس اعلام روابط عمومی وزارت علوم، نتایج این پژوهش در Journal of Materials Science با ضریب تاثیر (IF:3.553) انتشار یافت.

انتهای پیام