طبق این قرارداد انگلیسی ها کار حفاری چاه های نفت را برعهده گرفتند و بعدها با راه اندازی پالایشگاه کرمانشاه، نفت از غربی ترین نقطه مرزیِ ایران راهی این پالایشگاه شد.

بیا و برو انگلیسی ها باعث شد که کم کم تجهیزات و تاسیسات در این منطقه مستقر شود و با ایجاد امکانات، بخشی از عشایر و روستاییانِ گله‌دار اطراف راهی این منطقه شده و در آنجا ساکن شدند و کم کم روستایی بزرگ شکل گرفت. روستای جدید به خاطر همجواری با رودخانه "طینه"، طینه نام گرفت اما بعدها به "کنگاوش" و بعد از آن نیز به دلیل فراوانی نفت به "نفت شاه" تغییر اسم داد.

اینها را اردشیر کشاورز یک محقق کرمانشاهی می گوید و ادامه می دهد: روستای "نفت شاه" با افزایش حفاری ها بزرگ و بزرگتر شد و جمعیت آن نیز روز به روز بیشتر شد. وجود فرودگاه، سینما، باشگاه، گمرگ، امکانات سرگرم کننده، خانه های سازمانی لوکس و ... باعث شد که این روستا عملا شباهتی به روستاهای معمولی نداشته و با توجه به اینکه چیزی از شهر کم نداشت برای همین نام روستا در نهایت به "نفت شهر" تغییر داده شد...

...نفت شهر با مردمانش روزگاری خوش و خرم را می گذارند و تا سال 1358 بیش از پنج هزار نفر در این روستا ساکن شدند، اما قصه تلخ این روستا و مردمانش از همین سال و با شلیک اولین گلوله جنگ تحمیلی شروع شد، هجوم نیروهای بعثی به خاک ایران، مردمان این روستا را که در غربی ترین نقطه ایران ساکن بودند آواره کرد، آوارگی‌ای که حالا بعد از گذشت 40 سال، هنوز هم ادامه دارد!

جعفر همتی که یکی از ساکنان این روستای لوکس بوده، حالا مسئول پروژه بازسازی "نفت شهر" شده، پروژه ای که قرار است دوباره مردمان نفت شهر را به این روستا و به زادگاهشان برگرداند.

او می گوید: 40 سال زمان کمی نیست، اما مردم نفت شهر این همه سال آوارگی را تحمل کردند به امید روزی که شاید دوباره به نفت شهر برگردند.

همتی می گوید: نفت شهر زادگاه ماست و هنوز هم اگر کسی از اهالی نفت شهر فوت کند، می بریم و همانجا در نفت شهر دفنش می کنیم و 40 سال دوری، ذره ای از عرق و علاقه مان به زادگاهمان کم نکرده.

او از گذشته نفت شهر و روزگار خوش آن زمان مردمانش می گوید و ادامه می‌دهد: نفت شهر همه چیز داشت. خانه های لوکس، پالایشگاه، فرودگاه، دو سینمای تابستانه و زمستانه، استخر، باشگاه ورزشی و واقعا چیزی از یک شهر کم نداشت. روزگار خوشی داشتیم آن زمان، اما جنگ که شروع شد همه بدبختی ها مردم نفت شهر هم شروع شد و جمعیت چند هزار نفری آن آواره شهرهای اطراف شدند، آوارگی که بعد از 40 سال هنوز به پایان نرسیده.

همتی می گوید: نفت شهر پیش از شروع جنگ 650 واحد تجاری و مسکونی داشت و برای خودش بیا و برویی داشت، اما جنگ که شروع شد، تاسیسات و امکانات آن هم نابود شد.

او به شروع پروژه بازسازی نفت شهر اشاره می کند و می گوید: 25 خرداد سال 1392 بود که نمایندگان ویژه رییس جمهور وقت در امور نفت برای کمک به بازسازی نفت شهر و اسکان مردمانش وارد کار شدند و در مجموع 20 میلیارد تومان اعتبار از محل بودجه وزارت نفت برای بازسازی نفت شهر اختصاص داده شد.

با توجه به اینکه این اعتبارات برای ساخت مسکن محرومان اختصاص داده شده طی قراردادی با کمیته امداد، قرار شد 50 واحد مسکونیِ 200 متری با صرف اعتبار 12 میلیارد تومانی با پیمانکاری این نهاد در نفت شهر ساخته شود.

4.5 میلیارد تومان دیگر از این اعتبار صرف ساخت دو واحد آموزشی بسیار شکیل و مجهز شد و 1.5 میلیارد تومان نیز برای ساخت سالن ورزشی و 1.5 میلیارد تومان دیگر نیز برای ساخت مرکز بهداشت اختصاص داده شد.

همچنین 500 میلیون تومان باقی مانده از این اعتبار نیز صرف ساخت یک مسجد با کمک اداره کل اوقاف شد.

همتی با اشاره به اتمام بازسازی پروژه های طراحی شده در نفت شهر تا سال 1397، می گوید: با تکمیل پروژه‌ها عملا شرایط برای برگشت بخشی از اهالی نفت شهر مهیا شد، اما متاسفانه هنوز این اتفاق نیفتاده، چرا که در این بین سازمان بازرسی و دیوان محاسبات اعلام کردند با توجه به اینکه بودجه اختصاص شده برای بازسازی واحدهای مسکونی، ویژه تهیه مسکن برای محرومان بوده پس امکان واگذاری آن به مردم عادی وجود ندارد.

او می گوید: این مشکلات باعث شده که مردم مشتاقِ برگشت به نفت شهر، همچنان چشم انتظار بمانند و طی مدت سه سال گذشته تمام تجهیزات و امکانات ساخته شده در نفت شهر عملا بلااستفاده مانده و در حال فرسودگی است.

همتی به استقرار ارتش در خانه های بازسازی شده برای مردم نفت شهر اشاره می کند و می گوید: این خانه ها مال مردم نفت شهر است، هرچند ارتش عنوان کرده که اگر مردم برگردند خانه ها را تخلیه می کند، اما مشکل ما با دیوان محاسبات و سازمان بازرسی است.

او به جلسه‌ای با پرویز فتاح رییس سابق کمیته امداد امام خمینی(ره) اشاره می کند و می گوید: در این جلسه رییس کمیته امداد موافقت کردند خانه های ساخته شده به مردم نفت شهر داده شود و در قبال این 50 واحد مسکونی، 300 قطعه زمین در سرپل ذهاب و قصرشیرین به کمیته امداد جهت ساخت واحدهای محرومان داده شود.

همتی می گوید: حتی بعد از این جلسه هم اتفاقی نیفتاد و با تحویل خانه ها به مردم نفت شهر موافقت نشد. مکاتبات بسیاری تاکنون انجام داده ایم اما تا به امروز به در بسته خورده ایم و از رییس جمهور، وزیر کشور، استاندار، معاون عمرانی استانداری و تمامی مسئولین مربوطه می خواهیم فکری برای مردم آواره نفت شهر کنند.

40 سال آوارگی زمان کمی نیست و مردم نفت شهر واقعا مشتاقند برگردند و مسئولین باید بدانند برگشت مردم مرزنشین، یعنی ایجاد امنیت پایدار در مرز.

همتی می گوید: همواره قدردان نیروهای نظامی و انتظامی دربرقراری امنیت هستیم، اما مسئولین باید بدانند که این حضور مردم است که می تواند با کمترین هزینه، امنیت پایدار ایجاد کند و باید کاری کنیم که مردم نفت شهر بتوانند دوباره به زادگاهشان برگردند.

او ادامه می‌دهد: مردم نفت شهر هر روز مراجعه می کنند و خواهان برگشت هستند و این درحالی است که تمام امکانات ساخته شده برای آنها در حال نابودی است و از مسئولین می خواهیم فکری برای این مردم کنند.

همتی می گوید: اعتقاد ما این است 50 خانه که نه، بیش از 600 خانه باید برای مردمان نفت شهر ساخته شود، چرا که جمعیت آنها حالا به بیش از 10 هزار نفر رسیده و باید کاری کنیم تا نفت شهر با حضور مردمانش دوباره احیا شود.

...قصه آوارگی مردمان نفت شهر حالا بعد از 40 سال همچنان ادامه دارد و این درحالی است که خانه های خالی در یک سو و مردم مشتاق و چشم انتظار برای برگشت در سوی دیگر قرار گرفته اند و این میان  تنها کمی مدیریت و هماهنگی لازم است تا دوباره از نفت شهر یک روستای لوکس و شاید اینبار با حضور نفت شهری هایی که حالا تعدادشان بیش از 10 هزار نفر شده، یک شهرِ لوکسِ مرزی بسازد...

انتهای پیام