همیشه برای ملاقات ورزشکار باستانی کار به زورخانه می‌رفتیم، اما این بار مجبور به رفتن به خانه ورزشکاری شدیم که باوجود سال‌ها تمرین زیر نظر پدر و برادرانش و پیگیری‌های مکرر، همچنان اجازه ورود به گود زورخانه را به او نداده اند و می‌گویند این ورزشی مقدس است و جای تو در این گود نیست.
به گزارش ایسنا، مرجان عامری ۳۷ ساله و مادر دو فرزند است، در خانواده‌ای بزرگ شده که همگی اهل ورزش زورخانه هستند، اما چون زن است، هیچ‌گاه اجازه پا گذاشتن در گود زورخانه را ندارد.
وقتی برای مصاحبه به خانه پدری اش رفتیم با اتاقی تزئین شده شبیه زورخانه مواجه شدیم. او در ابتدا از تزئین اتاق و دلیل علاقه اش به این ورزش می‌گوید «اتاق پدرم به سبک هنری -مذهبی است. ورزش باستانی، ورزشی مذهبی و همواره با نام امام علی (ع) آمیخته شده است. در محیطی زندگی کردم که پدر و عموهایم در این رشته فعالیت داشتند. پدرم همیشه در خانه بعد از نماز صبح شروع به تمرین می‌کرد و ما با صدای ضرب زورخانه شیر خدا از خواب بیدار می‌شدیم. برادرانم هم در این رشته صاحب عناوین استانی، کشوری، آسیایی و جهانی هستند و با وجود تمام محدودیت‌هایی که برایم وجود داشت این ورزش را آغاز کردم.»
او درباره فعالیت ورزشی بانوان در این رشته، می‌گوید: «هیچ خانمی اجازه ورود به این حیطه ورزشی را ندارد و با وجودی که فدراسیون جهانی این رشته به نام کشور ما ثبت شده و رئیس آن یک خانم است، اما متاسفانه بانوان ایرانی هیچ جایگاهی در این رشته ندارند.»
عامری درباره تحصیلاتش، توضیح می دهد: «در تمرینات ورزشی دارای مصدومیت جسمانی شدم و مسیر زندگی ام تغییر کرد و به ناچار رشته نرم افزار کامپیوتر خواندم، اما دوباره به این رشته بازگشتم و اکنون در رشته کارشناسی علوم ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان در حال تحصیلم که البته رو به پایان است.»
او درباره اینکه آیا تلاشی برای ورود به زورخانه داشته یا خیر، تاکید می کند: عمویم زورخانه‌ای را در اختیار داشت که به آقای مهدی عامری واگذار شد. چندین بار این طرح را برای ایشان ارائه کردم تا با دختران فامیل تمرین کنیم؛ اما گفتند نمی‌شود. متاسفانه گود زورخانه را مردانه می‌بینند و نگاهی جنسیتی به آن دارند و می‌گویند زورخانه مکانی مردانه و مقدس است. اگر زورخانه مقدس است، مسجد نیز مقدس است، چرا اجازه ورود به مسجد داریم، اما زورخانه را نمی‌شود.»
او از استقبال نکردن تولیدکنندگان لباس این ورزش برای بانوان این رشته می‌گوید «اگر پیشنهادی هم ارائه شده باشد، هیچ تولیدکننده‌ای تاکنون اقدام نکرده است، چراکه بازاری برای آن نیست. متاسفانه برای رشته‌های ورزش رزمی که هیچ پیشینه‌ای در تاریخ ایران ندارند، لباس طراحی می‌کنند، اما برای رشته باستانی که خاستگاه آن ایران است لباسی برای آن تولید نمیکنند و حتی کسی جرائت حرف زدن درباره آن را هم ندارد.»
عامری می گوید: متاسفانه چندی پیش در شهر قدس بانوان با مانتوی بلند در حال کباده‌زنی بودند و در پایان عکس یادگاری گرفتند و پس از پایان این برنامه و انتشار عکس، مدیر زورخانه را برکنار کردند. پس از مدت‌ها اجازه ورود به زورخانه را تنها به عنوان تماشاگر گرفته بودیم، اما آن هم با این اتفاق از دست رفت.
مدارک لازم برای گرفتن مدرک مربیگری را با کمک برادرم آماده و ارسال کردم که به سد هیئت ورزش‌های زورخانه‌ای خورد و آن‌ها به برادرم گفتند آیا غیرتت اجازه می‌دهد که خواهرت این ورزش را انجام دهد!
او ادامه می دهد: تمریناتم را در خانه به صورت انفرادی و بدون هیچ تیم و انگیزه‌ای انجام می دهم. این کار یک قربانی و خط شکن می‌خواهد. می خواستم ورزش باستانی بانوان را در اصفهان ثبت کنم و وعده‌های زیادی هم به ما دادند، اما متاسفانه پیگیری نشد و وفای به عهد نکردند.
او اما از تاثیر این ورزش در روح انسان می گوید: این ورزش با یک موسیقی زنده، روح و جسم آدم را درگیر می‌کند و زمانی که ضرب نواخته می‌شود و شعرهایی از مولا علی خوانده می‌شود با روح آدم کار می‌کند. در ورزش‌های ایروبیک و زومبا هم شرکت کردم؛ اما به دلیل موسیقی که با روحیه‌ام سازگار نبود کنار گذاشتم. با این اشعار رسم ادب، زندگی، معرفت و مردانگی را آموختم.
عامری تاکید می کند: مردانگی صرفا به جنسیت نیست، بلکه به روح آدمی است و روح نباید جنسیتی داشته باشد و این ورزش هم فراجنسیتی است. مثبت و منفی و سیاه و سفید باید در کنار یکدیگر قرار گیرند تا به تعادل برسند. محدودیت‌ها در قدیم پررنگ‌تر بود و ما اقدامی نمی‌کردیم، اما حالا که دنبال این کار بودیم، آخر نگذاشتند و متاسفانه پهلوانی را به مرد بودن می‌دانند. اما مردانگی به جنسیت نیست. ورزش فعالیتی فراجنسیتی است و نباید نگاهی مردانه به این رشته داشت. اگر به دین نگاه می‌کنند یکی از قهرمانان روز عاشورا حضرت زینب(س) بوده است.
انتهای پیام
نظرات