به گزارش ایسنا ، نهضت امام خمینی و به دنبال آن پیروزی انقلاب اسلامی در سایه توکل و حمایت الهی، رهبری حکیمانه امام و وحدت و همدلی مردم کشور روی داد، انقلابی که می توان آن را معجزه نامید چرا که با هیچ یک از انقلاب های مردمی قابل مقایسه نبوده و نیست. مسلما پس از پیروزی در همه انقلاب ها دغدغه هایی وجود دارد که این در حکومت های دینی دوچندان شده و برای شخصیت بزرگی مانند پیر جماران که از درایت و تیزبینی خاصی برخوردار بودند، به مراتب بیشتر و بیشتر.

اصلاح امور از نگرانی های امام خمینی (س) بود که در مواقع مختلف به آن می پرداختند تا جایی که حتی خود را نیز نیازمند به تذکر دیگران دانسته و آن را یادآوری می کردند که مبادا از ایشان عمل خلافی سر بزند.

در سخنرانی که در جمع مردم و پاسداران حصارک کرج و به تاریخ 16 تیرماه 1358 داشتند، با تأکید بر این موضوع فرمودند: «امروز اسلام به شما محتاج است، قرآن کریم محتاج به شماست؛ خودتان را اصلاح‏ کنید! شما هم خودتان را اصلاح کنید؛ این طبقه هم خودش را اصلاح کند. اگر هر کس یک جایی- فرض کنید- یک صورت روحانی به خودش داد و چهار تا از این تفنگدارها را دور خودش جمع کرد و شروع کرد خلاف آن چیزی که وظیفه روحانی است عمل بکند، اسلام را به باد داده.

امروز نمی‏ گویند زید این کار را کرده؛ می‏ گویند جمهوری اسلامی این است. منعکس می‏ کنند، این جمهوری اسلامی. وظیفه سنگین. مسئولیت سنگین و همه ‏تان مسئول خواهید بود. اگر یکی تان یک کاری بکند، دیگری ساکت باشد، او هم مسئول است. اگر یکی خلاف کرده، همه باید بروید دنبالش که آقا چرا؟ لازم نیست که کُتک کاری بکنید، مؤاخذه کنید.

اگر یک نفر خلاف کرد، بیست نفر از شماها رفت گفت نکن، این کار صحیح نیست، تحت تأثیر واقع می ‏شود. اگر یک معمّم، یک صورت معمّم، یک کار خلاف کرد، از اطراف، معمّمین هجوم به آن آوردند که چرا این کار را می‏ کنی؟ نمی‏ کند دیگر. اگر من یک خلافی کردم همه ‏تان هجوم آورید که چرا این کار را می‏ کنی؟ من سر جایم می ‏نشینم. همه‏ تان مسئولید، همه‏ مان مسئولیم. امروز مسئولیت، بزرگ است برای ما، ما نصف راه هستیم و من خوف این را دارم که قضیه ما قضیه هیتلر بشود.

خداوند ان شاء اللَّه شما را سلامت بدارد، ماها همه را به وظایف خودمان آشنا کند مملکت ما را از همه شرها نجات بدهد و نادانهای ما را دانا کند و آن کسانی که خیانت می‏ خواهند بکنند به این مملکت، هدایت کند.»

صحیفه امام؛ ج 8، ص 511-512

انتهای پیام