به گزارش ایسنا، احسان محمدی با این مقدمه در عصر ایران نوشت: «البته بعید نیست به زودی فولاد و نفت که خودشان را دارای شانس برای سهیمه بازی‌های آسیایی می‌دانند هم به این لیست بگویند لیگ تمام شود. بی‌اعلام نتیجه. ۱۵ تیم راضی و کماکان پرسپولیس ناراضی!

البته در دنیای فوتبال از پرسپولیس بدشانس‌تر هم پیدا می‌شود. انتظار سی ساله هواداران لیورپول برای فتح لیگ برتر دارد به یاس نزدیک می‌شود. آنها شانس مطلق فتح جام بودند با فاصله ۲۵ امتیازی که محال است بشود آن را جبران کرد اما فوتبال یخ زد. لیگ تعطیل و آرزوها رنگ پریده شد.

از چند لیگ برتر دنیا خبرهای مبنی بر آغاز تمرینات و مسابقات به گوش می‌رسد. بوندسلیگا و لالیگا پیش‌قدم شده‌اند و احتمالاً مسابقات را بدون تماشاگر پی بگیرند. در فرانسه پاری‌سن‌ژرمن به‌واسطه اختلاف ۱۲ امتیازی نسبت به مارسی قهرمان اعلام شد و پرونده لیگ را بستند و در هلند بدون اعلام قهرمان مهر «بایگانی شد» بر لیگ این فصل زدند.

نسخه ایرانی هنوز رونمایی نشده است. پرسپولیسی‌ها قهرمانی را حق خودشان می دانند و می گویند رقبا به این دلیل می خواهند لیگ به سرانجام نرسد چون شانسی برای قهرمانی ندارند و مسائلی مثل نگرانی برای سلامت مردم حاشیه است. البته اگر همین شرایط را استقلال یا سپاهان و تراکتور داشتند، آن وقت پرسپولیسی‌ها نگران سلامت مردم می‌شدند.

قصه ساده است. عموم ما - شما البته فرق می‌کنید - در عین حالی که اندرزهای اخلاقی می‌دهیم به‌شدت به منافع فردی و گروهی خودمان فکر می‌کنیم. فحاشی بد است، تبانی بد است، پرخاش و توهین بد است، خارج شدن از یک رقابت جوانمردانه بد است، به خطر افتادن سلامت هواداران بد است، البته اگر منفعت ما در آن نباشد! اگر از آن سود ببریم، حالا خیلی ایرادی ندارد و «همه جای جهان هم همین است»! خدا انسان را آفرید، انسان هم توجیه را.

اصولاً سلامت چقدر برای تیم‌های فوتبال ایران اهمیت دارد؟ اگر داشت آیا تلاش نمی‌کردند جلوی این همه آزار انسانی در ورزشگاه‌ها را بگیرند؟ آیا متحد نمی‌شدند که ریشه فحاشی‌ها و توهین‌ها و سنگ پرانی‌ها را بخشکانند؟

جنگ بر سر منافع است و موافقان ناتمام ماندن لیگ و تنها موافق ادامه آن دلایل قانع‌کننده خودشان را دارند. اگر در لیگ‌های اروپایی جنگ حامیان لیگ‌ها و اسپانسرها و حق پخش و ... در جریان است که پول داده‌اند و دنبال منفعت هستند، اینجا در یک لیگ ملی - محلی که همه بر زیان‌ده بودن آن وفاق دارند، جدال برای یک جام فلزی و افتخاری داخلی است که البته به نظر سود چندانی ندارد که اگر داشت پرسپولیس بعد از سه بار فتح آن نباید تا این اندازه گرفتار مسائل مشکلات مالی می‌شد. مگر می‌شود تیمی در سه سال، هفت جام کسب کند اما هنوز گرفتار دخل و خرج روزانه‌اش باشد؟ جز این است که هیچ چیز سر جایش نیست و هنوز درک نکرده‌ایم که منفعت ما در منفعت همه است و آتش زدن خانه هیچکس، نور به خانه ما نمی‌پاشد؟»

انتهای پیام