به سراغ یکی از خانواده‌های جهادگر قزوینی رفتیم تا بدانیم چگونه در این میدان حاضر شدند؛ «عشرت مسگر» به همراه خواهرش «زهرا مسگر» و خواهر همسر او در یک کارگاه کوچک خیاطی مشغول به کارآفرینی هستند آن‌ها این کارگاه را در سه ماه پیش در خانه خود راه‌اندازی کردند تا از تجربه ۲۰ ساله هنر خود در حوزه خیاطی بهره ببرند اما در مواجه با ویروس منحوس کرونا مجبور به تعطیلی کارگاه خیاطی خود شدند.
عشرت مسگر می‌گوید: بعد از شیوع کرونا از هفته آخر اسفندماه سال ۹۸ به‌واسطه یکی از آشنایان با جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی آشنا شدم و وقتی موضوع دوخت لباس ضد ویروس گان را با ما مطرح کردند از آن استقبال کردیم، این لباس‌ها به‌صورت برش خورده به ما تحویل داده می‌شود و ما آن را می‌دوزیم، دوخت هر لباس به طور تقریبی نیم ساعت یا کمی بیشتر طول می‌کشد، ما در کارگاه کوچک خود به طور تقریبی روزانه ۱۰ گان می‌دوزیم.
در کل ایام عید مشغول به دوخت گان بودیم
وی اضافه می‌کند: همسرم که همراه دیگر جهادگران شب‌ها به کار ضدعفونی معابر و کوچه‌ها مشغول است نسبت به انجام کار داوطلبانه ما در کارگاه بسیار راغب است و حتی به ما پیشنهاد داد اگر در دوخت گان به کمک نیاز داشتیم به ما کمک کند و هر کاری از دستش بر می‌آید را انجام دهد تا در روند کار سرعتی ایجاد شود.
این بانو خاطرنشان می‌کند: به انجام کارهای جهادی که در آن بتوانم به دیگران کمک کنم علاقه زیادی دارم از این رو تا جایی که بتوانم در این مسیر قدم می‌گذارم، شاید برخی بپرسند چرا در این ایام که ویروس کرونا در کمین همه است این کار را می‌کنیم در جواب می‌گویم باید هر کدام از ما هر کاری که از دستمان برمی‌آید را انجام دهیم، نباید دست روی دست گذاشت بلکه باید حرکتی برای مقابله داشته باشیم.
نمی‌شود جبهه مقابله با کووید ۱۹ را خالی گذاشت
وی تصریح می‌کند: پسرم محمد دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی قزوین است که در این ایام به فعالیت جهادی مشغول است، او در کادر درمانی اورژانس بیمارستانی بوعلی قزوین خدمت‌رسانی می‌کند، وقتی این موضوع را مطرح کرد بسیار نگرانش شدم چرا که فرزند جان پدر و مادرش است اما پسرم به من گفت نمی‌شود جبهه مقابله با این ویروس را خالی گذاشت، باید پشتیبانی کنیم تا کادر درمان بتوانند با توان بیشتر به وظایف خود در قبال بیماران بپردازند.
مسگر اضافه می‌کند: پسرم در فعالیت‌های جهادی مثل تولید شیلد و کمک به فعالیت‌های جهادی قرارگاه مواسات فعال است، به نظرم این قبیل کارها بسیار بهتر و با ارزشمندتر از روزمرگی است و می‌تواند دردی از جامعه را کم کند.
وی اشاره می‌کند: پسرم اخیراً برای توزیع بسته‌های رزمایش مواسات و کمک‌های همدلی به یکی از مناطق محروم رفته بود، وقتی به خانه برگشت بسیار ناراحت بود، برایم تعریف کرد«۲ خانواده را در این منطقه دیدم که در آن به دلیل از کارافتاده بودن سرپرست خانواده و یا روزمزد بودن فرد اوضاع مالی بدی داشتند و از طرف دیگر فرزندان بیماری نیز در خانه بود که به دلیل هزینه‌های بالا امکان درمان را نداشتند».
این بانو ادامه می‌دهد: پسرم از من خواست پیگیر خیری برای حل مشکل این خانواده‌ها باشم و از فامیل، بستگان و همسایگان بخواهم اگر می‌توانند کمک کنند تا دردی از آلام این خانواده‌ها را کم کنیم.
کار خیر را تبلیغ کنیم
وی اظهار می‌کند: برخی میگویند انجام کار خیر را بازگو نکنیم تا ریا نشود اما من معتقدم شاید بسیاری از افراد با شنیدن این فعالیت‌ها از آن آگاه شده و آن‌ها هم ترغیب به انجام این قبیل کارها شوند. من تا پیش از این نمی‌دانستم که می‌توانم در دوخت لباس‌های «گان» بیمارستانی سهیم باشم اما به‌واسطه مطرح شدن این موضوع توسط یکی از دوستان که در این امور دخیل است من به همراه دیگر اعضای کارگاه تصمیم گرفتیم در این کار خداپسندانه شرکت کنیم.
مسگر خاطرنشان می‌کند: ترجیح می‌دهم در مسیر تبلیغ کار خیر تلاش کنم تا گستره آن زیاد شود و افراد در انجام آن سهیم شوند، برای مثال در خانواده و فامیل نزدیک مشکل یکی از افراد نیازمند مطرح شد که هر کدام از آن‌ها در حد توان خود کمک کردند، شاید در ظاهر این مبالغ کم باشد اما وقتی جمع می‌شود می‌تواند گرهی از مشکلات را باز کند.
وی می‌گوید: مردم ایران همیشه پشت هم هستند و همکاری و همیاری را می‌توان در امور مختلف دید، چیزی که در دیگر کشورها کم رنگ‌تر است.
این بانو بیان می‌کند: کسانی را می‌شناسم که برای کمک چرخ خیاطی خود را به راه انداخته‌اند و در حال دوخت ماسک هستند در حقیقت هر کسی در حد وُسع خود کمک می‌کند و دعای خیر مردم برای من کافی است.
وی تشریح می‌کند: خیلی دوست دارم پشت گان‌هایی که می‌دوزم برای مدافعان سلامت مثل دکترها و پرستاران مطلبی بنویسیم تا انرژی مثبتی حواله کنم، دست یکایک آن‌ها را می‌بوسم چراکه در این شرایط از خودگذشتگی کرده و در این محیط قرار گرفتند؛ کادر درمان این لباس را با این همه سختی می‌پوشند، لباس‌هایی که گاه تا ۱۲ تا ۲۴ ساعت بر تن دارند و آثار آن بر بدنشان باقی می‌ماند، آن‌ها باید با این لباس‌ها کار انجام دهند و این باعث می‌شود لباس‌هایشان خیس از عرق شود و بسیار سخت و غیرقابل تحمل است، پوشیدن این لباس‌ها بسیار عذاب آور است؛ ان شاء الله خداوند به آن‌ها خیر دهد.
به گزارش ایسنا، فرهنگ مواسات بسیار خوب است و نیاز است محدود به کرونا نشود، چون بسیاری از افراد وجود دارند که نیازمند کمک و دستگیری افراد توانمند جامعه باشند. افرادی چون خبرنگاران و جهادگران می‌توانند مُبلغ این همکاری و همدلی باشند و باعث قوت قلب افراد جامعه شوند.
انتهای پیام
نظرات