در یکی از روزهای گرم تابستان سال ۹۸، به سراغ حنان کعب عمیر، ورزشکار معلول خوزستانی رفتیم و پای صحبت های او نشستیم. حنان از روزهای سخت زندگیش برای مان گفت؛ از روزی که عرض خیابان را طی می‌کرد و ناگهان خودرویی از پشت سر به او زد تا چگونگی علاقه‌مندی‌اش به ورزش دو و میدانی.

به گزارش ایسنا، حنان از سال ۸۶ تاکنون به دلیل تصادفی تلخ، دیگر طعم راه رفتن با پاهایش را نچشیده است و با ویلچر، سر و ته روزهایش را به هم می رساند. او در یکی از روزهایی که با معلولیت دست و پنجه نرم می کرد و روزگار سختی داشت، با ورزش معلولان آشنا می شود و همین ورزش، امید او را بیشتر و بیشتر می کند تا جایی که با ورزش برای چند ساعت هم که شده بود، سختی های زندگی را فراموش می کرد.

او در گفت و گوی قبلی اگرچه از نبود خیلی از آدم‌هایی که باید کنارش باشند و نیستند و از شرایط سخت زندگی شاکی بود و لابه‌لای حرف‌هایش از ترس‌ها، دغدغه ها و بی‌پولی می‌گفت اما محکم و مصم نشان می داد ولی وقتی امسال نیز مجددا پای صحبت های او نشستیم تا ببینیم وضعیت جسمانی‌اش، شرایط ورزشی‌اش و همچنین توجه‌های مسئولان ورزش و بهزیستی خوزستان به او نسبت به قبل بهتر شده است یا نه؛ با تمام بغضی که در گلو داشت، جملاتی را گفت تا خودمان بتوانیم تا انتهای ماجرای این روزهای تیره و تار زندگی اش را متوجه شویم. حنان با صدایی گرفته از بغض، گفت:" مگر می شود زندگی خودم و دخترانم را با ۶۳ هزار تومانی که از بهزیستی و ۱۰۸ هزارتومانی که بابت یارانه می گیرم، بگذرانم؟"

آن حنان پر از امید که قبلا می گفت، حتما یک روز روی پاهایش خواهد ایستاد، حالا از درمان خود کمی نا امید است زیرا به دلیل تغذیه نامناسب و نداشتن هزینه درمان، مَفصل پاهایش در حال خشک شدن هستند و او به سختی پاهایش را خم و راست می کند."

 اکنون نیز در روزهایی که کرونا به جان جهان افتاده است، ورزش تنها دلخوشی حنان نیز برایش دست نیافتنی شده و بدون تجهیزات و امکانات، فعلا باید با رویای ورزش سَر کند. تمام این ها، تنها بخشی از روزهای پر غصه حنان هستند. حنانی که حالا شاید کمی نا امید هم شده است.

حنان، ۱۳ سال است که با درد، بغض و شرایط دشوار، زندگی می‌کند.

در ادامه گفت و گوی ایسنا را با این بانوی ورزشکار معلول می خوانید.

با ورزش، حالم بهتر شد

پس از این که دچار معلولیت شدم، به ورزش روی آوردم تا شرایط روحی ام بهتر شود و واقعا حالم نسبت به قبل خیلی بهتر شد  اما ورزش به یکسری امکانات و تجهیزات نیاز دارد که متاسفانه این تجهیزات را در اختیار ندارم.

فقط یک دمبل دارم!

من قبلا هم به سختی به محل تمرین می رفتم اما علاقه مندی ام به ورزش و هدف هایی که برای خودم ترسیم کرده بودم، باعث می شدند که با انگیزه در محل تمرین حاضر شوم و به هر سختی که بود، تمرین می کردم ولی با شیوع کرونا ویروس واقعا شرایط سخت تر شده است و نمی توانم به محل تمرین بروم. فعالیت من در رشته پرتاب دیسک است و در خانه نیز تجهیزاتی برای انجام کارهای بدنسازی ندارم. فقط یک دمبل دارم که با آن تمرینات بدنسازی انجام می دهم. وضعیت مالی ام نیز آنقدر بد است که توانایی خرید تجهیزات را ندارم. قبلا مربی ام حتی امید داشت که من بتوانم سهمیه مسابقات بین المللی را هم کسب کنم اما حالا دیگر نمی دانم که شدنی است یا نه. چون موفقیت بدون امکانات، واقعا شدنی نیست.

مگر می‌شود با ۱۷۱ هزار تومان زندگی کرد؟

در ورزش، تغذیه بسیار اهمیت دارد اما تغذیه من باتوجه به این که وضعیت مالی خوبی ندارم، خیلی خیلی معمولی است. در حالی که یک ورزشکار حرفه ای باید از همه نظر حرفه ای باشد. من منبع درآمدی ندارم و مگر می شود زندگی خودم و دخترانم را با ۶۳ هزار تومانی که از بهزیستی و ۱۰۸ هزارتومانی که بابت یارانه می‌گیرم، بگذرانم؟ در این اوضاع اقتصادی واقعا این ها پولی نیستند. من این روزها در خورد و خوراک روزانه خودم و دخترانم مانده ام، چه برسد که تجهیزات ورزشی خریداری و در خانه تمرین کنم و تغذیه مناسب هم داشته باشم."

مسئولان "من" را ببینند

هیات ورزش های جانبازان و معلولان استان هم مشکلات خاص خود را دارد و اکنون باید از ورزشکاران پارالمپیکی خود حمایت کند تا با شرایط خوبی به مسابقات اعزام شوند. انتظار دارم مسئولان استان و بهزیستی خوزستان به وضعیت من رسیدگی کنند و من را ببینند تا در شرایط بهتری قرار بگیرم.

مفصل پاهایم در حال خشک شدن است

دو ضایعه نخاعی در بدن من وجود دارد، یکی در کمر و دیگری در گردن. درمان من هزینه بر است. چند سال پیش نیز پزشکان به من گفتند که حتما باید از ناحیه گردن مورد عمل جراحی قرار بگیری، چون ممکن است آن دستی که حرکت می کند هم از حرکت بایستد ولی به خاطر مشکلات مالی نتوانستم عمل کنم. اکنون نیز مفصل پاهایم روز به روز در حال خشک شدن است. هزینه ها بسیار است و واقعا نمی توانم به پزشک مراجعه کنم.

درخواست از خیرین ورزشی برای کمک

ای کاش حداقل خیرین ورزشی به من کمک می کردند و باور کنید در جواب لطف های آن ها، با تمام وجودم برای موفقیت در ورزش تلاش خواهم کرد. من همچنان امید دارم که در ورزش، روزهای خوبی را تجربه کنم، روزهایی که توام با افتخارآفرینی برای خوزستان و کشورم باشد. الان هم بدون تجهیزات تلاشم را می کنم ولی این گونه تمرین کردن واقعا سخت و شاید هم بی فایده باشد.

سال گذشته که ایسنا گزارشی از زندگی حنان و دخترانش منتشر کرد، مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان به عیادت این بانوی ورزشکار رفت و در مقطعی نیز به او رسیدگی های خوبی شد اما اکنون نیز که مشکلات این ورزشکار معلول دوچندان شده است و به واسطه بی پولی حتی نمی تواند برای درمان های سطحی به پزشک مراجعه کند، انتظار می رود که خیرین ورزشی و مسئولان بهزیستی خوزستان پای کار بیایند و از نزدیک شنونده درددل حنان باشند و به وضعیت او سر و سامان دهند تا بیش از این نیز زندگی، روی بد خود را به حنان و دخترانش که یکی از آن ها نیز دچار معلولیت ذهنی است، نشان ندهد.

عکس های این گفت‌وگو مربوط به گفت و گوی سال گذشته ایسنا با حنان کعب‌عمیر است.

این گفت‌وگو را می‌توانید اینجا بخوانید.

انتهای پیام