به صورت عام به هرگونه دستگاه‌ داری(پارچه بافی سنتی)، «کار» می‌گویند و به عمل بافتن روی آن «کاربافی» می‌گویند مانند زیلوبافی، کرباس‌بافی، شَعربافی و موارد دیگر، البته در پارچه‌بافی سنتی علاوه بر طرح و کاربرد متفاوت پارچه‌ها، مصالح آنها نیز با هم فرق می‌کنند.

کاربافی از جمله دستبافته‌های سنتی و قدیمی است که ریشه در تاریخ  شهرستان میبد در استان یزد دارد و هنوز که هنوز است تولیدات آن را می‌توان در گوشه و کنار خیلی از خانه‌های قدیمی این شهرستان دید.

متأسفانه هیچ گاه این هنر ستتی مورد مطالعه قرار نگرفته و به عنوان یکی از صنایع دستی منطقه و یک پیشه‌ی بومی به آن پرداخته نشده و در طول دهه‌های اخیر به دلایل مختلف از جمله ورود تکنولوژی و حجم تولیدات نساجی مدرن، کاربافی نیز مانند دیگر فنون بافندگی سنتی در حال فراموشی و منسوخ شدن است.

اگر چه کاربافی در برخی مناطق مرکزی ایران از جمله میمند، آباده، بروجن، ورزنه و هرمزگان نیز رواج داشته اما آنچه که میبد را از سایر این مناطق متمایز و اهمیت پژوهش به کاربافی را در میبد دو چنان می‌کند، این است که کاربافی در مناطق نامبرده حدود ۵۰ تا ۸۰ سال پیش رونق خود را از دست داده و اثری از آن باقی نمانده است در صورتی که در شهرستان میبد، کاربافی با پیشینه‌ای حدود ۶۰۰ سال یا حتی بیشتر، هنوز در برخی از محله‌های قدیمی به دست پرتوان پیرزنان جان دارد و بافته می‌شود.

انتهای پیام