به گزارش ایسنا، محمد دهقانی، کارشناس مسائل آفریقا با این مقدمه درباره موگابه و دلایل ناخرسندی غرب از عملکرد او می‌نویسد: منتقدین  موگابه می گویند سیاست های غرب ستیزانه وی باعث انزوای بین المللی  کشور، اعمال تحریم ها، فرار سرمایه ها، سقوط ارزش پول ملی و در نتیجه تورم و عقب ماندگی اقتصادی کشور شد. با وجود اینکه این انتقادات تا حدودی وارد است اما بنظر می رسد بسیاری از موضوعات مرتبط به تحولات زیمبابوه و شخص موگابه تحت تاثیر هجمه تبلیغاتی رسانه های غربی نادیده گرفته شده است، تاجاییکه همه مشکلات زیمبابوه را به سیاست های وی منتسب می کنند.  واقعیت، این است که آغاز مشکلات اصلی این کشور به سیاست های انگلیس و غرب برمی گردد.

زمانیکه موگابه بعنوان رهبر مبارزات ضداستعماری در ۱۹۸۰ به قدرت رسید و به دوره زمامداری انگلیسی ها پایان داد، ۴۵۰۰ خانواده سفید پوست انگلیسی مالکیت بیش از ۵۰ درصد زمین های زیمبابوه بودند و سیاه پوست ها بعنوان نیروی کار ارزان بر روی زمین هایی که متعلق به خودشان بود برای اربابان سفیدپوست کار می کردند. با توجه به ارزش زمین برای مردم بومی که تنها منبع معیشت آنها کشاورزی بود و نظر به اهداف انقلاب زیمبابوه که خواستار بازگرداندن مالکیت زمین ها به بومیان بود، موگابه طی ملاقاتی با مقامات بریتانیا تصمیم خود را برای بازگرداندن مالکیت زمین ها به صاحبان اصلی آن اعلام کرد. دولت وقت انگلیس موافقت خود را با این موضوع طی یک پروسه ده ساله، از طریق افزایش قدرت خرید بومیان و ارائه کمک های مالی و وام به دولت زیمبابوه اعلام کرد. بعد از سپری شدن دوره ده ساله، لندن  نه تنها به تعهدات خود عمل نکردند بلکه نخست وزیر وقت انگلیس به تندی و آشکارا دست رد به سینه موگابه زد.
موگابه با هدف پیدا کردن راهکاری با برگذاری سمیناری و دعوت از کشورهای دوست و شرکای توسعه ای، خواستار کمک مالی جهت حل این مشکل شد اما این کنفرانس هم نتیجه‌ای در پی نداشت. لذا موگابه در پی فشار افکار عمومی داخلی و ناامید شدن از وعده های دولت انگلیس، در سال ۲۰۰۰ دستور تقسیم اراضی را صادر کرد.
انگلیس، اتحادیه اروپا و آمریکا، جریان سازی رسانه ای و سیاسی گسترده ای را در افکار عمومی و مجامع بین المللی علیه موگابه راه انداختد که هنوز هم ادامه دارد.

بسیاری از رسانه ها نیز تحت تاثیر این جریان سازی بدون ریشه یابی نقش غربی ها و دلایل بحران با موضع غرب همراه شدند.
رسانه های غربی بدون اشاره به زوایای پنهان این داستان و نقش انگلیس در آغاز بحران و دامن زدن به آن، طی این سالها آنچنان هدفمند و هماهنگ عمل کردند که واقعا اینگونه بنظر می رسد که حق سفیدپوست ها در زیمبابوه پایمال شده است و علت همه مشکلات زیمبابوه موگابه بوده است. انگلیس همچنین سرمایه داران سفیدپوست زیمبابوه را ترغیب کرد تا ارزهای حاصل از فروش محصولات کشاورزی را از کشور خارج کنند که نتیجه این دسیسه ها همراه با تحریم ها، به سقوط "زیم" واحد پول ملی زیمباوه منجر شد.
تردیدی وجود ندارد که موگابه در اتخاذ برخی از سیاست های داخلی مثل مصادره زمین، تندروی و عجله کرد و اشتباهاتی را مرتکب شد. همچنین یکی از اشتباهات موگابه ازدواج با خانم گریس‌ منشی دفترش بود که زمینه را برای دخالت های بیجای وی در امور و ترویج فساد و ایجاد نارضایتی و بدبینی داخلی فراهم کرد. همچنین موگابه برخلاف ماندلا در قدرت ماند درحالیکه ماندلا در اوج محبوبیت رفت و ماندگار شد.
با وجود این، موگابه در برخی از زمینه ها متفاوت و حتی بهتر از بسیاری از رهبران آفریقایی عمل کرد که هیچگاه رسانه ها به آن اشاره نکرده اند. وی با متقدان و مخالفانش مدارا کرد. در دوره حکومت وی مطبوعات از آزادی کامل برخوردار بودند و با وجود انتقادات تندی که از عملکرد حکومتش می کردند، درصدد محدود کردن و یا سرکوب آنها بر نیامد.
همچنین با وجوداینکه بر همگان آشکار بود که مورگان چانگیرا رهبر اتحادیه کارگری و رئیس حزب اپوزسیون MDC با حمایت‌های مستقیم غرب در صحنه سیاسی کشور فعال بود، در یک فرایند دموکراسی بعنوان نخست وزیر انتخاب شد. حزب وی نیز بیش از ۵۰ کرسی در پارلمان داشت.

چانگیرا تندترین انتقادات را از حزب حاکم (زانو پی اف) و موگابه می کرد اما طی این سالها بعنوان رهبر اپوزسیون آزادانه فعالیت کرد و در پارلمان و دولت مشارکت داشت.
این درحالی که بسیاری از رهبران آفریقایی طرفدار غرب، نه تنها با تغییر قانون اساسی سالهاست در قدرت مانده اند، بلکه متهم به نقض حقوق بشر هم هستند اما رسانه های غربی به راحتی از کنار آن عبور می کنند. شاید بتوان اذعان کرد اگر موگابه منافع غربی ها را تامین می‌کرد، اکنون در جرگه رهبران خوب آنها بشمار می رفت.

نحوه تعامل با حکومت موگابه نشان از معیارهای دوگانه غرب با حکومت ها دارد و اینکه منافع غرب، معیار اصلی و تعیین کننده خوب و بد رهبران و حکومت ها است.
در واقع، مرگ موگابه را می توان پایان دوره حکومت نسل رهبران مبارز آفریقایی دانست که در چارچوب باورها و عقاید ایدئولوژیک عمدتا چپ، متعهد به مبارزه با نژادپرستی، عدم تعهد، حمایت از حقوق فلسطینی ها و... بودند. درحالیکه نسل جدید رهبران آفریقایی عموما تکنوکرات های تحصیلکرده غرب هستند که با رهبران نسل های گذشته فاصله گرفته اند.

انتهای پیام