به گزارش ایسنا، «نخل» که در لغت به معنای تابوت است، در نزد مردم نمادی از تابوت سیدالشهداء(ع) است و مردم در مناطق مختلف استان یزد در روزهای عاشورا، سیزدهم محرم و حتی بیست و یکم رمضان به مناسبت شهادت حضرت علی(ع)، آیین نخل برداری را برگزار می کنند و به عزاداری می پردازند.

نخل سازه چوبی عمدتاً عظیمی است که دو طرف آن به صورت مشبک ساخته شده و به وسیله چوب ‎ های دیگر به هم مرتبط و برروی چهار تیر چوبی قرار دارد.

در ایام عزاداری پس از تزیین نخل با الوان و پارچه‎های سیاه توسط هیئت ‎ های مذهبی، یکی از این هیات ‎ ها وارد حسینیه می ‎ شود و در حالی که اعضای هیات «حسین، حسین» گویان و با دویدن به سوی نخل یکباره به زیر نخل می‎روند و به اتفاق دیگر عزاداران هیئات که از قبل در زیر نخل مستقر هستند، با فریاد «یا علی » یکباره نخل بزرگ را از جا بلند می کنند.

معمولاً عزاداران همزمان با صدای طبل، سنج و شیپور که در فضای حسینیه طنین انداز است، نخل را سه یا پنج مرتبه به دور حسینیه می ‎ گردانند و سپس طی مراسمی در محل ابتدایی خود به روی زمین می ‎ گذارند.

مردم سوگوار و اعضای هیات‏های مذهبی پس از آن که نخل را به دور حسینیه گرداندند، آن را در جای اولیه خود قرار داده و در حالی که به سر و سینه خود می ‎ زنند، فریاد «حسین، حسین» آنها از فاصله دور شنیده می ‎ شود.

آیین نخل ‎ برداری از چنان هیجان معنوی برخوردار است که تا افراد در آن فضا قرار نگیرند و با چشم خود این منظره روحانی را نظاره نکنند، متوجه اوصاف این مراسم آیینی نمی‎شوند.

در این مراسم که همیشه با خیل عظیمی از عزاداران حسینی در مهریز برگزار می شود، می‎توان اوج ارادات مردم سوگوار را به اباعبدالله الحسین(ع) مشاهده کرد.

انتهای پیام