بهمن کشاورز در گفت‌وگو با ایسنا، در رابطه با تأثیر تحریم‌ها در جلوگیری از وصول کمک‌های بین‌المللی به ایران در سیل‌های اخیر، اظهار کرد: گذشته از جنبه‌های مختلف داخلی و خارجی قضیه سیل که هر یک در جای خود قابل بحث و بررسی است، این نکته که در این حادثه برخلاف مورد مشابهی که از نظر شدت و عوارض شاید تا حدی با آن قابل مقایسه بوده، اینکه کمک‌های خارجی به هیچ وجه به ایران نرسیده، قابل بررسی است.

وی در مقایسه سیل اخیر با فاجعه زلزله بم، گفت: در آن زمان انواع کمک‌های خارجی و بین‌المللی به کشور سرازیر شد و کوتاه مدتی بعد از وقوع حادثه شاهد و ناظر حضور گروه‌های مختلف امدادرسانی و محموله‌های بزرگ کمک‌های بشردوستانه در بم بودیم. البته گمان می‌کنم آغاز ورود این کمک‌ها احتمالاً چیزی بین ۴۸ تا ۷۲ ساعت بعد از وقوع حادثه بود زیرا شخصاً همراه هیأتی با کانون وکلای مرکز و تقریباً ۲۴ ساعت بعد از واقعه در محل بودم که تازه طلیعه کمک‌ها دیده می‌شد.

این حقوقدان تصریح کرد: بدیهی است اینکه آیا این کمک‌ها درست مصرف شد و آیا بم اینک به طور کامل –کافی- بازسازی شده است یا نه و اگر نشد و نشده است چرا، بحث دیگری است. اما آنچه قابل توجه خاص است اینکه بعد از خروج آمریکا از برجام از یک سو خود این کشور مدعی شده که تحریم‌هایی که مجدداً برقرار کرده به مواد غذایی و دارویی و به طریق اولی کمک‌های انسان‌دوستانه در مواقع بروز حوادث طبیعی تسری پیدا نمی‌کند. از دیگر سو کشورهای عضو اتحادیه اروپا نیز ضمن تکرار همین ادعاها در اصل اعمال تحریم‌های آمریکا نیز ادعای عدم تبعیت کرده‌اند و به نوعی مدعی استقلال رأی هستند، اما آنچه عملاً می‌بینیم خلاف هر دو ادعا را ثابت می‌کند.

کشاورز گفت: از آغاز فاجعه سیل بیش از ۱۵ روز گذشته و آثار و عواقب مرگبار و وحشتناک آن ظاهر شده و ادامه دارد. لازم نیست کسی متخصص باشد تا تشخیص دهد چه چیزهایی ضرورت قطعی برای کمک دارد. مثلاً قایق‌هایی که بتواند محاصره شدگان در سیل را نجات دهد، ابزارهای مکانیکی برای تخلیه گل و لای و باز کردن راه‌های عبور و ایجاد امکان آمد و رفت، هلی کوپتر و هواپیماهای باربری کوچک که قادر به نشستن در فرودگاه‌های کوچک باشند، آب آشامیدنی و اغذیه فاسد نشدنی، دارو و سرم‌های ضد گزش حشرات و حیوانات موذی، تیم‌های کمک رسانی طبی و بهداشتی و جراحی سریع العمل و امثال اینها می‌توانند مشکلات مردم را تا حد زیادی حل کنند.

وی خاطرنشان کرد: سوال این است که علیرغم گذشتن مدت طولانی از وقوع فاجعه چرا از این کمک‌ها خبری نیست و یا اگر هست حجم آنها با میزان نیازها تناسبی ندارد.

این حقوقدان افزود: مقایسه میزان کمک‌های ارسالی کشوری مثل کویت با آنچه از جانب مجموعه کشورهای بزرگ تخصیص داده شده، نشان می‌دهد که کشورهای اروپایی حتی در چنین موقعیت خطیری از آمریکای ترامپ می‌ترسند و البته فرض بدتر این است که خود دیدگاهی همانند او دارند و از هر موقعیت و حادثه‌ای برای رسیدن به اهداف مشترک سود می‌جویند (که امید است این فرض درست نباشد).

کشاورز اظهار کرد: آنچه مسلم است کمبود و گرانی اقلام دارویی و برخی از مواد غذایی وارداتی که پیش از این حادثه دردناک محسوس و دائم التزاید بود حکایت از آن داشت که موضوع عدم تسری تحریم‌ها به اقلام دارویی و غذایی ادعای پوچی است. بدون اینکه نیاز باشد کسی متخصص علوم اقتصادی باشد، واضح است که اگر صادر کردن اقلامی آزاد اما مبادله قیمت و ثمن آنها –گاه در حد محال- دشوار باشد این به مفهوم عدم امکان صدور و ورود آن کالاهاست.

وی افزود: اینکه این بازی‌ها در زمان بروز حوادثی از آنگونه که دچار آن هستیم، ادامه پیدا کند و استثنایی بر آن- ولو به مدت محدود- وارد نشود بحث دیگری است علی الخصوص وقتی که این حرکات منتسب به کشورهایی باشد که بانگ حمایت از حقوق بشرشان گوش فلک را کر می‌کند.

کشاورز در پایان گفت: بگذریم از اینکه بعضی اظهارات در خصوص اینکه به کمک هیچ کسی احتیاج نداریم و به همه هم کمک می‌کنیم و امثال اینها، آن هم در این شرایط به هیچ وجه قابل دفاع و توجیه نیست.

انتهای پیام