به گزارش ایسنا، سرزمین فلسطین، سرزمینی است که همواره با طعم زیتون شناخته شده، ولی دیربازی است که طعم خون، رنج و ستم گرفته و جهان هم خاموش و منفعل، همچنان نظاره‌گر باقی مانده است. راستی! مردم غزه مگر چه خواسته‌اند؟! و چه فریادی سر می‌دهند که اینگونه به خاک و خون کشیده می‌شوند! دنیا را چه می‌شود که اینگونه شاهد سرکوب خونین مردمی آواره و ستم‌دیده هستند که خواهان بازگشت مسالمت‌آمیز به خانه‌های خود در سرزمین مادریشان‌اند و دم فرو نمی‌برد!!؟

چشم‌پوشی و سکوت مرگبار سازمان‌های بین‌المللی مدعی حقوق بشر، چه توجیهی می‌تواند داشته باشد؟ فلسطینی‌ها همه دار و ندارشان را از روز صدور بیانیه ننگین بالفور در سال ۱۹۱۷ و به ویژه در هفتاد سال گذشته یعنی از ١٩٤٨ -آغاز آوارگی و جنگ نژادپرستانه صهیونیست‌ها (روز نکبت)- از دست داده‌ند؛ مگر امیدشان...

زمان را نباید از دست داد و نباید به صفحات تاریک تاریخ پیوست. حرکتی به قلم‌هایمان و تلنگری به اندیشه‌هایمان بدهیم و بر عزم، اراده و مقاومتمان بیفزاییم...

فلسطینیان در «راهپیمایی‌های بازگشت» و در جمعه‌های خونین نباید تنها بمانند.

خداوند یاورشان و دعای میلیون‌ها انسان آزاده بدرقه راهشان...

نویسنده: عباس خامه یار، معاون بین‌الملل سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی

انتهای پیام