به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت:‌ «محمدرضا زائری به خاطر تاختن به مجلس در برنامه زنده «فرمول یک» ممنوع‌التصویر شده است. نمایندگان مجلس معتقدند این جملات او زیر سؤال بردن اصل نهاد مجلس است که گفته بود: «شرم بر این مجلس، شرم بر این مسئولین، شرم بر کسانی که به جای درد مردم مسأله‌شان این است که فیلم را چه کسی گرفته است و برویم پدر او را دربیاوریم!» بیایید به فضای روانی جامعه و رویدادهای آن روزهایی برگردیم که این جملات بر زبان زائری جاری شدند. به آن روزهایی که ماجرای نماینده سراوان سرخط خبرهای ایران را اشغال کرده بود؛ نماینده‌ای با یک وارد کننده خودرو که گفته می‌شود پرونده‌های متعددی در دستگاه قضایی هم دارد راهی گمرک می‌شود، آنجا کارش به درگیری لفظی با کارمند گمرک می‌‌کشد. بعد از انتشار فیلم آن درگیری توضیح می‌دهد که آن کارمند به دلیل بلوچ بودن و اهل سنت بودن به وی توهین کرده و خیلی زود مشخص می‌شود خود آن کارمند هم اهل سنت است. مجلس در حمایت از نماینده تشکیل جلسه غیر علنی می‌دهد و ۴۰ نماینده خواستار استیضاح وزیر اقتصاد و عزل رئیس کل گمرک می‌شوند. همزمان پرونده سرقت علمی نماینده هم افشا می‌گردد و در ادامه هیچ کدام از این قضایا هیچ عذرخواهی وجود ندارد.

اکبر رنجبرزاده، عضو هیأت رئیسه مجلس درباره جلسه مجلسی‌ها با مدیران صدا و سیما که خبر ممنوع‌التصویری زائری در آن اعلام شده، گفته است: «در این جلسه این مطلب مطرح شد که فردی که از سر عصبانیت و به یکباره کلامی مبنی بر این که شرم بر مجلسی باد که... می‌گوید، طبیعتاً در رسانه‌ها حضور چنین افراد و اشخاصی ممکن است مشکل‌آفرین باشد» و افزوده که «از برنامه‌های آتی، صداوسیما نباید از حضور آقای زائری که شأن مجلس و جایگاه آن را زیر سؤال برد، استفاده کند.» حالا این اظهارات آقای رنجبرزاده را با آن اتفاقاتی که افتاده بود کنار هم بگذارید، سؤال‌های بسیار ابتدایی و تکراری و البته بی‌پاسخ مانده‌ای مطرح می‌شوند. آیا بیان یک جمله انتقادی درباره مجلس، هر چقدر هم تند بوده باشد شأن مجلس را زیر سؤال می‌برد یا عدم توجه لازم برخی نمایندگان به رفتارهای خود در منظر عمومی؟

یا درباره موضوع عصبانیت آقای زائری که رنجبرزاده به آن اشاره کرده؛ بارها شده که عکس نمایندگان در حالت‌های غیر طبیعی مثل حالت خواب، تناول میوه و تنقلات، شوخی‌های عجیب و غریب و امثال اینها در صحن مجلس منتشر و مورد انتقاد مردم قرار گرفته است. عمده توجیه آنها در چنین مواقعی این بوده که ما هم بالاخره انسان هستیم و این چیزها طبیعی است. حالا اگر بپذیریم که محمدرضا زائری روی آنتن زنده عصبانی هم شده، چرا کسی با همین منطق نگفته که بالاخره آدم است و گاهی هم عصبانی می‌شود؟

البته ماجرا یک اشکال اساسی دیگر هم دارد که در این جلسه که به اعلام ممنوع‌التصویری زائری ختم شده، خود او برای بیان توضیح و دفاعیات حاضر نبوده؛ چیزی که جز یک طرفه به قاضی رفتن نیست؛ اقدامی خارج از دایره انصاف و عدالت که باعث می‌شود این سؤال پیش بیاید آیا مجلسی‌ها در دیگر داوری‌های خود نیز همین طور یک طرفه به قاضی می‌روند؟

شاید بتوان قبول کرد که جمله زائری قدری تند بوده اما این که برای یک جمله بشود فردی را ممنوع‌التصویر کرد، قابل قبول نیست. مجلس حالا اتفاقاً جدی‌تر از قبل مورد سؤال است که چرا علاوه بر عدم واکنش قابل قبول در برابر رفتار نماینده سراوان و اقدامات مشابه نمایندگان، این گونه سد آزادی بیان هم می‌شود که مبادا حرف درشتی بشنود و سخن تندی به جانش بنشیند. به هر حال حداقل ما ایرانی‌ها خوب می‌دانیم که «حرمت امامزاده به متولی است»؛ اگر هم نمایندگان محترم بر این باورند که جایی سخن تندی علیه آنها مطرح شده، بد نیست به جای تخطئه گوینده قدری هم به مجموعه رفتارها و مناسبات خودشان نگاهی بیندازند چقدر در شأن نهاد مجلس در منظر عمومی ظاهر می‌شوند.»

انتهای پیام